Η «Daily Mail», με ένα άρθρο που τσακίζει κόκκαλα για την φτώχεια στην χώρα μας ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΟΥΖΑΛΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΘΛΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η «Daily Mail», με ένα άρθρο που τσακίζει κόκκαλα για την φτώχεια στην χώρα μας

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ  ΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΟΥΖΑΛΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΘΛΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 

Share

Tweet

Pin

Email

Oδοιπορικό στην «Ελλάδα της κρίσης» έκανε η «Daily Mail», με ένα άρθρο που τσακίζει κόκκαλα για την φτώχεια στην χώρα μας, αλλά και για τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης πολλών συνανθρώπων μας, οι οποίοι από μικρομεσαίοι βρέθηκαν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Με τον τίτλο «Η οικονομία της χώρας καταρρέει κάτω από το βάρος των Γερμανικών υπαγορεύσεων και το ατελείωτο ρεύμα μεταναστών», το άρθρο της βρετανικής εφημερίδας παρουσιάζει (μεταξύ άλλων), την συγκλονιστική ιστορία ενός 82χρονου πρώην οικοδόμου, του Μάνθου Ζυμάρη, ο οποίος σήμερα ζει με την 61χρονη κόρη του Μαρία, σε μια παγωμένη παράγκα.

Οι εικόνες «μιλούν» από μόνες τους και πραγματικά σοκάρουν, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης τους είναι τουλάχιστον απάνθρωπες.

«Κάθε πρωί, αμέσως μετά την ανατολή του ήλιου, μια στρατιά από εθελοντές φτάνουν σε ένα μεγάλο, λευκό κτίριο που έχει θέα τη Μεσόγειο, σε προάστιο των Αθηνών.

Φέρνουν παπλώματα, καλάθια με σάντουϊτς, σωρούς από ρούχα -ακόμη και χαλάκια προσευχής- στους 1.600 πρόσφυγες που έχουν μετατρέψει αυτό που κάποτε ήταν ένα λαμπερό διεθνές αεροδρόμιο σε πρόχειρο κατάλυμα», τονίζεται στην εισαγωγή του άρθρου, σχετικά με τον χώρο φιλοξενίας στο Ελληνικό, όπου έχουν βρει καταφύγιο οι πρόσφυγες που έφτασαν στη χώρα μας, κυρίως το καλοκαίρι του 2016, κατά την διάρκεια της έξαρσης της προσφυγικής κρίσης.

Θέλοντας να επικεντρωθεί στις συνθήκες διαβίωσης των λάθρομεταναστών τις οποίες χαρακτηρίζει «καλές», το ρεπορτάζ τονίζει:

«Όσο η μέρα περνά, ομάδες προσφύγων από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και το Ιράν σχηματίζουν ουρές στην στάση του λεωφορείου έξω από τις εγκαταστάσεις.

Είναι μια διαδρομή 10 χιλιομέτρων μέχρι τους εμπορικούς δρόμους της πρωτεύουσας, τα πάρκα και τα νοσοκομείο, όπου πολλοί μπορούν να έχουν δωρεάν περίθαλψη».

Και κάπου εκεί, έρχεται η σύγκριση των συνθηκών διαβίωσης των λάθρο-μεταναστών, με αυτές του 82χρονου Έλληνα οικοδόμου και της 61χρονης κόρης του:

«Ούτε οι εισβολέις λαθρομετανάστες, ούτε οι (απατεώνες ψευτόεθελοντές ) προσέχουν μια μικρή καλύβα απέναντι από τη στάση, ή τους ενοίκους της.

Κάποτε ήταν ένα καφέ-μπαρ, που σέρβιρε κοκτέϊλ και γλυκά σε ανθρώπους που περίμεναν τις πτήσεις τους – αυτό όμως ίσχυε κατά την περίοδο ακμής του αεροδρομίου του Ελληνικού, που έκλεισε το 2001 και εγκαταλείφθηκε στην φθορά από τότε.Τώρα, το καφέ είναι εγκαταλελειμένο, με δάπεδο από λάσπη, χωρίς πόρτες, χωρίς παράθυρα και χωρίς θέρμανση.

Η επίπεδη οροφή του έχει καλύματα, αλλά αυτά δεν εμποδίζουν τα περιστέρια να πετούν ανάμεσα στα κενά. Μέσα, βρήκα έναν ηλικιωμένο άνδρα, να κάθεται σε μια καρέκλα σε θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Κανείς εθελοντής δεν ήρθε με ζεστά ρούχα, ένα πάπλωμα ή καινούρια παπούτσια για εκείνον.

Και όταν άγγιξα τα χέρια του, που ήταν παγωμένα, τα μάτια του μισάνοιξαν όσο έβαζε υγρές κουβέρτες γύρω του. Ο Μάνθος Ζυμάρης, είναι πρώην οικοδόμος και είναι 82 ετών. Ξεχασμένο θύμα των δεκαετιών σαθρών κυβερνήσεων και τώρα των δρακόντειων μέτρων που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν έχει σύνταξη ή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε μπορεί το κράτος να τον βάλει σε ένα αξιοπρεπές σπίτι.

Μένει σε αυτή την αθλιότητα για τρία χρόνια, από τότε που έχασε το σπίτι της οικογένειάς του, που βρίσκεται στο κοντινό προάστιο του Καλαμακίου, όταν δεν κατάφερνε πλέον να πληρώνει το δάνειό του.

Η κόρη του, Μαρία, που ζει επίσης εκεί, περιορίζεται στο να ψάχνει για κάποιο σάντουϊτς που έχουν αφήσει οι μετανάστες, ή στο να μπαίνει κρυφά το βράδυ στον προσφυγικό καταυλισμό και να ψάχνει για περισσεύματα»αναφέρει η «Daily Mail», φιλοξενώντας τις δηλώσεις της 61χρονης κόρης:

«Εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε πως είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά τι μας έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση;» ρωτά η 61χρονη Μαρία, που είναι ζωντοχήρα.

«Φροντίζω τον πατέρα μου επειδή δεν υπάρχει κανένας άλλος να το κάνει. Κάποτε ζούσαμε τόσο καλά. Ήταν ένας διαφορετικός κόσμος τότε». Παρόλα αυτά, λέει ότι είναι τυχεροί που έχουν βρει ένα καταφύγιο:

«Είμαστε ευγνώμονες που έχουμε βρει αυτό το μέρος», λέει. «Είναι καλύτερο από το πεζοδρόμιο».

Με δάκρυα στα μάτια, η Μαρία βγάζει ένα οικογενειακό άλμπουμ φωτογραφιών από ένα κουτί που βρίσκεται στα πόδια του πατέρα της.

Οι φωτογραφίες δείχνουν την οικογένεια σε πιο χαρούμενες στιγμές: Εκείνη, χαμογελαστή σε ένα αεροπλάνο με προορισμό το Λονδίνο, για διακοπές κατά την δεκαετία του ’70. Μια άλλη φωτογραφία της, όταν ήταν μικρό παιδί, πάνω σε ένα πόνυ στην παραλία. Μια τρίτη δείχνει τον κ. Ζυμάρη ως έναν γοητευτικό 40χρονο άνδρα.

«Για τη Μαρία, η άνετη, μεσοαστική ζωή που είχαν είναι μια μακρινή ανάμνηση. Όπως πολλοί άλλοι, εκείνη και ο ηλικιωμένος πατέρας της αγωνίζονται πλέον για την επιβίωσή τους σε μια κάποτε υπερήφανη χώρα, την οποία έχει γονατίσει πλέον το χρέος», τονίζει η Sue Reid που υπογράφει το άρθρο της Daily Mail.

newsup.gr