Βόλος: 17 Ρομά «μητέρες» λάμβαναν επιδόματα για τα παιδιά που δεν έχουν

Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Βόλου επέβαλε και ποινές φυλάκισης στις κατηγορούμενες.
Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένες… 17 γυναίκες Ρομά, που δήλωναν ψευδώς ότι ήταν μητέρες παιδιών πλέον των πραγματικών που έχουν, προκειμένου να εισπράττουν επιδόματα παράνομα.




Στις 17 μητέρες που εμφανίζονταν σαν τρίτεκνες ακόμη και πολύτεκνες είχαν όμως λιγότερα παιδιά, δεν επιβλήθηκε απλώς στέρηση των επιδομάτων ακόμη και των νόμιμων από το 2015 και μετά.

Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Βόλου επέβαλε και ποινές φυλάκισης στις κατηγορούμενες.

Σύμφωνα με το taxydromos.gr η υπόθεση εξαπάτησης του πρώην ΟΓΑ αποκαλύφτηκε στο τέλος του 2012, αρχές του 2013.

Δεκαεπτά γυναίκες δήλωναν ψευδώς ότι είχαν περισσότερα από τα πραγματικά τους τέκνα και πετύχαιναν να ενισχύονται οικονομικά με επιδόματα τέκνων, ακόμη και τρίτεκνων ή πολύτεκνων οικογενειών επί σειρά μηνών.

Στα τέλη του 2012 η υπόθεση άρχισε να ξεσκεπάζεται καθώς ο πρώην ΟΓΑ νυν ΟΠΕΚΑ - Οργανισμός Προνοιακών Επιδομάτων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης διαπίστωσε ότι υπήρχε διαφορά σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα. Σε έλεγχο που διενεργήθηκε στο πλαίσιο προκαταρκτικής εξέτασης δεν άργησε να αποκαλυφθεί ότι οι κατηγορούμενες υπέβαλαν ψευδείς δηλώσεις στον πρώην ΟΓΑ μέσω του TAXISnet. Αλλοι από τους Ρομά έχουν ένα παιδί και ωστόσο δήλωναν ότι έχουν δύο τέκνα και άλλοι γίνονταν τρίτεκνοι, ακόμη και πολύτεκνοι.

Κάθε μία από τις κατηγορούμενες ζημίωσε τον πρώην ΟΓΑ με ποσά που μπορεί να ξεκινούσαν από 600 ευρώ και να έφταναν και τις 6.484 ευρώ μέσα σε διάστημα από μερικούς μήνες μέχρι και μισό ή και έναν ολόκληρο χρόνο.

Η υπόθεση ήρθε ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Βόλου. Οι κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 18, 17 γυναίκες και ένας άντρας, ο οποίος όμως δεν δικάστηκε, καθώς η υπόθεση διαχωρίστηκε.

Τις 16 από τις 17 γυναίκες βάρυναν οι κατηγορίες της ψευδούς υπεύθυνης δήλωσης, της απάτης και της υφαρπαγής ψευδούς βεβαίωσης και την μία η κατηγορία της υφαρπαγής ψευδούς βεβαίωσης. Στην τελευταία επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 6 μηνών. Στις 3 από τις υπόλοιπες δεκαέξι, ηλικίας 19 ετών αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας και τους επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης οκτώ μηνών σε κάθε μία, ενώ σε κάθε μία από τις υπόλοιπες 13 επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 12 μηνών με τριετή αναστολή και έφεση.

ΠΗΓΗ
Πηγή: ethnos.gr 

 Διαφημιστείτε ΕΔΩ : Προβάλετε την επιχείρηση σας, στους χιλιάδες επισκέπτες της ιστοσελίδας μας τηλ.6978276141

Σφοδρή επίθεση της Ομογένειας στον Τ.Πάιατ: «Τραμπ ανακάλεσέ τον - Χειροκροτάει τον Τσίπρα επειδή ( πρόδοσε) έδωσε την Μακεδονία»

Σφοδρή επίθεση κατά του Αμερικανού πρεσβευτή Τζέφρι Πάιατ εξαπέλυσε η Ομογένεια των ΗΠΑ διαμέσου της μεγαλύτερης ομογενειακής εφημερίδας «Εθνικός Κήρυκας» και ζητάει την άμεση ανάκλησή του από την κυβέρνηση Τραμπ, ο διευθυντής της εφημερίδας Αντώνης Διαμαντάρης χαρακτηρίζοντάς τον ευθέως, χειροκροτητή του Αλέξη Τσίπρα και υποστηρικτή του στον ρόλο που έπαιξε στην εκχώρηση της Μακεδονίας υπογράφοντας την Συνθήκη των Πρεσπών.

