Τα
γεγονότα που έμειναν στην Ιστορία ως Αποστασία ή Ιουλιανά, έβλαψαν
ανεπανόρθωτα τη χώρα και την κράτησαν δέσμια της καθυστέρησης, της
οπισθοδρόμησης, του παλαιοκομματισμού, με συνέπεια ο λαός να καταβάλει
ένα βαρύτατο τίμημα, του οποίου οι δύσοσμες συνέπειες επιβαρύνουν ακόμα
το κλίμα του σύγχρονου πολιτικού μας συστήματος.
Έχοντας στενούς δεσμούς με την Ιστορία αυτού του τόπου, το «Π» δεν ξεχνά ποτέ την επέτειο της μεγάλης Αποστασίας, μιας συνειδητής πολιτικής πράξης, η οποία δεν ήταν αποτέλεσμα λαθών ή πολιτικών συγκυριών, αλλά μεθοδευμένη υπονόμευση της νομιμότητας, της οποίας τα αποτελέσματα είχαν τραγική κατάληξη για τον τόπο και στιγμάτισαν ανεξίτηλα τη σύγχρονη Ιστορία.
Το δίχως άλλο η θλιβερή Αποστασία της 15ης Ιουλίου 1965 αποτελεί αποφράδα ημέρα της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου. Παράλληλα, κατά τραγικό τρόπο μας θυμίζει, στους χαλεπούς καιρούς που περνά η χώρα κι ο λαός, την κατάδηλη αήθη λειτουργία του σαθρού πολιτικού μας συστήματος, που για λόγους κομματικούς - προσωπικούς θυσιάζει κατά τον πλέον ανατριχιαστικό τρόπο τα συμφέροντα της χώρας, ζημιώνοντάς την κατά ανυπολόγιστο τρόπο.
Πολιτική θρασύτητα
Τότε, στις 15 Ιουλίου 1965, μέσα από μια σειρά χαμερπών και άθλιων διαβουλεύσεων, όπου εξαγοράστηκαν πολιτικές συνειδήσεις σε μια στημένη και πρωτοφανούς θρασύτητας πολιτική συναλλαγή μεταξύ του παλατιού και μιας δράκας αποστατών, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανετράπη η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση εκλεγμένη με το σαρωτικό ποσοστό του 52,72%, γεγονός που ζημίωσε ανεπανόρθωτα την πολιτική ζωή της χώρας, συνεργώντας στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τα τανκς της 21ης Απριλίου 1967. Ο τραγικός επίλογος αυτής της άθλιας πολιτικής προδοσίας γράφτηκε με την κατοχή της Κύπρου το 1974 από τους Τούρκους. Ο νεαρός τότε και περιορισμένης ευφυΐας κάτοχος του θρόνου Κωνσταντίνος, με την αδιαλλαξία του – βασικό χαρακτηριστικό των βλακών και ανίκανων ηγετίσκων – ήρθε σε ρήξη με τον αρχηγό της Ενώσεως Κέντρου παραβιάζοντας κατάφωρα τις αρχές του Συντάγματος. Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1965 έμειναν χαραγμένα στη συνείδηση των νεότερων γενεών ως η πιο άθλια συνωμοσία κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας. Ο βασικός ενορχηστρωτής της Αποστασίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναδείχτηκε σύμβολο της πιο αποτρόπαιης προσωποποίησης του πολιτικού μας συστήματος.
