Ευρωτσεπογεμισμα.... και αγιος ο άθεος
Ευρωτσεπογεμισμα.... και αγιος ο άθεος γενοκτόνος
Στάθης
Δυσάρεστη έκπληξη από τον Αθηνών Ιερώνυμο. Εως τώρα έδινε την εντύπωση καλού χριστιανού, ελληνομαθούς, με βαθιά ανθρωπιστική και ευρύτερη μόρφωση. Ενός ευρύχωρου, αγαπητικού και φιλοσοφημένου ανθρώπου. Ομως με το πρώτο ζόρι ο ιεράρχης έδειξε ένα άλλο πρόσωπο, Μισαλλόδοξο, φανατισμένο, εθνικιστικό, ρατσιστικό και αντικομμουνστικό. Ποιο από τα δύο πρόσωπα είναι το πραγματικό πρόσωπο του Ιερώνυμου; Και τι αξία έχει η αλήθεια του πραγματικού προσώπου για την Ελλάδα;
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ωσάν ο Αθηνών να απεκδύθηκε τον καλό χριστιανό και να ενεδύθη τον εκκλησιαστικό δεσποτισμό. Φαίνεται ωσάν ο Ιερώνυμος να εξέρχεται ως πρόμαχος μιας Εκκλησίας που αρνείται το περιεχόμενό της - τον χριστιανισμό. Διότι με τον χριστιανισμό ουδεμία σχέση έχει (και προσέτι αίρεση θεωρείται) ο εθνισμός, πόσω μάλλον ο εθνικισμός. Ακόμα περισσότερον, η διδασκαλία του Χριστού δεν έχει καμιά συνάφεια με τον φασισμό, τον ρατσισμό κι άλλες απάνθρωπες θεωρίες και πολιτικές. Χιλιοειπωμένα όλα αυτά, να μην τα επαναλαμβάνουμε.
Ο Αθηνών Ιερώνυμος, ως άλλος Χριστόδουλος, διεκδικεί για την Εκκλησία κοσμικό ρόλο. Ακόμα και την αγάπη να εκήρυσσε, αλλά ως πολιτική επιταγή και πολιτειακή υποχρέωση, πάλι κακό στην κοινωνία, τον λαό και το κράτος θα έκανε ο Ιερώνυμος. Ανάλογο κακό με εκείνο που θα διέπραττε ένας λοχίας ή ένας στρατηγός που θα διεκδικούσε ρόλο εθνοσωτήρα. Χιλιοειπωμένα όλα αυτά. Το ερώτημα «γιατί ο Ιερώνυμος επέλεξε αυτόν τον ρόλο;» είναι που πρέπει να απαντηθεί. Τι τον υποχρέωσε σε αυτήν τη δραματική μεταμόρφωση; Υπακούει σε εσωτερικούς συσχετισμούς της Εκκλησίας; Προετοιμάζει η Εκκλησία τον εαυτόν της για έναν ρόλο που μόνον ο όφις διά του μήλου προσέφερε και προσφέρει;
Ο Αθηνών μετήλθε λόγο εμφυλιοπολεμικό. Τροφοδότησε έτσι τον αντικληρικαλισμό, που με τη σειρά του δημιουργεί πολωτικό και διχαστικό κλίμα στην κοινωνία. Αναδιπλώθηκε ως προς την ανάγκη να κατασκευασθεί τέμενος στην Αθήνα. Εδωσε τις ευλογίες του σε κάτι γελοίους (όπως ο αυτοπροσδιορισμός «πολίτες οπλίτες» μαρτυρεί) που εμφανίζονται αυτόκλητοι (και πάντως μελανοχίτωνες) φρουροί του Βοτανικού.
Πού το πάει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος; Ποιον Ρουβίκωνα διαβαίνει;
H Ελλάδα υφίσταται ταξικά βασανιστήρια, βρίσκεται σε καθεστώς υποτέλειας και η Εκκλησία πάει στα βάσανά μας να προσθέσει έναν διχασμό για άδεια πουκάμισα. Ή μήπως η Εκκλησία έγινε κόμμα; Ή μήπως οι χριστιανοί, ως άλλοι μουσουλμάνοι, προτείνουν την ταύτιση της θρησκευτικής με την εθνική ταυτότητα;
Υπάρχει κράτος. Κι όσο υπάρχει ρωμαίικο κράτος η Εκκλησία θα πρέπει να κάθεται στα αυγά της. Οταν δεν υπήρχε κράτος, όπως επί τουρκοκρατίας, η Εκκλησία όντως εκπροσώπησε το έθνος (γένος τότε), είτε συνεργαζόμενο το σώμα της (κατά μέρος) με τους Οθωμανούς, είτε προσφέροντας το σώμα της (κατά μέρος) ως καταφύγιο για τον λαό.
Τώρα όμως έχουμε ρωμαίικο κράτος, έστω και υπό ξένη επικυριαρχία (αυτό διορθώνεται) - τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. Ή εκ του βλακώδους, συνεπώς του επικίνδυνου. Οπως με τον Ερντογάν. Που θέλει να κάνει την Αγιασοφιά τζαμί, ως έναν υπέρτατο συμβολισμό της πολιτικής του εκείνης που επιδιώκει την εισαγωγή της θρησκείας στο πολίτευμα. Ομως πόσο μακριά μπορεί να φθάσει μια τέτοια στρατηγική; Στη δικτατορία; Και μετά;
H Toυρκία (για να φύγουμε από τα άδεια πουκάμισα του Ιερώνυμου και να πάμε στους πραγματικούς κινδύνους) κρίνει την τύχη της στη Μοσούλη και στο Χαλέπι. Αν την καθηλώσουν εκεί, στη Μοσούλη οι Αμερικανοί και στο Χαλέπι οι Ρώσοι, θα επιστρέψει στα ίδια, ασθενέστερη, με το Κουρδικό ισχυρότερο, και την οικονομία της αίολη. Αν όμως η Τουρκία πετύχει τους στόχους της στη Μεσοποταμία, τότε τα «σύνορα της καρδιάς της» θα φθάσουν στη Μαλακάσα. Πάνω στα φτερά των F-35.
Για την Ελλάδα ασφαλέστερος κίνδυνος στο εσωτερικό της από τον εθνικιστικό καρκίνο, δεν υπάρχει. Ποιον Ρουβίκωνα λοιπόν διαβαίνει ο Ιερώνυμος όταν μιλάει τη γλώσσα των εθνικιστών, όταν καλύπτει τα καμώματα της Χρυσής Αυγής (με όποιο όνομα κι αν εμφανίζεται) στον Βοτανικό, ή στα Καλάβρυτα με τον εκεί επίσκοπο ή όπου αλλού;
Είναι αλήθεια ότι το νεοελληνικό κράτος, αναζητώντας κομματική πελατεία στα ποίμνια των επισκοπών, έχει αφήσει τον κάθε Δεσπότη μικρό βασιλιά στην επαρχία του. Ακόμα και η ίδια η Εκκλησία, βασιζόμενη στο κανονικό δίκαιο, δύσκολα ελέγχει το «αυτοκέφαλο» της κάθε επισκοπής κι ενίοτε το «κουφιοκέφαλο» ορισμένων δεσποτάδων. Πρόβλημα της Εκκλησίας. Αλλά όταν η Εκκλησία πάει να κάνει εξαγωγή των προβλημάτων της στην κοινωνία, υπονομεύοντας μάλιστα την αυθεντία του κράτους με σκοταδιστικούς αναχρονισμούς (ανάλογους των μουλάδων), τότε απειλεί το έθνος. Απειλεί το έθνος όπως το απειλούν οι εθνικιστές, όταν επιβουλεύονται τη δημοκρατία.
Μέσα σε λίγες μέρες ο Ιερώνυμος γύρισε την Εκκλησία πολλούς αιώνες πίσω, στην εποχή των Οθωμανών. Διχάζοντας μάλιστα τους χριστιανούς. Διότι άλλο πίστη, άλλο πολιτική τοποθέτηση. Επιπροσθέτως, με αυτές τις ακροδεξιές ανοησίες ο Αρχιεπίσκοπος αδικεί και την Ορθοδοξία. Ως δόγμα που βασίζεται στην αγάπη.
Καμιά σχέση με μελανοχίτωνες, χρυσαυγίτες κι άλλους μισάνθρωπους. Αδικεί, τέλος, ο Ιερώνυμος και τους Ορθόδοξους. Μάλιστα τους Ελληνες Ορθόδοξους. Οι οποίοι έχουν με τον Θεό τους μια σχέση ελευθερίας, λυτρωτικής ελευθερίας κι όχι μια σχέση υποταγής στον φόβο και τις διαταγές που ο φόβος εκδίδει.
Η συγκυρία είναι πολύ δύσκολη για τον λαό, το έθνος και το κράτος. Παραδόξως, ο επικεφαλής της Ελλαδικής Εκκλησίας ανοίγει μια πόρτα στην πλάτη του πολιτεύματος.
Θα μπορούσε ο Ιερώνυμος να είχε δίκιο στη διαμάχη του με τον κ. Φίλη (άλλωστε τα λάθη διορθώνονται, αλάθητο είναι μόνον το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας) - όμως ο Αρχιεπίσκοπος δίνει σε αυτήν τη διαμάχη χαρακτηριστικά σταυροφορίας της Εκκλησίας εναντίον του κράτους. Σε τέτοιους καιρούς;
Ακόμα όμως και αν οι καιροί ήταν λιγότερο κινδυνώδεις, και πάλι η Εκκλησία δεν έχει κανέναν κοσμικό ρόλο, εκτός κι αν θέλει να διχάσει. Διότι η Εκκλησία γνωρίζει τον ρόλο της. Οταν διεκδικεί λοιπόν να τον υπερβεί, γνωρίζει ότι διχάζει.
Ο Ιερώνυμος γνωρίζει ότι έπαψε να μετέχει σε μια ιδεολογική (ταυτοτική, αν θέλετε) διαμάχη κι άρχισε να συμμετέχει σε μια πολιτειακή απειλή. Γιατί το κάνει;
Οι στολές είναι για τους στρατώνες. Στην υπηρεσία της Δημοκρατίας. Τα ράσα είναι για τις εκκλησίες. Στην υπηρεσία των πιστών. Κάθε άλλο πέραν αυτών συνιστά παρέκβαση. Εκτροπή. Τυραννίδα.
Η Δημοκρατία δυσκολεύεται ακριβώς επειδή είναι δημοκρατία να μαζέψει τους αληταράδες με τις παραστρατιωτικές στολές από τους δρόμους. Ο Αρχιεπίσκοπος γιατί τους ευλογεί;
Αν θέλει ο Ιερώνυμος να υποθάλπει (αλλά και να ευλογεί) μισάνθρωπους εθνικιστές και ρατσιστές φασίστες, ας το κάνει - θα κριθεί. Αν όμως πάει να χώσει κάτω από τη μύτη του κράτους εκκλησιαστικές φιλοδοξίες για κοσμικό (ήγουν πολιτικό και πολιτειακό) ρόλο, θα «λογχισθεί», όπως θα έλεγαν και οι βυζαντινοί παππούδες μας...
Δυσάρεστη έκπληξη από τον Αθηνών Ιερώνυμο. Εως τώρα έδινε την εντύπωση καλού χριστιανού, ελληνομαθούς, με βαθιά ανθρωπιστική και ευρύτερη μόρφωση. Ενός ευρύχωρου, αγαπητικού και φιλοσοφημένου ανθρώπου. Ομως με το πρώτο ζόρι ο ιεράρχης έδειξε ένα άλλο πρόσωπο, Μισαλλόδοξο, φανατισμένο, εθνικιστικό, ρατσιστικό και αντικομμουνστικό. Ποιο από τα δύο πρόσωπα είναι το πραγματικό πρόσωπο του Ιερώνυμου; Και τι αξία έχει η αλήθεια του πραγματικού προσώπου για την Ελλάδα;
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ωσάν ο Αθηνών να απεκδύθηκε τον καλό χριστιανό και να ενεδύθη τον εκκλησιαστικό δεσποτισμό. Φαίνεται ωσάν ο Ιερώνυμος να εξέρχεται ως πρόμαχος μιας Εκκλησίας που αρνείται το περιεχόμενό της - τον χριστιανισμό. Διότι με τον χριστιανισμό ουδεμία σχέση έχει (και προσέτι αίρεση θεωρείται) ο εθνισμός, πόσω μάλλον ο εθνικισμός. Ακόμα περισσότερον, η διδασκαλία του Χριστού δεν έχει καμιά συνάφεια με τον φασισμό, τον ρατσισμό κι άλλες απάνθρωπες θεωρίες και πολιτικές. Χιλιοειπωμένα όλα αυτά, να μην τα επαναλαμβάνουμε.
Ο Αθηνών Ιερώνυμος, ως άλλος Χριστόδουλος, διεκδικεί για την Εκκλησία κοσμικό ρόλο. Ακόμα και την αγάπη να εκήρυσσε, αλλά ως πολιτική επιταγή και πολιτειακή υποχρέωση, πάλι κακό στην κοινωνία, τον λαό και το κράτος θα έκανε ο Ιερώνυμος. Ανάλογο κακό με εκείνο που θα διέπραττε ένας λοχίας ή ένας στρατηγός που θα διεκδικούσε ρόλο εθνοσωτήρα. Χιλιοειπωμένα όλα αυτά. Το ερώτημα «γιατί ο Ιερώνυμος επέλεξε αυτόν τον ρόλο;» είναι που πρέπει να απαντηθεί. Τι τον υποχρέωσε σε αυτήν τη δραματική μεταμόρφωση; Υπακούει σε εσωτερικούς συσχετισμούς της Εκκλησίας; Προετοιμάζει η Εκκλησία τον εαυτόν της για έναν ρόλο που μόνον ο όφις διά του μήλου προσέφερε και προσφέρει;
Ο Αθηνών μετήλθε λόγο εμφυλιοπολεμικό. Τροφοδότησε έτσι τον αντικληρικαλισμό, που με τη σειρά του δημιουργεί πολωτικό και διχαστικό κλίμα στην κοινωνία. Αναδιπλώθηκε ως προς την ανάγκη να κατασκευασθεί τέμενος στην Αθήνα. Εδωσε τις ευλογίες του σε κάτι γελοίους (όπως ο αυτοπροσδιορισμός «πολίτες οπλίτες» μαρτυρεί) που εμφανίζονται αυτόκλητοι (και πάντως μελανοχίτωνες) φρουροί του Βοτανικού.
Πού το πάει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος; Ποιον Ρουβίκωνα διαβαίνει;
H Ελλάδα υφίσταται ταξικά βασανιστήρια, βρίσκεται σε καθεστώς υποτέλειας και η Εκκλησία πάει στα βάσανά μας να προσθέσει έναν διχασμό για άδεια πουκάμισα. Ή μήπως η Εκκλησία έγινε κόμμα; Ή μήπως οι χριστιανοί, ως άλλοι μουσουλμάνοι, προτείνουν την ταύτιση της θρησκευτικής με την εθνική ταυτότητα;
Υπάρχει κράτος. Κι όσο υπάρχει ρωμαίικο κράτος η Εκκλησία θα πρέπει να κάθεται στα αυγά της. Οταν δεν υπήρχε κράτος, όπως επί τουρκοκρατίας, η Εκκλησία όντως εκπροσώπησε το έθνος (γένος τότε), είτε συνεργαζόμενο το σώμα της (κατά μέρος) με τους Οθωμανούς, είτε προσφέροντας το σώμα της (κατά μέρος) ως καταφύγιο για τον λαό.
Τώρα όμως έχουμε ρωμαίικο κράτος, έστω και υπό ξένη επικυριαρχία (αυτό διορθώνεται) - τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. Ή εκ του βλακώδους, συνεπώς του επικίνδυνου. Οπως με τον Ερντογάν. Που θέλει να κάνει την Αγιασοφιά τζαμί, ως έναν υπέρτατο συμβολισμό της πολιτικής του εκείνης που επιδιώκει την εισαγωγή της θρησκείας στο πολίτευμα. Ομως πόσο μακριά μπορεί να φθάσει μια τέτοια στρατηγική; Στη δικτατορία; Και μετά;
H Toυρκία (για να φύγουμε από τα άδεια πουκάμισα του Ιερώνυμου και να πάμε στους πραγματικούς κινδύνους) κρίνει την τύχη της στη Μοσούλη και στο Χαλέπι. Αν την καθηλώσουν εκεί, στη Μοσούλη οι Αμερικανοί και στο Χαλέπι οι Ρώσοι, θα επιστρέψει στα ίδια, ασθενέστερη, με το Κουρδικό ισχυρότερο, και την οικονομία της αίολη. Αν όμως η Τουρκία πετύχει τους στόχους της στη Μεσοποταμία, τότε τα «σύνορα της καρδιάς της» θα φθάσουν στη Μαλακάσα. Πάνω στα φτερά των F-35.