Ο κ. Διαμαντάρης στο άρθρο του με τίτλο «Ωρα για μετάθεση του Αμερικανού Πρέσβη» σημειώνει ότι με τη συμπεριφορά του αυτή ο κ.Πάιατ, να κάνει τον χειροκροτητή του Αλέξη Τσίπρα δηλαδή, υποσκάπτει τα θεμέλια των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, ενώ κάνει λόγο για παραβίαση της αρχής της μη επέμβασης στα εσωτερικά ενός κράτους.

Μάλιστα, αφήνει και αιχμές για τα κίνητρα του κ. Πάιατ λέγοντας ότι η συμπεριφορά του αυτή εξηγείται μόνο ως «η έμπρακτη ανταμοιβή του κ. Τσίπρα για τις υπηρεσίες που προσφέρει».

Η πρεσβεία απάντησε στον Εθνικό Κήρυκα, δια μέσου του Ακολούθου Τύπου Γουίλιαμ Μουράντ λέγοντας ότι είναι απαράδεκτο η εφημερίδα να εμφανίζει τη στήριξη στην προσπάθεια της Ελληνικής Κυβέρνησης να λύσει αυτή τη διαφορά ως θέμα προσωπικότητας και ότι αυτό δεν συμβαίνει. Είναι θέμα αμερικανικής πολιτικής υποστηρίζει.

Οσον αφορά τους υπαινιγμούς του Εθνικού Κήρυκα για τα κίνητρα του Τζέφρι Πάιατ, η αμερικανική πρεσβεία στην Ελλάδα τονίζει ότι είναι αβάσιμοι υπαινιγμοί και μια πράξη ανευθυνότητας.
Ακολουθεί το άρθρο του Εθνικού Κήρυκα που ζητά από τον Τραμπ να ανακαλέσει τον Πάιατ από την Ελλάδα.
Ωρα για μετάθεση του Αμερικανού πρέσβη
Και ποιος δεν χαίρεται που οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις περνούν μια από τις καλύτερες περιόδους στην ιστορία τους;
Σίγουρα χαιρόμαστε ιδιαίτερα εμείς οι Ελληνοαμερικανοί, που επιθυμούμε έντονα να έχουν οι δυο χώρες μας τις καλύτερες δυνατές σχέσεις, βέβαια μέσα στο πλαίσιο των εθνικών των συμφερόντων.
Εξάλλου, οι αναμνήσεις τής τεχνητής -σε ένα μεγάλο βαθμό- πόλωσης που καλλιέργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις ΗΠΑ σχεδόν καθαρά για πολιτικούς λόγους και που τελικά ζημίωσαν ποικιλότροπα τον ελληνικό λαό, είναι νωπές σε πολλούς από εμάς.
Αρα, λοιπόν, το τελευταίο πράγμα που επιθυμούμε είναι να επιστρέψουμε σε ανάλογες επιζήμιες καταστάσεις. Και για τις δυο πλευρές.
Δεν έχω, δε, κανένα πρόβλημα να προσθέσω ότι η κυβέρνηση Τσίπρα συνέβαλε σημαντικά προς την βελτίωση των σχέσεων των δυο χωρών και την μελλοντική πορεία τους, αφού -αν εξαιρέσει κανείς την πολιτική του «δώστα όλα»- αφαίρεσε από την Αριστερά το αντιαμερικανικό χαρτί της.
Δυστυχώς, όμως, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, ένας ευφυής και συμπαθής άνθρωπος κατά τα άλλα, συμπεριφέρεται σαν χειροκροτητής του κ. Τσίπρα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια νέα, δύσκολη μελλοντικά περίοδο, στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, αυτή την φορά από την δεξιά πλευρά του ελληνικού λαού.
Είναι δύσκολο να ερμηνευτεί αυτή η σχεδόν αδιάφορη για τις μελλοντικές συνέπειες συμπεριφορά του πρέσβη, παρά ως η έμπρακτη ανταμοιβή του κ. Τσίπρα για τις υπηρεσίες που προσφέρει.
Και δεν είναι τώρα η πρώτη φορά που ο πρέσβης το κάνει αυτό.
Το κάνει σε κάθε δύσκολη περίοδο που αντιμετωπίζει ο κ. Τσίπρας, σε σχέση με την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα.
Επεμβαίνει δηλαδή απροσχημάτιστα στα εσωτερικά πολιτικά της χώρας.
Παραβιάζει μια πάγια, διεθνώς αναγνωρισμένη από αιώνες αρχή, από την συμφωνία της Βεστφαλίας (Westphalia), της μη επέμβασης στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας.
Συγκεκριμένα, και για να σιγοντάρει τον Ελληνα Πρωθυπουργό, μπροστά στην κατακραυγή που ξεσηκώθηκε από την επίσκεψή του στα Σκόπια, «βάφτισε» επιτυχές το ταξίδι του.
Και πρόσθεσε:
«Το ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στα Σκόπια αποτελεί ελπίδα προς όλη την Ευρώπη για την ενίσχυση των σχέσεων των λαών της».
Με ποια ιδιότητα τα λέει αυτά; Του πολιτικού αναλυτή ή του προστάτη του κ. Τσίπρα;
Τόσες μεγάλες χάρες του έκανε ο κ. Τσίπρας, που να εκθέτει τον εαυτό του και την κυβέρνηση που εκπροσωπεί;
Τόσες μεγάλες χάρες, που να βάζει «δυναμίτες» στα θεμέλια των ελληνοαμερικανικών σχέσεων;
Μήπως, λοιπόν, έφτασε η ώρα για την μετάθεσή του, πριν κάνει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στις σχέσεις των δύο λαών;
Η απάντηση της αμερικανικής πρεσβείας
Αγαπητέ κύριε Διαματάρη,
Θα θέλαμε να συγχαρούμε τον Εθνικό Κήρυκα για την 104η του επέτειο. Η εφημερίδα σας είναι ισχυρός υποστηρικτής των διμερών σχέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας και ένας σημαντικός κρίκος της Ελληνοαμερικανικής διασποράς, μιας κοινότητας ζωτικής σημασίας για την εμβάθυνση όλων των πλευρών της διμερούς μας σχέσης.
Σας γράφουμε σε απάντηση πρόσφατου κύριου άρθρου με τίτλο «Ωρα για μετάθεση του Αμερικανού Πρέσβη».
Αναμφίβολα σεβόμαστε το δικαίωμά σας στη γνώμη και την ελεύθερη έκφραση που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ελληνικής και της Αμερικανικής Δημοκρατίας, και αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό ήταν και είναι το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας για τους Έλληνες εδώ και στη διασπορά.
Ταυτόχρονα όμως αισθανόμαστε ότι κάθε δημόσια εκφραζόμενη γνώμη σε ένα σεβαστό μέσο ενημέρωσης θα έπρεπε να σέβεται τον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας περιλαμβανομένου του σεβασμού των γεγονότων. Νοιώθουμε ότι αυτό δεν συμβαίνει με το άρθρο σας.
Ο Πρόεδρος Τραμπ δημοσίως συνεχάρη τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα για τη συμβολή του στην Ελληνική οικονομία και εξέφρασε τις ευχαριστίες μας σε εκείνον προσωπικά για την εταιρική μας σχέση κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον.
Ο Αντιπρόεδρος Πένς τον συνεχάρη για την οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας και μίλησε μαζί του στο τηλέφωνο για να τον συγχαρεί προσωπικά για τη Συμφωνία των Πρεσπών, όπως έκανε με τον Πρωθυπουργό κ. Ζάεφ.
Υπάρχει ακόμη ένα άρθρο για τη συγχαρητήρια επιστολή του Προέδρου Τραμπ στον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα για τη θαρραλέα ηγεσία του στη Συμφωνία των Πρεσπών στην ιστοσελίδα του Εθνικού Κήρυκα.
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών μας Σάλιβαν μόλις επικρότησε την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στα Σκόπια κατά τη συνάντησή του με τον Υπουργό Εξωτερικών κ. Κατρούγκαλο.  Αυτή είναι διπλωματία όπως ασκείται από την ηγεσία της Αμερικανικής Κυβέρνησης.
Επομένως είναι παράλογο να εμφανίζει ο Εθνικός Κήρυκας, έστω και σε άρθρο γνώμης, τη στήριξη στην προσπάθεια της Ελληνικής Κυβέρνησης να λύσει αυτή τη διαφορά ως θέμα προσωπικότητας. Δεν είναι τέτοιο. Είναι θέμα πολιτικής της Αμερικανικής Κυβέρνησης.
Το άρθρο σας περιέχει επίσης πολύ σοβαρούς και αβάσιμους υπαινιγμούς σχετικά με τα κίνητρα ενός αμερικανού κυβερνητικού αξιωματούχου που επαινεί ξένο ηγέτη. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό είναι ανεύθυνο, και αποτελεί ξεκάθαρα κακή χρήση της ισχυρής πλατφόρμας που σας προσφέρει η εφημερίδα σας.
Ο Εθνικός Κήρυκας πρόσφατα φιλοξένησε συνέντευξη με τον Πρέσβη κ. Πάιατ και τον ερώτησε ευθέως για τη σχέση του με τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, αλλά προφανώς δεν πρόσεξε την απάντησή του:
Ε.Κ.: Μερικοί Ελληνοαμερικανοί πιστεύουν ότι είστε «πολύ κοντά» ή «πολύ φιλικός» με τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα. Ποιος είναι ο ρόλος ενός Πρέσβη σε σχέση με τις κυβερνήσεις και τα κόμματα της αντιπολίτευσης;
Πρέσβης Πάιατ: Στη διπλωματία μιλάμε γενικά για τα κοινά συμφέροντα και τους κοινούς στόχους της εξωτερικής πολιτικής και πρέπει να θυμόμαστε ότι ως μεμονωμένοι διπλωμάτες μπορούμε όλοι να αντικατασταθούμε. Η δουλειά μου είναι να εκπροσωπώ τις ΗΠΑ στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας και η υπηρεσία μου στην Ελλάδα υπό δύο διαφορετικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ, είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να προσφέρω για αυτή τη συνέχεια των συμφερόντων. Πιστεύω ότι καθώς η Ελλάδα θα βγει από την κρίση της και θα αναλάβει πιο σταθερά τον ρόλο της ως πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή και καθώς τα συμφέροντά μας θα συνεχίσουν να συγκλίνουν, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα συνεχίσει να εμβαθύνει τους δεσμούς της με την Ελλάδα.
Επιπροσθέτως, ολόκληρη η γνώμη βασίζεται σε κακή μετάφραση των σχολίων του Πρέσβη και αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι τα σχόλια αυτά έγιναν στο πλαίσιο εμπορικών σχέσεων που χτίζει η Ελλάδα.
Τα σχόλια αυτά παρουσιάστηκαν στην τηλεόραση και εμείς δημοσιεύσαμε την απομαγνητοφώνηση:
The United States, I want to emphasize, sees Greece as a hub for trade, energy, and infrastructure developments in Southeast Europe and the Eastern Mediterranean.
[Θέλω να τονίσω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν την Ελλάδα ως διαμετακομιστικό κόμβο στις εξελίξεις σχετικά με το εμπόριο, την ενέργεια, και τις υποδομές στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο.]
And in this regard, I particularly want to congratulate Prime Minister Tsipras on yesterday’s very successful visit to Skopje with a large delegation of Greek companies. That visit sent a message of hope to all of Europe, but also helped to validate the investment that the United States has made in our relationship with Greece as a pillar of regional stability and a driver of prosperity throughout the Western Balkans.
[Και επί τη ευκαιρία θέλω να συγχαρώ τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα για τη χτεσινή πολύ επιτυχημένη επίσκεψη στα Σκόπια με μεγάλη αντιπροσωπεία Ελληνικών επιχειρήσεων. Η επίσκεψη αυτή έστειλε μήνυμα ελπίδας σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά επίσης βοήθησε στην επικύρωση της επένδυσης  των Ηνωμένων Πολιτειών στη σχέση μας με την Ελλάδα ως πυλώνα περιφερειακής σταθερότητας και δύναμη ευημερίας σε ολόκληρα τα Δυτικά Βαλκάνια.]
Συμπερασματικά, το άρθρο επίσης αγνοεί τα σχόλια του Πρέσβη κ. Πάιατ νωρίτερα στην ίδια ομιλία για τον συντονιστή εξωτερικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας Γιώργο Κουμουτσάκο που είχε πρόσφατα επισκεφθεί την Ουάσιγκτον, ο οποίος καθόταν δίπλα του κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης:
I want to acknowledge…my friend George Koumoutsakos, who was recently in Washington D.C. where I think he heard a clear message of American commitment to our alliance with Greece and a commitment which transcends Greek politics and the political season that Greece finds itself in.
Θα ήθελα να αναφερθώ… στον φίλο μου Γιώργο Κουμουτσάκο που πρόσφατα ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον όπου πιστεύω ότι άκουσε σαφές μήνυμα της δέσμευσης των ΗΠΑ στη συμμαχία μας με την Ελλάδα καθώς και ένα μήνυμα που ξεπερνάει τα Ελληνικά πολιτικά πράγματα και την πολιτική εποχή στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.

Με δεδομένο το σημαντικό ρόλο των μέσων ενημέρωσης σε κάθε δημοκρατία, και τις παραδόσεις μας στους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, θέλαμε να επισημάνουμε τα γεγονότα και να ξεκαθαρίσουμε ότι οι υπαινιγμοί στο άρθρο σας, ακόμη και αν χρησιμοποιούνται να στηρίξουν μια γνώμη, είναι ξεκάθαρα λανθασμένοι και κινδυνεύουν να προκαλέσουν πιθανή ζημία, αντί να στηρίξουν τις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας

Πηγή

ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ !! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ Ο Αλέξης Ηρακλείδης: "«Η φωνή του λαού» πρέπει να αγνοηθεί πλήρως, γιατί μόνο κακό κάνει (π.χ. όπως σήμερα, που τo 70% των Ελλήνων είναι, ανοήτως, κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών"

Αλέξης Ηρακλείδης: "«Η φωνή του λαού» πρέπει να αγνοηθεί πλήρως, γιατί μόνο κακό κάνει (π.χ. όπως σήμερα, που τo 70% των Ελλήνων είναι, ανοήτως, κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών"

Όλους αυτούς τους πληρώνουμε και μια μεγάλη φωλιά τους είναι το Πάντειο

 

Mihalis Nevradakis

Όλους αυτούς τους πληρώνουμε και μια μεγάλη φωλιά τους είναι το Πάντειο, όπου βρίσκεται και ο "πατριώτης" Κοντογίωργης που μιλάει για "κομματοκρατίες" αλλά όταν είχε την ευκαιρία να τα κάνει τα λόγια πράξη, πήρε το μέρος της λαμογιάς (μιλάω από προσωπική εμπειρία).

ΣΧΟΛΙΟ: Μήπως την κατάπτυστη - υβριστική κατα του Συντάγματος και του λαού δήλωση του την έκανε,... για να πουλήσει το επίσης (ως εκ τούτου) κατάπτυστο βιβλίο του;

Μανώλης Μάνου

"ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ", Η ΣΦΗΚΟΦΩΛΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ!

Καλλιόπη Σουφλή

O Αλέξης Ηρακλείδης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και έχει διατελέσει εμπειρογνώμων του ΥΠΕΞ σε θέματα μειονοτήτων και ανθρωπιστικών θεμάτων (1983-1997).

Αλέξης Ηρακλείδης: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

 

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης

 

Δημοσιεύτηκε 02 Απριλίου 2019

O Αλέξης Ηρακλείδης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και έχει διατελέσει εμπειρογνώμων του ΥΠΕΞ σε θέματα μειονοτήτων και ανθρωπιστικών θεμάτων (1983-1997). 

Οι κύριες επιστημονικές του μελέτες αφορούν τις αποσχιστικές συγκρούσεις, την αυτοδιάθεση των λαών, την επέμβαση, την πολυμερή διπλωματία, την ελληνική εξωτερική πολιτική και την ανάλυση-επίλυση συγκρούσεων, όπως το Μεσανατολικό, το Κόσοβο, το Νοτιοσουδανικό, η ελληνοτουρκική διένεξη του Αιγαίου, το Κυπριακό κ.ά. 

Κυριότερα βιβλία του: The Self-Determination of Minorities in International Politics (Frank Cass, 1991), Security and Co-operation in Europe: The Human Dimension, 1972-1992 (Frank Cass, 1993), Helsinki-II and its Aftermath: The Making of the CSCE into an International Organisation (Pinter, 1993), Η Ελλάδα και ο «εξ ανατολών κίνδυνος»: αδιέξοδα και διέξοδοι (Πόλις, 2001), το οποίο έχει εκδοθεί και στα τουρκικά (Iletişim, 2002), Το Κυπριακό: σύγκρουση και επίλυση (Ι. Σιδέρης, 2002), Το Κυπριακό πρόβλημα, 1947-2004: από την ένωση στη διχοτόμηση (Ι. Σιδέρης, 2006), Άσπονδοι γείτονες. Ελλάδα-Τουρκία: η διένεξη του Αιγαίου (Ι. Σιδέρης, 2007), The Greek-Turkish Conflict in the Aegean: Imagined Enemies (Palgrave Macmillan, 2010) και με την Άντα Διάλλα, Humanitarian Intervention in the Long Nineteenth Century: Setting the Precedent (Manchester University Press, 2015). Το βιβλίο του Εθνικά θέματα και εθνοκεντρισμός (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης) έδωσε την αφορμή για τη συζήτησή μας αυτή.

Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε τη μελέτη σας Εθνικά θέματα και εθνοκεντρισμός: μία κριτική στην ελληνική εξωτερική πολιτική;

H αφορμή ήταν μια διαπίστωση που είχα κάνει στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις λάμβαναν συνήθως εσφαλμένες αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική, ειδικά σε σχέση με τα γνωστά ως εθνικά θέματα, με αποτέλεσμα αυτά τα θέματα όχι μόνο να μην επιλύνονται, αλλά και να διαιωνίζονται. Είχα γράψει τότε, το 1995, ένα σχετικό άρθρο στα Σύγχρονα Θέματα. Μάλιστα διαπίστωσα, με έκπληξή μου, ότι οι εσφαλμένες αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική δεν προέκυπταν μόνο για λόγους συναισθηματικούς («ελληνικό φιλότιμο») ή λόγω του γνωστού φόβου του πολιτικού κόστους για τις κυβερνήσεις, αλλά και λόγω άγνοιας, στρεβλών αντιλήψεων ή πλημμελούς γνώσης των διαφόρων πτυχών των θεμάτων αυτών και των διεθνών τους πτυχών, επίσης άγνοιας των ευθυνών της επίσημης Ελλάδας για τα αδιέξοδα που δημιουργούνται. Και αυτές οι στρεβλές αντιρρήσεις ή άγνοια ισχύει πολλές φορές ακόμη και όταν πρόκειται για ικανούς, ευφυείς και έμπειρους διπλωμάτες, υπουργούς εξωτερικών ή πρωθυπουργούς (π.χ. σε ό,τι αφορά πρωθυπουργούς, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης). 

Τα εναύσματα για να ασχοληθώ ειδικά με τα εθνικά θέματα από το 1996 και μετά ήταν το Αιγαίο (κρίση Ιμίων), Κυπριακό (πλήρες αδιέξοδο στη δεκαετία του 1990) και το Μακεδονικό, με τα μεγάλα λάθη των Σαμαρά, Μητσοτάκη και Παπανδρέου το 1991-1995.

Τι γνωρίζει ο μέσος Έλληνας για τα εθνικά θέματα;

Η αίσθηση που έχω είναι ότι έχει άγνοια ή εσφαλμένες απόψεις, που σε μεγάλο βαθμό έχουν τη ρίζα τους στην πολιτική κοινωνικοποίηση στα ελληνικά σχολεία και στην ευρύτερη ελληνική εθνική ιστορική αφήγηση που είναι άκρως εθνοκεντρική, δηλαδή καταπληκτικοί και απαράμιλλοι εμείς, κατώτεροι οι άλλοι, ειδικά οι γείτονές μας.

Γράφετε για το Κυπριακό, το Αιγαίο, το Μακεδονικό, το Βορειοηπειρωτικό και τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Γιατί αυτά τα εθνικά θέματα έχουν βασανίσει τους Έλληνες επί μακρόν;

Γιατί όλα αυτά άπτονται της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και εθνικής ιστορικής αφήγησης, και γι’ αυτό είναι, αν θέλετε, «αγκάθια». 

Προσπαθούν να τα επιλύσουν, εννοείται με τους Έλληνες κερδισμένους και την άλλη πλευρά χαμένη, «ηττημένη». 

Αυτό, εξυπακούεται, είναι αδύνατον, και με δεδομένες τις θυσίες που έχουν κάνει η Ελλάδα και οι Έλληνες, το τεράστιο διπλωματικό, οικονομικό, πολιτικό και άλλο κεφάλαιο που έχουν ξοδέψει, είναι πολύ δύσκολο να δεχτούν ότι τελικά είχαν κάνει λάθος, οι θυσίες δεν άξιζαν. 

Κάτι τέτοιο είναι ψυχολογικά δυσβάστακτο και αντί να αλλάξουν στάση, όπως θα έπρεπε, συνεχίζουν με την ίδια αδιέξοδη και αυτοκαταδικασμένη πολιτική.

Η Συμφωνία των Πρεσπών σε γενικές γραμμές είναι καλή, όμως πάσχει από μερικά μειονεκτήματα, και το κυριότερο είναι ότι είναι ετεροβαρής, δεν είναι θετικού αθροίσματος για τις δύο πλευρές.

Το βασικότερο πράγμα του εκάστου εθνικού θέματος είναι η γνώση, που είναι απαραίτητη για την κατανόησή του. Σε τι συμβάλλει η ανάγνωση του βιβλίου σας και ποιες πλευρές διαφωτίζει;

Συμβάλλει ακριβώς σε αυτό που λέτε, στη γνώση και στην αυτογνωσία. Κι επίσης, δείχνει τα ελληνικά λάθη και το πού μπορεί να φτάσει ο άκρατος εθνοκεντρισμός και εθνικισμός στα εθνικά θέματα, είτε σε αδιέξοδο είτε σε «ήττα» της ελληνικής πλευράς.

Σε τι θα βοηθήσει η επίλυση των εθνικών θεμάτων την Ελλάδα;

Αν επιλύσει η Ελλάδα, όπως προσφάτως έγινε με το Μακεδονικό (διένεξη Αθήνας-Σκοπίων), όλα ή έστω τα περισσότερα εθνικά της θέματα, θα θεωρηθεί διεθνώς ώριμη χώρα και σταθεροποιητικός παράγοντας στη περιοχή, κράτος που συμβάλλει στη διεθνή και περιφερειακή ειρήνη και ασφάλεια, ενώ όσο εκκρεμούν τα εθνικά θέματα, η Ελλάδα και οι Έλληνες θα θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση ως γραφικοί, στη χειρότερη περίπτωση ως μη εποικοδομητική χώρα, που συμβάλλει στην αποσταθεροποίηση της περιοχής της, όπως ακριβώς είχε συμβεί το 1991-1995, με το γνωστό Μακεδονικό και με την απίθανη ανίερη συμμαχία με τον Μιλόσεβιτς, τον καταστροφέα της Γιουγκοσλαβίας.

Ποιοι είναι οι παράγοντες που καθιστούν μια χώρα ζωτική και σταυροδρόμι στις πολιτικές εξελίξεις;


Το να λαμβάνει διεθνείς πρωτοβουλίες όχι μόνο όταν πρόκειται για την προαγωγή του στενού εθνικού της συμφέροντος, αλλά όταν λαμβάνει πρωτοβουλίες που έχουν ευρύτερη απήχηση, π.χ. σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, σε σχέση με τους γείτονές της, με την υπόλοιπη Ευρώπη ή πρωτοβουλίες με παγκόσμια εμβέλεια. 

Δηλαδή πρωτοβουλίες που είναι για το καλό και των άλλων και συμβάλλουν στη διεθνή συνεργασία, στην επίλυση διεθνών διενέξεων (π.χ. η Αθήνα ως διαμεσολαβητής), στην ειρήνευση (π.χ. συμμετοχή σε ειρηνευτικές δυνάμεις) κ.λπ. Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι δεν έχει αποκτήσει αυτή την καλή διεθνή φήμη, θεωρείται –όχι αδικαιολόγητα– εγωιστική, εθνικιστική και χωρίς ευρύτερο ορίζοντα. 

 Κι επίσης, ένα άλλο μέγα σφάλμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι κατά καιρούς παρουσιάζει εξάρσεις μεγαλείου (folie de grandeur) και φέρεται διεθνώς σαν να είναι περιφερειακή μεγάλη δύναμη, όπως επί Βενιζέλου το 1919-1920 (κατάληψη της Σμύρνης και Μικρασιατική Εκστρατεία, που ξέρουμε πού τελικά οδήγησαν), στα θέματα της διεθνούς Ορθοδοξίας ή πιο πρόσφατα με την άλλη ανίερη συμμαχία, με το Ισραήλ (ένα κράτος σχεδόν παρίας), παριστάνοντας τον σπουδαίο γεωπολιτικό παίχτη!


Ποια ήταν η εθνική πολιτική για τα εθνικά θέματα; Υπήρξε κάποια εθνική στρατηγική που ακολουθήθηκε;


Η εθνική στρατηγική που ακολουθήθηκε ήταν τις περισσότερες φορές για τα κλάματα, οι εξαιρέσεις σε αυτό μετριούνται στο ένα δάκτυλο του ενός χεριού. 

Είναι οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες για την επίλυση των διαφορών στο Αιγαίο (1978-1981), η άρση του ελληνικού βέτο στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας (Δεκέμβριος 1999), η στήριξη στον Κληρίδη για την επίλυση του Κυπριακού (1999 – Ιανουάριος 2003), οι συνομιλίες για την επίλυση των διαφορών του Αιγαίου, το 2002-2003 και το 2010, η προσπάθεια επίλυσης του Μακεδονικού το 2000-2001 και πιο πρόσφατα η στρατηγική που κατέληξε στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ποια η γνώμη σας για τη Συμφωνία των Πρεσπών; Και ποιο είναι το πιο επίκαιρο εθνικό θέμα;

Πιο επίκαιρο είναι το Αιγαίο και το Κυπριακό. 
Το Μακεδονικό επιλύθηκε. 

Η Συμφωνία των Πρεσπών σε γενικές γραμμές είναι καλή, όμως πάσχει από μερικά μειονεκτήματα, και το κυριότερο είναι ότι είναι ετεροβαρής, δεν είναι θετικού αθροίσματος για τις δύο πλευρές. 

Γέρνει σαφώς προς την ελληνική πλευρά και μάλιστα πολύ, όπως έχω καταστήσει σαφές και στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου μου Το Μακεδονικό Ζήτημα 1878-2018 (Εκδόσεις Θεμέλιο, 2018). 

Ωστόσο, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα με το οποίο και τελειώνω τη 2η (και όχι την 1η) έκδοση του βιβλίου, που βγήκε τον Φεβρουάριο του 2019: 

«Μακροπρόθεσμα και όσο θα βελτιώνονται οι σχέσεις Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας και θα αυξάνονται οι επαφές μεταξύ των δύο κρατών και των λαών τους, και με συνακόλουθη άνοδο της οικονομικής συνεργασίας μεταξύ τους, η Συμφωνία των Πρεσπών μάλλον θα αποβεί, εκ του αποτελέσματός της, επίλυση θετικού αθροίσματος με κερδισμένες και τις δύο χώρες».

Η εθνική στρατηγική που ακολουθήθηκε ήταν τις περισσότερες φορές για τα κλάματα, οι εξαιρέσεις σε αυτό μετριούνται στο ένα δάκτυλο του ενός χεριού.

Πρέπει η εκάστοτε κυβέρνηση να λαμβάνει υπ’ όψιν και τη γνώμη των Ελλήνων ή να προχωρά βάσει του πολιτικού της σχεδίου;


Να προχωράει με βάση ένα ευέλικτο δικό της σχέδιο, που να αυξάνει τα κέρδη και να μειώνει τις ζημίες. 

Όσο για τη γνώμη των Ελλήνων, θα πρέπει μία κυβέρνηση (κυρίως το ΥΠΕΞ) να διακρίνει πότε «το ένστικτο του λαού» είναι στη σωστή κατεύθυνση (κάτι πολύ σπάνιο, αλλά όχι εντελώς απίθανο, όπως π.χ. η αντίδραση του ελληνικού κοινού στους σεισμούς στην Τουρκία, τον Αύγουστο του 1999) και πότε «η φωνή του λαού» πρέπει να αγνοηθεί πλήρως, γιατί μόνο κακό κάνει (π.χ. όπως σήμερα, που τo 70% των Ελλήνων είναι, ανοήτως, κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών ή επί Ανδρέα Παπανδρέου, που τασσόταν κατά της συμφιλίωσης με την Τουρκία του νηφάλιου και συνετού Οζάλ). 

Ωστόσο, καθήκον της κυβέρνησης είναι να διαφωτίσει σχετικά τον αδαή λαό, να του εξηγήσει με επιχειρήματα –κάπως απλά– και κατανοητά, γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη πολιτική: 

(α) επειδή όντως συμφέρει την Ελλάδα, ή 

(β) τη συμφέρει μακροπρόθεσμα, ή 

(γ) δεν υπήρχε άλλη ρεαλιστική εναλλακτική, ή 

(δ) μόνο έτσι θα ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα για τα οποία ευθυνόμαστε και εμείς και θα προχωρήσουμε μπροστά σε ένα καλύτερο μέλλον, ή 

(ε) αξίζουν οι θυσίες που θα γίνουν για τους κάτωθι λόγους, κ.λπ. 

Ωστόσο, όσο δεν αλλάζει η εθνοκεντρική και εθνικιστική αφήγηση του ελληνικού σχολίου, το έργο αυτό του «διαφωτισμού της κοινής γνώμης» θα είναι πάντα δύσκολο.

Πολλές φορές ακούμε για αδιαλλαξία των γειτόνων μας και επιμονή στις δικές τους θέσεις. Είναι δυνατόν να υπάρξει διάλογος και συνεργασία για την επίλυση των εθνικών θεμάτων;

Αυτό που έχω προσπαθήσει να πω και να τεκμηριώσω στο βιβλίο μου είναι ότι η αδιαλλαξία της άλλης πλευράς είναι ενίοτε της ιδίας έντασης με τη δική μας, όμως τις περισσότερες φορές οι πρώτοι που είναι αδιάλλακτοι είμαστε εμείς και επιφέρουμε την αδιαλλαξία της άλλης πλευράς, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις το Μακεδονικό το 1991-1995, το Κυπριακό (το 1954-58, το 1974, το 1985-87, το 2003-2007, το 2017-18), το Αιγαίο (1981-1999, 2004-2009, 2011-σήμερα), αλλά και το Βορειοηπειρωτικό, σχεδόν διαχρονικά, όπως έχω δείξει ξεκάθαρα στο βιβλίο μου.

Μπορεί να υπάρξουν στρεβλές αγκυλώσεις στη στάση της κάθε χώρας για τα εθνικά θέματα που την απασχολούν;


Ναι, βρίθουν από αγκυλώσεις – ακόμη και σε κράτη με sophisticated εξωτερική πολιτική. Και όσο υπάρχουν αγκυλώσεις βλάπτουν τη νηφάλια χάραξη πολιτικής, που πρέπει να λαμβάνει χώρα χωρίς συναισθηματισμούς και υστερίες, που και τα δύο αποτελούν ελληνική ειδικότητα, ειδικά στα λεγόμενα εθνικά θέματα.


Ποιο είναι το αντικείμενο της διδασκαλίας σας στο Πανεπιστήμιο;


Διδάσκω τα εξής μαθήματα: «Η εξέλιξη της διεθνούς κοινωνίας», «Διεθνείς σχέσεις: θεωρία και κριτική», «Η ελληνοτουρκική διένεξη», «Το Μακεδονικό Ζήτημα, 1878-1918» (μάθημα που έβαλα φέτος στη θέση του μαθήματος «Το Κυπριακό Πρόβλημα» που δίδασκα μέχρι πέρσι), και ένα μάθημα στα αγγλικά με τίτλο «Διεθνής ηθική και πόλεμος». 

Παλιότερα δίδασκα για πολλά χρόνια και το μάθημα «Ανάλυση-επίλυση συγκρούσεων».


Τι θα απευθύνατε στους αναγνώστες που θα διαβάσουν τη συνέντευξή σας;

Να είναι προετοιμασμένοι για εκπλήξεις και για να ακούσουν πράγματα και αναλύσεις που ίσως να μην είχαν σκεφτεί μέχρι σήμερα, όσο καλοπροαίρετοι και μη εθνικιστές και να είναι. 

Όσο για τους εθνικιστές Έλληνες (δηλαδή την πλειοψηφία), θα μπορούσαν ίσως να το διαβάσουν για να γνωρίζουν τι λέει ένας εχθρός του ελληνικού εθνικισμού και εθνοκεντρισμού και έτσι… να πάρουν τα μέτρα τους (εννοώ με ανανεωμένη εθνικιστική επιχειρηματολογία).

Πηγή