Στιγματισμένος και υπόλογος
Ως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1965, ο Μητσοτάκης και η παρέα του «καθάρισαν» με την υπόθεση Αποστασία, αλλά όχι και με την Ιστορία, η οποία τους στιγμάτισε άγρια. Έκτοτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρά τις επίμονες και επίπονες προσπάθειές του, είναι στιγματισμένος στη συνείδηση του ελληνικού λαού και θα παραμείνει ιστορικά υπόλογος για το πολιτικό έγκλημα, στο οποίο πρωταγωνίστησε, σε βάρος της πατρίδας του. Παρά το απύθμενο θράσος του να μιλά έκτοτε για συνταγματική νομιμότητα και να αρέσκεται να υπερασπίζεται τους θεσμούς παριστάνοντας τον Κιγκινάτο, καλύτερα θα ήταν, έστω και την ύστατη γι’ αυτόν στιγμή, να ζητήσει συγγνώμη από την πατρίδα, την οποία τόσο έβλαψε η πολιτική του παρουσία. Μετά την «επιτυχία» Μητσοτάκη στα γεγονότα της Αποστασίας, οι Αμερικανοί αγαλλιούν. Όταν η κυβέρνηση Στεφανόπουλου παίρνει, τελικά, ψήφο εμπιστοσύνης από τη Bουλή, στις 24 Σεπτεμβρίου 1965, ο νέος Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Φίλιπ Tάλμποτ δεν κρύβει την ικανοποίησή του για την επιτυχία «αυτής της τραγικής για την Ελλάδα επιχείρησης βασιλικού κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος». «Aκόμη κι αν οι Παπανδρέου επιστρέψουν στην εξουσία κατά τη διάρκεια του 1966, η κυβέρνηση της οποίας θα ηγούνται τότε, θα φανεί ίσως λιγότερο ενοχλητική για την Ελλάδα και τις δικές μας σχέσεις με την Ελλάδα, από όσο αν εκτοξεύονταν στην εξουσία υπό τις σημερινές φορτισμένες συνθήκες», αναφέρει σε τηλεγράφημά του ο Τάλμποτ, με ημερομηνία 19 Οκτωβρίου 1965. Η Δεξιά χρόνια αργότερα θα επιβραβεύσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με την ακατανόητη συνδρομή της Αριστεράς, η οποία για πρώτη και μοναδική φορά ενώθηκε προκειμένου να εκπληρώσει ο μέγας αποστάτης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το όνειρο της ζωής του: να γίνει με οποιονδήποτε τρόπο και τίμημα πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ωστόσο η Ιστορία, αποδεσμευμένη από ταπεινές μικροκομματικές σκοπιμότητες, δεν είχε πει ακόμα την τελευταία της λέξη και τον γκρέμισε από το πρωθυπουργικό αξίωμα με πανομοιότυπο τρόπο. Το πώς, το γνωρίζει ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ., της πατριωτικής αυτής παράταξης, που πάντα στην ιστορία της προτάσσει το πατριωτικό συμφέρον υπεράνω του κομματικού. Αυτό το πολιτικό σύστημα και ο τρόπος που λειτούργησε ως και τις μέρες μας είναι υπεύθυνο κατά κύριο και αποκλειστικό λόγο για τη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση της χώρας.
Έχοντας στενούς δεσμούς με την Ιστορία αυτού του τόπου, το «Π» δεν ξεχνά ποτέ την επέτειο της μεγάλης Αποστασίας, μιας συνειδητής πολιτικής πράξης, η οποία δεν ήταν αποτέλεσμα λαθών ή πολιτικών συγκυριών, αλλά μεθοδευμένη υπονόμευση της νομιμότητας, της οποίας τα αποτελέσματα είχαν τραγική κατάληξη για τον τόπο και στιγμάτισαν ανεξίτηλα τη σύγχρονη Ιστορία.
Το δίχως άλλο η θλιβερή Αποστασία της 15ης Ιουλίου 1965 αποτελεί αποφράδα ημέρα της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου. Παράλληλα, κατά τραγικό τρόπο μας θυμίζει, στους χαλεπούς καιρούς που περνά η χώρα κι ο λαός, την κατάδηλη αήθη λειτουργία του σαθρού πολιτικού μας συστήματος, που για λόγους κομματικούς - προσωπικούς θυσιάζει κατά τον πλέον ανατριχιαστικό τρόπο τα συμφέροντα της χώρας, ζημιώνοντάς την κατά ανυπολόγιστο τρόπο.