Για την Ελλάδα ασφαλέστερος κίνδυνος στο εσωτερικό της από τον εθνικιστικό καρκίνο, δεν υπάρχει. Ποιον Ρουβίκωνα λοιπόν διαβαίνει ο Ιερώνυμος όταν μιλάει τη γλώσσα των εθνικιστών, όταν καλύπτει τα καμώματα της Χρυσής Αυγής (με όποιο όνομα κι αν εμφανίζεται) στον Βοτανικό, ή στα Καλάβρυτα με τον εκεί επίσκοπο ή όπου αλλού;
Είναι αλήθεια ότι το νεοελληνικό κράτος, αναζητώντας κομματική πελατεία στα ποίμνια των επισκοπών, έχει αφήσει τον κάθε Δεσπότη μικρό βασιλιά στην επαρχία του. Ακόμα και η ίδια η Εκκλησία, βασιζόμενη στο κανονικό δίκαιο, δύσκολα ελέγχει το «αυτοκέφαλο» της κάθε επισκοπής κι ενίοτε το «κουφιοκέφαλο» ορισμένων δεσποτάδων. Πρόβλημα της Εκκλησίας. Αλλά όταν η Εκκλησία πάει να κάνει εξαγωγή των προβλημάτων της στην κοινωνία, υπονομεύοντας μάλιστα την αυθεντία του κράτους με σκοταδιστικούς αναχρονισμούς (ανάλογους των μουλάδων), τότε απειλεί το έθνος. Απειλεί το έθνος όπως το απειλούν οι εθνικιστές, όταν επιβουλεύονται τη δημοκρατία.
Μέσα σε λίγες μέρες ο Ιερώνυμος γύρισε την Εκκλησία πολλούς αιώνες πίσω, στην εποχή των Οθωμανών. Διχάζοντας μάλιστα τους χριστιανούς. Διότι άλλο πίστη, άλλο πολιτική τοποθέτηση. Επιπροσθέτως, με αυτές τις ακροδεξιές ανοησίες ο Αρχιεπίσκοπος αδικεί και την Ορθοδοξία. Ως δόγμα που βασίζεται στην αγάπη.
Καμιά σχέση με μελανοχίτωνες, χρυσαυγίτες κι άλλους μισάνθρωπους. Αδικεί, τέλος, ο Ιερώνυμος και τους Ορθόδοξους. Μάλιστα τους Ελληνες Ορθόδοξους. Οι οποίοι έχουν με τον Θεό τους μια σχέση ελευθερίας, λυτρωτικής ελευθερίας κι όχι μια σχέση υποταγής στον φόβο και τις διαταγές που ο φόβος εκδίδει.
Η συγκυρία είναι πολύ δύσκολη για τον λαό, το έθνος και το κράτος. Παραδόξως, ο επικεφαλής της Ελλαδικής Εκκλησίας ανοίγει μια πόρτα στην πλάτη του πολιτεύματος.
Θα μπορούσε ο Ιερώνυμος να είχε δίκιο στη διαμάχη του με τον κ. Φίλη (άλλωστε τα λάθη διορθώνονται, αλάθητο είναι μόνον το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας) - όμως ο Αρχιεπίσκοπος δίνει σε αυτήν τη διαμάχη χαρακτηριστικά σταυροφορίας της Εκκλησίας εναντίον του κράτους. Σε τέτοιους καιρούς;
Ακόμα όμως και αν οι καιροί ήταν λιγότερο κινδυνώδεις, και πάλι η Εκκλησία δεν έχει κανέναν κοσμικό ρόλο, εκτός κι αν θέλει να διχάσει. Διότι η Εκκλησία γνωρίζει τον ρόλο της. Οταν διεκδικεί λοιπόν να τον υπερβεί, γνωρίζει ότι διχάζει.
Ο Ιερώνυμος γνωρίζει ότι έπαψε να μετέχει σε μια ιδεολογική (ταυτοτική, αν θέλετε) διαμάχη κι άρχισε να συμμετέχει σε μια πολιτειακή απειλή. Γιατί το κάνει;
Οι στολές είναι για τους στρατώνες. Στην υπηρεσία της Δημοκρατίας. Τα ράσα είναι για τις εκκλησίες. Στην υπηρεσία των πιστών. Κάθε άλλο πέραν αυτών συνιστά παρέκβαση. Εκτροπή. Τυραννίδα.
Η Δημοκρατία δυσκολεύεται ακριβώς επειδή είναι δημοκρατία να μαζέψει τους αληταράδες με τις παραστρατιωτικές στολές από τους δρόμους. Ο Αρχιεπίσκοπος γιατί τους ευλογεί;
Αν θέλει ο Ιερώνυμος να υποθάλπει (αλλά και να ευλογεί) μισάνθρωπους εθνικιστές και ρατσιστές φασίστες, ας το κάνει - θα κριθεί. Αν όμως πάει να χώσει κάτω από τη μύτη του κράτους εκκλησιαστικές φιλοδοξίες για κοσμικό (ήγουν πολιτικό και πολιτειακό) ρόλο, θα «λογχισθεί», όπως θα έλεγαν και οι βυζαντινοί παππούδες μας...
Πηγή: enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου