Κυριακή 18 Ιουνίου 2017, 00:02 -
Τελευταία ενημέρωση: Σάββατο 17/06/2017, 19:28
Του Σάκη Μουμτζή
Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ Ελληνική κυβέρνηση που να απέτυχε παταγωδώς σε όλους τους στόχους που έθεσε.
Η σημερινή συγκυβέρνηση απέτυχε στην
ρύθμιση του χρέους, απέτυχε στην ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα
ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και απέτυχε στην προσπάθεια της να δεσμεύσει
τους εταίρους μας για την συμμετοχή τους σε συγκεκριμένα αναπτυξιακά
προγράμματα.
Ιστορικά, όλες οι κυβερνήσεις , και οι
πιο ανίκανες ακόμα, πετυχαίνουν να ικανοποιήσουν έναν ή δύο από τους
στόχους που θέτουν στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης. Δεν φεύγουν με
άδεια τα χέρια. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το μόνο που πέτυχε ήταν να
κάνει την πατρίδα μας κάτι μεταξύ Ζάμπιας, Εκουαδόρ και Ακτής
Ελεφαντοστού.
Γιατί η έκφραση «κατ΄αρχήν έγκριση
χρηματοδότησης», που προσδιορίζει την συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα,
χρησιμοποιήθηκε για χώρες του Τρίτου Κόσμου. Και μάλιστα μόνον δεκαεννέα
φορές. Τι σημαίνει αυτή η έκφραση;
Σημαίνει, πως το ΔΝΤ έχει συμφωνήσει για
τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσει η δανειολήπτρια χώρα, αλλά δεν
έχει συμφωνήσει για την χρηματοδότηση ή την ελάφρυνση του χρέους. Είναι
μια κατ΄αρχήν συμφωνία που δεν προδικάζει και την συνέχεια. Αυτή
εξαρτάται από συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις.
Τότε γιατί πανηγυρίζει ο πρωθυπουργός
μας; Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Είναι δυνατόν μιαν αποτυχία, τρία
στα τρία, να την βαφτίζει επιτυχία; Ο Α.Τσίπρας ζεί στον κόσμο του ή
είναι ένας κατεργαράκος;
Εύλογα τα ερωτήματα, εύκολες οι
απαντήσεις. Ο Α.Τσίπρας μπορεί να είναι ένα άτομο με περιορισμένους
αντιληπτικούς ορίζοντες, με άγνοια στοιχειωδών πραγμάτων, όμως ανόητος
δεν είναι.
Γνωρίζει πολύ καλά τι υπέγραψε, καθώς
και τις συνέπειες που έχουν για την χώρα, αυτά που υπέγραψε. Το έκανε
γιατί μόνον έτσι θα του έδιναν οι εταίροι μας λεφτά, κάτι το απολύτως
απαραίτητο για να παραμείνει στην εξουσία.
Το πρόβλημα του ήταν πώς θα το
παρουσιάσει σε έναν κουρασμένο και απογοητευμένο λαό. Σε αυτόν τον τομέα
είναι καλός, ως παλιός συνδικαλιστής και μηχανοράφος μαρξιστής.
Αλλωστε, και η συνταγή είναι απλή.
Με περισσή θρασύτητα και επιθετικότητα
κάνει το μαύρο-άσπρο και όποιον πείσει. Μάλιστα, σε αυτές τις
περιπτώσεις απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο, που είναι
έτοιμο να πειστεί. Αρκεί το «παραμύθι» του να έχει μια συνοχή.
Συνεπώς, ο Α.Τσίπρας πανηγυρίζει γιατί
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Παραδέχτηκε την ήττα του μια φορά, το
καλοκαίρι του 2015, αλλά οι εκλογές του Σεπτεμβρίου, του αναγνώρισαν το
ελαφρυντικό του «πρότερου έντιμου βίου». Παραδοχή δεύτερης μεγάλης
ήττας, μέσα σε δύο χρόνια και από τους ίδιους αντιπάλους, θα κατέστρεφε
πλήρως, ό,τι έχει απομείνει από το ηγετικό προφίλ του.
Θα δημιουργούσε κλίμα αμφισβήτησης, μέσα
στο στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, για τις ικανότητες του. Οι
πανηγυρισμοί και το διάγγελμα ήταν μονόδρομος. Τι και αν η Ελλάδα
υποβιβάστηκε σε Τρικοσμική χώρα; Σημασία έχει η παραμονή στην εξουσία
και η νομή της.
Και τώρα που δεν έχουν άλλα εμπόδια
μπροστά τους τι θα κάνουν; Μα φυσικά θα υποστούν την τιμωρία, να
κυβερνήσουν επιτέλους. Γιατί αυτή είναι η πιο βαριά ποινή που μπορεί να
επιβληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ: να υποχρεωθεί να κυβερνήσει.
Επί δυόμισι χρόνια εξαπατά καθημερινά τον Ελληνικό λαό με εξαγγελίες και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Η ώρα της αλήθειας έφτασε!
Φωτογραφία: Sooc