Πολιτική θρασύτητα
Τότε, στις 15 Ιουλίου 1965, μέσα από μια σειρά χαμερπών και άθλιων διαβουλεύσεων, όπου εξαγοράστηκαν πολιτικές συνειδήσεις σε μια στημένη και πρωτοφανούς θρασύτητας πολιτική συναλλαγή μεταξύ του παλατιού και μιας δράκας αποστατών, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανετράπη η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση εκλεγμένη με το σαρωτικό ποσοστό του 52,72%, γεγονός που ζημίωσε ανεπανόρθωτα την πολιτική ζωή της χώρας, συνεργώντας στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τα τανκς της 21ης Απριλίου 1967. Ο τραγικός επίλογος αυτής της άθλιας πολιτικής προδοσίας γράφτηκε με την κατοχή της Κύπρου το 1974 από τους Τούρκους. Ο νεαρός τότε και περιορισμένης ευφυΐας κάτοχος του θρόνου Κωνσταντίνος, με την αδιαλλαξία του – βασικό χαρακτηριστικό των βλακών και ανίκανων ηγετίσκων – ήρθε σε ρήξη με τον αρχηγό της Ενώσεως Κέντρου παραβιάζοντας κατάφωρα τις αρχές του Συντάγματος. Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1965 έμειναν χαραγμένα στη συνείδηση των νεότερων γενεών ως η πιο άθλια συνωμοσία κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας. Ο βασικός ενορχηστρωτής της Αποστασίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναδείχτηκε σύμβολο της πιο αποτρόπαιης προσωποποίησης του πολιτικού μας συστήματος.
Στιγματισμένος και υπόλογος
Ως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1965, ο Μητσοτάκης και η παρέα του «καθάρισαν» με την υπόθεση Αποστασία, αλλά όχι και με την Ιστορία, η οποία τους στιγμάτισε άγρια. Έκτοτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρά τις επίμονες και επίπονες προσπάθειές του, είναι στιγματισμένος στη συνείδηση του ελληνικού λαού και θα παραμείνει ιστορικά υπόλογος για το πολιτικό έγκλημα, στο οποίο πρωταγωνίστησε, σε βάρος της πατρίδας του. Παρά το απύθμενο θράσος του να μιλά έκτοτε για συνταγματική νομιμότητα και να αρέσκεται να υπερασπίζεται τους θεσμούς παριστάνοντας τον Κιγκινάτο, καλύτερα θα ήταν, έστω και την ύστατη γι’ αυτόν στιγμή, να ζητήσει συγγνώμη από την πατρίδα, την οποία τόσο έβλαψε η πολιτική του παρουσία. Μετά την «επιτυχία» Μητσοτάκη στα γεγονότα της Αποστασίας, οι Αμερικανοί αγαλλιούν. Όταν η κυβέρνηση Στεφανόπουλου παίρνει, τελικά, ψήφο εμπιστοσύνης από τη Bουλή, στις 24 Σεπτεμβρίου 1965, ο νέος Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Φίλιπ Tάλμποτ δεν κρύβει την ικανοποίησή του για την επιτυχία «αυτής της τραγικής για την Ελλάδα επιχείρησης βασιλικού κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος». «Aκόμη κι αν οι Παπανδρέου επιστρέψουν στην εξουσία κατά τη διάρκεια του 1966, η κυβέρνηση της οποίας θα ηγούνται τότε, θα φανεί ίσως λιγότερο ενοχλητική για την Ελλάδα και τις δικές μας σχέσεις με την Ελλάδα, από όσο αν εκτοξεύονταν στην εξουσία υπό τις σημερινές φορτισμένες συνθήκες», αναφέρει σε τηλεγράφημά του ο Τάλμποτ, με ημερομηνία 19 Οκτωβρίου 1965. Η Δεξιά χρόνια αργότερα θα επιβραβεύσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με την ακατανόητη συνδρομή της Αριστεράς, η οποία για πρώτη και μοναδική φορά ενώθηκε προκειμένου να εκπληρώσει ο μέγας αποστάτης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το όνειρο της ζωής του: να γίνει με οποιονδήποτε τρόπο και τίμημα πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ωστόσο η Ιστορία, αποδεσμευμένη από ταπεινές μικροκομματικές σκοπιμότητες, δεν είχε πει ακόμα την τελευταία της λέξη και τον γκρέμισε από το πρωθυπουργικό αξίωμα με πανομοιότυπο τρόπο. Το πώς, το γνωρίζει ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ., της πατριωτικής αυτής παράταξης, που πάντα στην ιστορία της προτάσσει το πατριωτικό συμφέρον υπεράνω του κομματικού. Αυτό το πολιτικό σύστημα και ο τρόπος που λειτούργησε ως και τις μέρες μας είναι υπεύθυνο κατά κύριο και αποκλειστικό λόγο για τη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου