Η Ελλάδα δεν ήταν μια φτωχή χώρα πριν τα εγκληματικά μνημόνια της ΕΕ - και δεν είναι !
1ος μύθος: “Η πτωχή, πλην τίμια Ελλάς”
Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα!
Από τις αρχές της δεκαετίας του 60, μέχρι και τις αρχές της κρίσης, ο πλούτος της χώρας συνεχώς μεγάλωνε, με αποτέλεσμα, με βάση την κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Ελλάδα να παράγει ετησίως ένα εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) που την κάνει να κατέχει την αξιοζήλευτη 27η θέση, σε ένα κατάλογο 180 χωρών! (2009)
(http://siteresources.worldbank.org/DATASTATISTICS/Resources/GDP.pdf).
2ος μύθος: “Η Ελλάδα δεν παράγει”
Μας λένε οι δηµοσιογράφοι ότι δεν παράγουµε τίποτα.
Δείτε εδώ τις…
εξαγωγικές »πρωτιές» της χώρας μας:
Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
Είμαστε παγκοσμίως:
3η χώρα σε παραγωγή ελιάς και λαδιού
3η χώρα σε παραγωγή κρόκου (saffron)
5η χώρα σε εξαγωγές σπαραγγιών
7η χώρα σε εξαγωγές ßαµßακιού
17η χώρα σε αφίξεις τουριστών (18,2 εκ.) ανάμεσα σε 165 χώρες και 21η σε έσοδα. Η Συνεισφορά στο ΑΕΠ είναι 15,9% και στην απασχόληση 18%
16η χώρα σε εξαγωγές τυροκοµικών προϊόντων
και φυσικά, είµαστε η ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ χώρα στην παγκόσµια ναυτιλία,
Η Ελλάδα “παράγει”!
Μέχρι το 2009, ήταν πρώτη στον παγκόσμιο εμπορικό στόλο.
Το 2010 έγινε δεύτερη, κατέχοντας το 14,8% του συνόλου της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας. Όμως, αν συνυπολογιστεί και ο στόλος άλλων, μικρότερων πλοιοκτητών, φτάνουμε στο 20% περίπου του παγκόσμιου στόλου!
Ο υπό ελληνική σημαία στόλος είναι πέμπτη δύναμη στον κόσμο και πρώτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέχοντας το 39,7% του συνόλου.
Αυτές όλες ενεργούν σε όλο τον κόσμο με έδρα την Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι σ’ αυτές δεν περιλαμβάνονται τραπεζικές και ναυτιλιακές εταιρείες.
Είμαστε απο τους μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς στην κόσμο.
Ο τουρισμός «δίνει» στην Εθνική οικονομία περισσότερα απο 38δις ετησίως, όσα η βιομηχανία σε χώρες όπως η Αυστρία και η Ολλανδία και η Δανία!.
http://www.sete.gr/default.php?pname=FAQ&la=1
Υπεράκτιες (off shore) εταιρείες: Ένας ολόκληρος ανεξέλεγκτος κόσμος επιχειρήσεων, όπως φάνηκε από τα σκάνδαλα της τελευταίας περιόδου. Δρουν ασύδοτα, με την ανοχή ή και κάλυψη των κυβερνήσεων και του καθεστώτος, προστατεύοντας τομείς της επιχειρηματικής δραστηριότητας από τη φορολόγηση, ξεπλένοντας «βρόμικο» χρήμα από τομείς μαφιόζικης καπιταλιστικής δραστηριότητας (ναρκωτικά, όπλα, trafficing κ.λπ.).
Στην Ελλάδα εδρεύει η INTRALOT, δεύτερη εταιρεία στον κόσμο στον τομέα τυχερών παιχνιδιών. Όλα της τα τερματικά και άλλα μηχανήματα, αλλά και το λογισμικό, είναι ελληνικής τεχνολογίας και παράγονται από την INTRACOM των 2.500 εργαζομένων.
Η 3Ε COCA COLA είναι η δεύτερη σε κύκλο εργασιών μετά την πρώτη στις ΗΠΑ. Ελληνικής ιδιοκτησίας και με εργοστάσια σε πάνω από 30 χώρες, με πάνω από 30 εταιρείες σε χώρες με συνολικό πληθυσμό περίπου 500 εκατ. ανθρώπων.
Οι ελληνικές χαλυβουργίες παράγουν πάνω από 2,5 εκατ. τόνους χάλυβα το χρόνο, καλύπτοντας τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς αλλά και εξάγοντας στο εξωτερικό. Αναφέρουμε το συγκρότημα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ με 90 εταιρείες σε πολλές χώρες.
Η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ βρίσκεται σε πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, παράγοντας τσιμέντο από 7 εργοστάσια.
Αλλά και επιχειρήσεις με ισχυρή μετοχική συμμετοχή του Δημοσίου δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες και κατέχουν δεκάδες άλλες επιχειρήσεις. Αναφέρουμε τον ΟΤΕ (κατέχει πολλές εταιρείες τηλεπικοινωνιών – τηλεφωνίας σε όλα τα Βαλκάνια), τα ΕΛΠΕ κ.λπ. Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη σημασία του ενεργειακού κλάδου, με την παρουσία της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, της ΔΕΣΦΑ κ.λπ., αλλά και με τη συμμετοχή σε σημαντικά ενεργειακά δίκτυα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
3ος μύθος: “Η Ελλάδα μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους”
Στην Ελλάδα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Σε πρόσφατη έρευνα του ο καθηγητής του ΤΕΙ Αθήνας Χ. Φράγκος, αποδεικνύει, ότι στην Ελλάδα, τα τελευταία 50 χρόνια “η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχώς αυξάνεται, καθώς οι πρώτοι είτε διατηρούν είτε αυξάνουν τα εισοδήματά τους, εν αντιθέσει με τους δεύτερους των οποίων τα εισοδήματα βαίνουν συνεχώς μειούμενα”.
(http://www.infospoudes.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=196:panepistimiaki-erevna-gia-tin-anisokatanomi-eisodimatos-stin-ellada-pos-gineme-koinonia-ton-2-akron&catid=24615:ekpaidefsi&Itemid=1031 )
Το 20% του πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας, από το 43,5% (5,32 δισ. δρχ.) του συνολικού εισοδήματος που κατείχε το 1960, έχει φτάσει να κατέχει το 48,77% του εισοδήματος το 2009 ή 43,38 δισ. ευρώ.” Έτσι, το 2006 η Ελλάδα εμφανίζει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην ΕΕ-27 μετά τη Λετονία. 1 στους 5 κατοίκους στην χώρα μας (20,1%) βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας. Το ποσοστό μακροχρόνιας φτώχειας ανέρχεται στο 14% (δεύτερο μεγαλύτερο στην ΕΕ-15).
Η σύγκριση του επιπέδου φτώχειας μεταξύ των χωρών της ΕΕ αποκρύπτει τις τεράστιες διαφορές στο επίπεδο διαβίωσης όταν γίνεται με βάση τις εθνικές γραμμές σχετικής φτώχειας. Υιοθετώντας, π.χ., τη γραμμή φτώχειας της Δανίας καταλήγουμε ότι περισσότερο από το 40% των Ελλήνων είναι φτωχοί!
4ος μύθος: “Καταναλώνουμε περισσότερα από ότι παράγουμε”
Προφανώς όχι.
Η “παραγωγή πλούτου” στη χώρα δεν γίνεται με σκοπό την κάλυψη των αναγκών μας, αλλά την παραγωγή κέρδους.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια σειρά από ανάγκες να μην καλύπτονται (γιατί δεν παράγονται αρκετά προϊόντα να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, ενώ θα μπορούσαν) και έτσι να εμφανίζονται ελλείμματα τα οποία καλύπτονται με τις εισαγωγές.
Γιατί όμως δεν παράγονται αυτά τα προϊόντα;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετα. Γιατί, για παράδειγμα, “ενώ θα μπορούσαμε να παράγουμε κρέας, εντούτοις ξοδεύουμε, σαν χώρα, δισεκατομμύρια ετησίως για εισαγωγές;”
Η απάντηση είναι πάλι απλή: Γιατί η εισαγωγή κρέατος αποφέρει περισσότερα κέρδη! Όπως και η εισαγωγή παπουτσιών, ρούχων κλπ. Και από την στιγμή που ο εισαγωγέας κρέατος, μπορεί να κερδίσει περισσότερα με αυτόν τον τρόπο, γιατί να μπει στην διαδικασία να παράγει;
και τελικά ο 5ος μύθος: “Μαζί τα φάγαμε”
Από το 1997 μέχρι το 2007 η Ελλάδα είχε, από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση του ΑΕΠ κατά 44%. Με σταθερούς τους υπόλοιπους παράγοντες (κρατικά έσοδα, δαπάνες κλπ.) έπρεπε να επέλθει σημαντική μείωση του χρέους ως % του ΑΕΠ (αφού αυτό ορίζεται πάντα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ).
Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη λόγω της τεράστιας μείωσης των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία, με τη φορολογία επί των αδιανέμητων κερδών να μειώνεται από 35% το 2004 (40-45% το 1981) σε 24% το 2009 και 20% σήμερα, και την εισαγωγή μίας πλειάδας φοροαπαλλαγών.
Π.χ. οι Έλληνες εφοπλιστές, απολαμβάνουν 58 φοροαπαλλαγές, με τελικό αποτέλεσμα να πληρώνουν στο κράτος ετησίως μόλις 12 εκ. ευρώ, έναντι 50 εκ. που πληρώνουν οι μετανάστες με τα παράβολά τους .
Οι φόροι που πλήρωσαν οι μισθωτοί και τα άλλα φυσικά πρόσωπα αυξήθηκαν από 5,6 δις ευρώ το 2004 στα 11 δις ευρώ το 2008. Αντίθετα οι ανώνυμες εταιρείες και τα άλλα νομικά πρόσωπα πλήρωσαν το 2004 4,8 δις ευρώ (4.775 εκ. ευρώ) και το 2008 κατά τι λιγότερο και συγκεκριμένα 4,705 εκ. ευρώ.
Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει στο διάστημα αυτό φορολογικά έσοδα της τάξεως των 95 δις ευρώ.
Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των ψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόικα
Τα παραμύθια τους πρέπει να τα σταματήσουμε!
Αυτή είναι η αλήθεια για την “φτωχή Ελλάδα” για την “Ελλάδα που δεν παράγει”, για το ότι “είμαστε φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους” για το “καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι παράγουμε” και για το “μαζί τα φάγαμε”!
Τώρα που την ξέρεις, σταμάτα να τους πιστεύεις!
Πες το και σε άλλους.
Τα παραμύθια τους πρέπει να τα σταματήσουμε!
1ος μύθος: “Η πτωχή, πλην τίμια Ελλάς”
Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα!
Από τις αρχές της δεκαετίας του 60, μέχρι και τις αρχές της κρίσης, ο πλούτος της χώρας συνεχώς μεγάλωνε, με αποτέλεσμα, με βάση την κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Ελλάδα να παράγει ετησίως ένα εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) που την κάνει να κατέχει την αξιοζήλευτη 27η θέση, σε ένα κατάλογο 180 χωρών! (2009)
(http://siteresources.worldbank.org/DATASTATISTICS/Resources/GDP.pdf).
2ος μύθος: “Η Ελλάδα δεν παράγει”
Μας λένε οι δηµοσιογράφοι ότι δεν παράγουµε τίποτα.
Δείτε εδώ τις…
εξαγωγικές »πρωτιές» της χώρας μας:
Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
Είμαστε παγκοσμίως:
3η χώρα σε παραγωγή ελιάς και λαδιού
3η χώρα σε παραγωγή κρόκου (saffron)
5η χώρα σε εξαγωγές σπαραγγιών
7η χώρα σε εξαγωγές ßαµßακιού
17η χώρα σε αφίξεις τουριστών (18,2 εκ.) ανάμεσα σε 165 χώρες και 21η σε έσοδα. Η Συνεισφορά στο ΑΕΠ είναι 15,9% και στην απασχόληση 18%
16η χώρα σε εξαγωγές τυροκοµικών προϊόντων
και φυσικά, είµαστε η ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ χώρα στην παγκόσµια ναυτιλία,
Η Ελλάδα “παράγει”!
Μέχρι το 2009, ήταν πρώτη στον παγκόσμιο εμπορικό στόλο.
Το 2010 έγινε δεύτερη, κατέχοντας το 14,8% του συνόλου της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας. Όμως, αν συνυπολογιστεί και ο στόλος άλλων, μικρότερων πλοιοκτητών, φτάνουμε στο 20% περίπου του παγκόσμιου στόλου!
Ο υπό ελληνική σημαία στόλος είναι πέμπτη δύναμη στον κόσμο και πρώτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέχοντας το 39,7% του συνόλου.
Αυτές όλες ενεργούν σε όλο τον κόσμο με έδρα την Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι σ’ αυτές δεν περιλαμβάνονται τραπεζικές και ναυτιλιακές εταιρείες.
Είμαστε απο τους μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς στην κόσμο.
Ο τουρισμός «δίνει» στην Εθνική οικονομία περισσότερα απο 38δις ετησίως, όσα η βιομηχανία σε χώρες όπως η Αυστρία και η Ολλανδία και η Δανία!.
http://www.sete.gr/default.php?pname=FAQ&la=1
Υπεράκτιες (off shore) εταιρείες: Ένας ολόκληρος ανεξέλεγκτος κόσμος επιχειρήσεων, όπως φάνηκε από τα σκάνδαλα της τελευταίας περιόδου. Δρουν ασύδοτα, με την ανοχή ή και κάλυψη των κυβερνήσεων και του καθεστώτος, προστατεύοντας τομείς της επιχειρηματικής δραστηριότητας από τη φορολόγηση, ξεπλένοντας «βρόμικο» χρήμα από τομείς μαφιόζικης καπιταλιστικής δραστηριότητας (ναρκωτικά, όπλα, trafficing κ.λπ.).
Στην Ελλάδα εδρεύει η INTRALOT, δεύτερη εταιρεία στον κόσμο στον τομέα τυχερών παιχνιδιών. Όλα της τα τερματικά και άλλα μηχανήματα, αλλά και το λογισμικό, είναι ελληνικής τεχνολογίας και παράγονται από την INTRACOM των 2.500 εργαζομένων.
Η 3Ε COCA COLA είναι η δεύτερη σε κύκλο εργασιών μετά την πρώτη στις ΗΠΑ. Ελληνικής ιδιοκτησίας και με εργοστάσια σε πάνω από 30 χώρες, με πάνω από 30 εταιρείες σε χώρες με συνολικό πληθυσμό περίπου 500 εκατ. ανθρώπων.
Οι ελληνικές χαλυβουργίες παράγουν πάνω από 2,5 εκατ. τόνους χάλυβα το χρόνο, καλύπτοντας τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς αλλά και εξάγοντας στο εξωτερικό. Αναφέρουμε το συγκρότημα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ με 90 εταιρείες σε πολλές χώρες.
Η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ βρίσκεται σε πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, παράγοντας τσιμέντο από 7 εργοστάσια.
Αλλά και επιχειρήσεις με ισχυρή μετοχική συμμετοχή του Δημοσίου δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες και κατέχουν δεκάδες άλλες επιχειρήσεις. Αναφέρουμε τον ΟΤΕ (κατέχει πολλές εταιρείες τηλεπικοινωνιών – τηλεφωνίας σε όλα τα Βαλκάνια), τα ΕΛΠΕ κ.λπ. Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη σημασία του ενεργειακού κλάδου, με την παρουσία της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, της ΔΕΣΦΑ κ.λπ., αλλά και με τη συμμετοχή σε σημαντικά ενεργειακά δίκτυα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
3ος μύθος: “Η Ελλάδα μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους”
Στην Ελλάδα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Σε πρόσφατη έρευνα του ο καθηγητής του ΤΕΙ Αθήνας Χ. Φράγκος, αποδεικνύει, ότι στην Ελλάδα, τα τελευταία 50 χρόνια “η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχώς αυξάνεται, καθώς οι πρώτοι είτε διατηρούν είτε αυξάνουν τα εισοδήματά τους, εν αντιθέσει με τους δεύτερους των οποίων τα εισοδήματα βαίνουν συνεχώς μειούμενα”.
(http://www.infospoudes.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=196:panepistimiaki-erevna-gia-tin-anisokatanomi-eisodimatos-stin-ellada-pos-gineme-koinonia-ton-2-akron&catid=24615:ekpaidefsi&Itemid=1031 )
Το 20% του πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας, από το 43,5% (5,32 δισ. δρχ.) του συνολικού εισοδήματος που κατείχε το 1960, έχει φτάσει να κατέχει το 48,77% του εισοδήματος το 2009 ή 43,38 δισ. ευρώ.” Έτσι, το 2006 η Ελλάδα εμφανίζει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην ΕΕ-27 μετά τη Λετονία. 1 στους 5 κατοίκους στην χώρα μας (20,1%) βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας. Το ποσοστό μακροχρόνιας φτώχειας ανέρχεται στο 14% (δεύτερο μεγαλύτερο στην ΕΕ-15).
Η σύγκριση του επιπέδου φτώχειας μεταξύ των χωρών της ΕΕ αποκρύπτει τις τεράστιες διαφορές στο επίπεδο διαβίωσης όταν γίνεται με βάση τις εθνικές γραμμές σχετικής φτώχειας. Υιοθετώντας, π.χ., τη γραμμή φτώχειας της Δανίας καταλήγουμε ότι περισσότερο από το 40% των Ελλήνων είναι φτωχοί!
4ος μύθος: “Καταναλώνουμε περισσότερα από ότι παράγουμε”
Προφανώς όχι.
Η “παραγωγή πλούτου” στη χώρα δεν γίνεται με σκοπό την κάλυψη των αναγκών μας, αλλά την παραγωγή κέρδους.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια σειρά από ανάγκες να μην καλύπτονται (γιατί δεν παράγονται αρκετά προϊόντα να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, ενώ θα μπορούσαν) και έτσι να εμφανίζονται ελλείμματα τα οποία καλύπτονται με τις εισαγωγές.
Γιατί όμως δεν παράγονται αυτά τα προϊόντα;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετα. Γιατί, για παράδειγμα, “ενώ θα μπορούσαμε να παράγουμε κρέας, εντούτοις ξοδεύουμε, σαν χώρα, δισεκατομμύρια ετησίως για εισαγωγές;”
Η απάντηση είναι πάλι απλή: Γιατί η εισαγωγή κρέατος αποφέρει περισσότερα κέρδη! Όπως και η εισαγωγή παπουτσιών, ρούχων κλπ. Και από την στιγμή που ο εισαγωγέας κρέατος, μπορεί να κερδίσει περισσότερα με αυτόν τον τρόπο, γιατί να μπει στην διαδικασία να παράγει;
και τελικά ο 5ος μύθος: “Μαζί τα φάγαμε”
Από το 1997 μέχρι το 2007 η Ελλάδα είχε, από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση του ΑΕΠ κατά 44%. Με σταθερούς τους υπόλοιπους παράγοντες (κρατικά έσοδα, δαπάνες κλπ.) έπρεπε να επέλθει σημαντική μείωση του χρέους ως % του ΑΕΠ (αφού αυτό ορίζεται πάντα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ).
Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη λόγω της τεράστιας μείωσης των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία, με τη φορολογία επί των αδιανέμητων κερδών να μειώνεται από 35% το 2004 (40-45% το 1981) σε 24% το 2009 και 20% σήμερα, και την εισαγωγή μίας πλειάδας φοροαπαλλαγών.
Π.χ. οι Έλληνες εφοπλιστές, απολαμβάνουν 58 φοροαπαλλαγές, με τελικό αποτέλεσμα να πληρώνουν στο κράτος ετησίως μόλις 12 εκ. ευρώ, έναντι 50 εκ. που πληρώνουν οι μετανάστες με τα παράβολά τους .
Οι φόροι που πλήρωσαν οι μισθωτοί και τα άλλα φυσικά πρόσωπα αυξήθηκαν από 5,6 δις ευρώ το 2004 στα 11 δις ευρώ το 2008. Αντίθετα οι ανώνυμες εταιρείες και τα άλλα νομικά πρόσωπα πλήρωσαν το 2004 4,8 δις ευρώ (4.775 εκ. ευρώ) και το 2008 κατά τι λιγότερο και συγκεκριμένα 4,705 εκ. ευρώ.
Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει στο διάστημα αυτό φορολογικά έσοδα της τάξεως των 95 δις ευρώ.
Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των ψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόικα
Τα παραμύθια τους πρέπει να τα σταματήσουμε!
Αυτή είναι η αλήθεια για την “φτωχή Ελλάδα” για την “Ελλάδα που δεν παράγει”, για το ότι “είμαστε φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους” για το “καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι παράγουμε” και για το “μαζί τα φάγαμε”!
Τώρα που την ξέρεις, σταμάτα να τους πιστεύεις!
Πες το και σε άλλους.
Τα παραμύθια τους πρέπει να τα σταματήσουμε!
Η Ινδία και η Ινδονησία που βρίσκονται πολύ πιο πάνω από την Ελλάδα στον κατάλογο που δημοσιεύεις θεωρούνται φτωχές χώρες. Άρα ο μύθος περι φτωχής Ελλάδας δεν καταρρίπτεται.
Η Ελλάδα σε καμία περίπτωση ΔΕΝ είναι πρώτη στην παραγωγή αλουμινίου εντός Ευρωπαϊκής ένωσης. Απεναντίας είναι δέκατη.
Πρώτη είναι η Νορβηγία με 1,3 εκατομμύρια τόννους ενώ η Ελλάδα μόλις 166 χιλιάδες τόννους αλουμινίου.
http://www.indexmundi.com
Σε καμία περίπτωση η Ελλάδα ΔΕΝ παράγει το 46% του Μαγνησίτη στην δυτική Ευρώπη αφού παράγει 500,000 τόννους ενώ η Αυστρία και Ισπανία (μαζί) παράγουν 1,200,00 τόννους
http://www.indexmundi.com
νούμερο ένα στην παγκόσμια ναυτιλία είναι ο Παναμάς με 6,323 ενώ η Ελλάδα είναι δωδέκατη με 869
http://www.photius.com
Λίγο ψάξιμο πριν από copy/paste(= παραπληροφόρηση) ποτέ δεν έβλαψε
Πράγματι λίγο περισσότερο «ψάξιμο πριν από copy/paste(= παραπληροφόρηση) ποτέ δεν έβλαψε», μόνο που γι’ αυτό θα πρέπει να εγκαλέσεις τον ίδιο σου τον εαυτό! Όπως επίσης χρειάζεται λιγότερη… εξυπναδίστικη ανοησία (ανοησία= δίχως νόημα λόγια).
Όσον αφορά τη θέση της Ελλάδας μεταξύ των πλουσίων χωρών, ο πίνακας που παρατίθεται στο κείμενο το αποδεικνύει περίτρανα, αλλά προφανώς δεν γνωρίζεις να διαβάζεις οικονομικά. Η Ινδία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως σε πληθυσμό, με 1.166.079.217 κατοίκους και η Ινδονησία έχει πληθυσμό μεγαλύτερο από 238 εκατομμύρια, είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο. Το απόλυτο ΑΕΠ τους είναι μεγαλύτερο του ελληνικού (αλλοίμονο άλλωστε…) αλλά μετρημένο σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ η Ελλάδα (με πληθυσμό μόλις 10.964.020) συγκαταλέγεται στις αναπτυγμένες και πλούσιες ενώ Ινδία και Ινδονησία στις υποανάπτυξη. Μιλώντας με αριθμούς: κατά κεφαλήν ΑΕΠ, Ελλάδας: $29.600, Ινδίας: $3.500, Ινδονησία: $4,200. [όλα αυτά από το cia.factbook]. Επίσης, βλέπε την κατάταξη με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ: http://el.wikipedia.org
Για τη ναυτιλία τώρα. Το κείμενο και σε αυτό το σημείο είναι ακριβές, ενώ αυτά που γράφεις είναι… άλλα ντ’ άλλων! Ο Παναμάς αποτελεί «σημαία ευκολίας» που σημαίνει χαμηλή φορολογία και κάθε είδους διευκολύνσεις στους εφοπλιστές.
«Ένα εμπορικό πλοίο 80.000 κ.ο.χ. υπό ελληνική σημαία πληρώνει σήμερα 90.000 δολάρια ετήσιο φόρο (έναντι 118.000 δολ. πριν τις νέες ρυθμίσεις), ενώ το ίδιο πλοίο υπό λιβεριανή σημαία θα πλήρωνε 20.000 δολάρια, υπό παναμαϊκή 5.000 δολάρια και υπό κυπριακή 4.000 δολάρια
[…]
Το ερώτημα που ευθέως ανακύπτει είναι, βέβαια, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνόκτητου στόλου παραμένει υπό την «ακριβή» ελληνική σημαία;
[…]
Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι δύσκολο να δοθεί: Με το να διατηρεί η ελληνική εμπορική ναυτιλία (ελληνική σημαία) μια από τις πρώτες θέσεις στην παγκόσμια ναυτιλιακή οικονομία, δίνεται η δυνατότητα στο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο να επηρεάζει το διεθνές καθεστώς που διέπει τις παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορές (νομικό πλαίσιο, Συμβάσεις, προδιαγραφές, προστασία της ακτοπλοΐας – cabotage, κ.λπ.). Χάρη στη θέση που κατέχει διεθνώς η ελληνική σημαία, η Ελλάδα εκλέγεται μόνιμο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (International Maritime Organization, IMO) στην «πρώτη κατηγορία», δηλαδή στην κατηγορία των μεγάλων δυτικών ναυτιλιακών δυνάμεων.
[…]
Αλλά και πέρα από τον ΙΜΟ, οι Έλληνες εφοπλιστές (και το ελληνικό κράτος που εκπροσωπεί τα συμφέροντα τους) διατηρούν σημαντική θέση, χάρη στη χωρητικότητα της υπό ελληνική σημαία ναυτιλίας, σε διεθνείς Οργανισμούς όπως η Επιτροπή Ναυτιλιακών Μεταφορών του ΟΟΣΑ, η Επιτροπή Μεταφορών της ΕΟΚ, η Επιτροπή Εφοπλιστών των κρατών μελών της ΕΟΚ (CAACE), άλλοι διεθνείς ναυτιλιακοί οργανισμοί (π.χ. BIMCO) κ.λπ. Για να μπορεί λοιπόν η Ελλάδα και ο ελληνικός εφοπλισμός να επηρεάζει τις παραμέτρους της διεθνούς ναυτιλιακής πολιτικής, διατηρώντας μια ηγεμονική θέση στους διεθνείς ναυτιλιακούς οργανισμούς, πρέπει η χωρητικότητα της υπό ελληνική σημαία ναυτιλίας να συνεχίσει να υπερέχει εκείνης των άλλων δυτικών χωρών».
http://www.theseis.com
Γι’ αυτό, λοιπόν, η ναυτιλία στην Ελλάδα συνεισέφερε στη δεκαετία 2000-2010, 140 δισ. ευρώ σε εισπράξεις από ξένο συνάλλαγμα. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, το 2009 (χρονιά παγκόσμιας κρίσης) εισέρρευσε στην Ελλάδα ναυτιλιακό συνάλλαγμα ύψους 13,5 δισ. ευρώ έναντι 19,1 δισ. ευρώ που εισέρρευσαν το 2008. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, το 14,33% της παγκόσµιας ναυτιλίας σε τονάζ ελέγχεται από έλληνες εφοπλιστές. Μάλιστα ο ελληνόκτητος στόλος που φέρει και την ελληνική σηµαία έρχεται πέµπτος στον κόσµο και πρώτος στην Ευρωπαϊκή Ενωση σε ό,τι αφορά το τονάζ. Αν στα πλοία με ελληνική σημαία προστεθούν και τα ελληνόκτητα πλοία, που ταξιδεύουν με σημαίες ευκολίας, η Ελλάδα μόνη της παίρνει την πρώτη θέση στον παγκόσμιο χώρο της ναυτιλίας.
Όσον αφορά τώρα τα άλλα δυο θέματα που θίγεις. Παρ’ ότι πράγματι τα στοιχεία για τον μανγησίτη και το αλουμήνιο στο κείμενο είναι προβληματικά, και οι δυο αυτοί κλάδοι της ελληνικής οικονομίας είναι παγκόσμια ανταγωνιστικοί.
Σύμφωνα με Αριστοτελειο Πανεπιστημιο Θεσσαλονικης :
«Ο βωξίτης και ο μαγνησίτης αποτελούν δυο από τα πιο σημαντικά προϊόντα της ελληνικής μεταλλευτικής βιομηχανίας, με μεγάλο μερίδιο στις εξαγωγές του κλάδου. Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη παραγωγός βωξίτη και η μεγαλύτερη χώρα εξαγωγής μαγνησίτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η εκμετάλλευση κοιτασμάτων βωξίτη ξεκίνησε το 1925 στην περιοχή του Παρνασσού, ενώ αυτή του μαγνησίτη το 1912 στο Βάβδο Χαλκιδικής».
http://invenio.lib
Όσον αφορά την παραγωγή αλουμινίου:
«Σήμερα, ο κλάδος του αλουμινίου στην Ελλάδα απασχολεί άμεσα ή έμμεσα 40.000 εργαζόμενους σε 8.500 επιχειρήσεις. Ο κύκλος εργασιών αντιστοιχεί στο 1,8% περίπου του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (Α.Ε.Π.). Οι εξαγωγές αφορούν κυρίως το βωξίτη, την αλουμίνα, το πρωτόχυτο αλουμίνιο και τα προϊόντα πρώτης μεταποίησης αλουμινίου, δηλαδή τα προϊόντα έλασης και διέλασης, καλωδίων και χυτών. Η Ελλάδα παράγει το 11% περίπου της παραγωγής αλουμινίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
http://www.alumil.com
Σήμερα, με την κολοσσιαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κεφαλαιοκρατικής ανθρωπότητας, αντικειμενικά χώρες φτωχές δεν υπάρχουν πια. Ακόμα και οι χώρες που το μεγαλύτερο τμήμα της επικράτειάς τους είναι η έρημος Σαχάρα είναι κάτοχοι μεγάλων πηγών πλούτου, που συμπεριλαμβάνει όχι μόνον τον ανεκμετάλλευτο ορυκτό πλούτο της ερήμου αυτής (που ξεκινάει από το ουράνιο και φτάνει ως το υπόγειο νερό!) αλλά και την επικατάρατη παλιότερα ηλιοφάνειά της, την ηλιοφάνεια που σήμερα τείνει να γίνει μαζί με τον άνεμο σιμούν μια από τις σημαντικότερες πηγές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Για να βγουν κερδισμένοι όμως οι εργαζόμενοι βεδουίνοι της ερήμου από την ανάπτυξη της φωτοβολταϊκής ηλεκτροπαραγωγής κτλ., θα πρέπει να γίνουν αυτοί κι όχι τα καπιταλιστικά μονοπώλια οι ιδιοκτήτες της φωτοβολταϊκής βιομηχανίας- πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την εγκαθίδρυση εργατικών δημοκρατιών στη θέση των αστικών κρατών της Βόρειας Αφρικής.
Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ η Ψωροκώσταινα της αστικής και μικροαστικής οικονομικής ανάλυσης, που δήθεν δεν είχε τις πρώτες ύλες και τα κεφάλαια, για να γίνει μια αναπτυγμένη βιομηχανική χώρα. Η υστεροβυζαντινή Ελλάδα μαζί με τις παραθαλάσσιες χώρες της Μέσης Ανατολής υπήρξαν οι πρώτες αποικίες της δυτικοευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας με την εγκαθίδρυση της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας. Και τα λεηλατημένα από τους Φράγκους πλούτη των υστεροβυζαντινών προγόνων μας, μέσω των τραπεζών της Βενετίας συγχρηματοδότησαν πρώτα το εμπόριο των ιταλικών πόλεων-κρατών, ύστερα την ολλανδική μανουφακτούρα και τέλος την αγγλική βιομηχανική επανάσταση.
Η Νεότερη Ελλάδα από το 1824-25 ως το 1945 προσδέθηκε στο άρμα της Μεγάλης Βρετανίας από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, από την κυβέρνηση Κουντουριώτη- Μαυροκορδάτου. Με τη σύναψη των δανείων της Ανεξαρτησίας, το εφοπλιστικό κεφάλαιο από τη μια εξασφάλισε το φάγωμα ενὀς μεγάλου μέρους των δανείων με τη μορφή των αποζημιώσεων για τις ζημιές των εμπορικών καραβιών τους που αποτέλεσαν το στόλο της επαναστατημένης Ελλάδας- ενώ ταυτόχρονα βάζοντας ως υποθήκη των δανείων τα εθνικά κτήματα, τους ναύτες και τους αγρότες αγωνιστές που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία τούς στέρησαν από τη δυνατότητα να πάρουν μερικά στρέμματα γης ως αποζημίωση. Από την άλλη, με το σύμφωνο της υποτέλειας ανακήρυξαν τη Μεγάλη Βρετανία μοναδικό προστάτη της νεότερης Ελλάδας, εξασφαλίζοντας για πάρτη τους την εύνοια της θαλασσοκρατόρισσας Βρετανίας που εγγυάτο με τον πολεμικό της στόλο την ασφάλεια των θαλασσίων οδών και θα τους αναθέτει από δω και πέρα τη θαλάσσια μεταφορά πρώτων υλών από τις αποικίες, τις ημιαποικίες και τις άλλες καθυστερημένες κι αργότερα εξαρτημένες χώρες στη Μεγάλη Βρετανία, και την αντίστροφη μεταφορά των εξαγόμενων αγγλικών βιομηχανικών προϊόντων στις μη εκβιομηχανισμένες χώρες του πλανήτη- πράγμα που αιτιολογεί γιατί ακόμα και σήμερα ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων εφοπλιστών έχουν την έδρα τους στο Σίτι του Λονδίνου.
Και με βάση αυτό το αλισβερίσι , οι έλληνες εφοπλιστές σε συνεργασία με το ελληνικό μεταπρατικό εμπορικό κεφάλαιο επέβαλλαν μέσω του πολιτικού τους υποχειρίου, μέσω του ελληνικού βασιλείου, υψηλότερη φορολογία στα εξαγόμενα ελληνικά σε σχέση με τα εισαγόμενα στην Ελλάδα ξένα προϊόντα- εμποδίζοντας έτσι με την πλήρη απουσία προστατευτικών δασμών και με την επιβολή υψηλών αντιεξαγωγικών δασμών την ανάπτυξη της εγχώριας βιοτεχνικής και βιομηχανικής παραγωγής. Επιπλέον το ελληνικό βασίλειο ήταν ένας κρίκος της μεσογειακής αλυσίδας (Γιβραλτάρ, Βαλεαρίδες, Μάλτα, Εφτάνησα ως το 1864, Ελλάδα, Κύπρος, Σουέζ) που εξασφάλιζε την απρόσκοπτη θαλάσσια προσπέλαση και την ασφαλή επαφή της Βρετανίας με τις Ινδίες, την πλουσιότερη αποικία της. Και όταν ο ελληνικός κρίκος προσπαθούσε να αποστασιοποιηθεί πολιτικά από τη Βρετανία υπέρ μιας άλλης, αντιβρετανικής μεγάλης δύναμης ( π.χ. υπέρ της Ρωσίας ή της Γερμανίας), ο βρετανικός πολεμικός στόλος εφάρμοζε την πολιτική των κανονιοφόρων, βομβαρδίζοντας τον Πειραιά, αποβιβάζοντας στρατό στην Αττική ή τη Θεσσαλονίκη. Και η Βρετανία ενίσχυε διαχρονικά κι ανελλιπώς το διαχρονικό αγγλικό κόμμα, πρώτα το Μαυροκορδάτο, ύστερα το Γεώργιο τον Α΄, μετά το Χαρίλαο Τρικούπη, στη συνέχεια το Βενιζέλο και τελικά το Γεώργιο το Β΄ και το κοτέτσι των πολιτικών του όπως ο Μεταξάς, ο Γ. Παπανδρέου κτλ.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο, όταν πια η Βρετανία παρήκμασε, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο υποθήκευσε πάντα με το αζημίωτο τη χώρα στη νέα θαλασσοκρατόρισσα υπερδύναμη, στις ΕΠΑ. Παραχωρώντας στους αμερικανούς βάσεις, προνόμια πολιτικά και οικονομικά, και την επικυριαρχία της χώρας, πήρε τζάμπα τα λίμπερτι από το αμερικανικό κράτος, εξασφάλισε άφθονες μεταφορικές παραγγελίες της αμερικανικής μεταπολεμικής οικονομικής και βιομηχανικής υπερδύναμης, απολάμβανε την ασφάλεια των θαλασσίων οδών που εγγυάτο ο παρών σε όλες τις θάλασσες του κόσμου αμερικανικός πολεμικός στόλος. Επιπλέον απολάμβανε κι απολαμβάνει τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα προνόμια (αφορολόγητο, εξαγωγή κερδών, κρατικές διευκολύνσεις κι εκχωρήσεις) που από το 1952 και δώθε απολαμβάνουν στην Ελλάδα τα λεγόμενα κεφάλαια εξωτερικού, σύμφωνα ακόμα και με το άρθρο 107 του σημερινού συντάγματος.
Και δω ακριβώς φαίνεται πόσο πτωχοί, δηλ. πόσο αστοί τω πνεύματι είναι οι αναλυτές που βαρύγδουπα προτείνουν και δήθεν απαιτούν τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα, χωρίς να θέτουν ως προϋπόθεση την κατάργηση του άρθρου 107 του Συντάγματος , χωρίς δηλ. να προσανατολίζουν τους εργαζόμενους προς την πολιτειακή αλλαγή που θ’ αποσπάσει την εξουσία από το κεφάλαιο και θα την περάσει στα χέρια της ελληνικής εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών ελλήνων εργαζομένων. Η υψηλή φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου σημαίνει υψηλή φορολόγηση των κεφαλαιούχων που είναι κύριοι των τραπεζών, των διυλιστηρίων, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κτλ. Και δεν μπορείς να τα βάλεις με τους εφοπλιστές , χωρίς να τα βάλεις με τους εφοπλιστές ιδιοχτήτες του ΣΚΑΪ, του ΑΝΤΕΝΑ , της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, της Γιούρομπανκ, της Μότορ Όϊλ, της Πετρόλα, της Χαλυβουργικής, των Ελληνικών Πετρελαίων, και με τους εφοπλιστές συνιδιοχτήτες της Εθνικής, της Τράπεζας Πειραιώς, της Άλφα Μπανκ κτλ. Και γιατί να περιοριστούμε π.χ. στην υψηλή φορολόγηση του εφοπλιστή Λάτση και να μην προχωρήσουμε στη χωρίς αποζημίωση (επανα)κρατικοποίηση των Ελληνικών Πετρελαίων, της Πετρόλα, της Γιούρομπανκ και στη διαγραφή του δημόσιου χρέους που κατέχει ή διαχειρίζεται ο ιδιοκτήτης των προμνημονευθεισών επιχειρήσεων, ο Λάτσης, ο οποίος, μέσω μιας δικής του εταιρείας Χόλντινγκ με έδρα το Λουξεμβούργο, διαχειρίζεται 60 δισεκατομμύρια ομόλογα του ελληνικού δημοσίου; Και πώς είναι δυνατό, κεφαλαιούχοι με τέτοιο ειδικό για τη χώρα οικονομικό βάρος να δεχτούν να καταργηθεί το προνόμιο τους να μην πληρώνουν φόρους, χωρίς να οργανώσουν μιαν αντίδραση καταστροφική για τη χώρα και τους εργαζόμενους;
Και μία τέτοια καταστροφική αντίδραση θα είναι αδύνατο να εκδηλωθεί , μόνον όταν τους εξουθενώσουμε οικονομικά και πολιτικά. Οικονομικά, διαγράφοντας το χρέος του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν και κρατικοποιώντας χωρίς αποζημίωση όλες τις επιχειρήσεις τους– κρατικοποιώντας ακόμα και τα καράβια τους που δεν έχουν ελληνική σημαία, δίνοντας στους αξιωματικούς και στα πληρώματα αυτών των πλοίων τα κατάλληλα οικονομικά και πολιτικά κίνητρα να οδηγήσουν όλα τα ελληνόκτητα πλοία στην Ελλάδα και να τα παραδώσουν στο ελληνικό δημόσιο. Πολιτικά, αντικαθιστώντας τον κοινοβουλευτισμό με την εργατική συμβουλιακή δημοκρατία, τη μοναδική δημοκρατία που συνδυάζει τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς με τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας, την αιρετότητα , με την υπευθυνότητα, με τη δεσμευτική εντολή και με την ανακλητότητα των αντιπροσώπων από την πλειοψηφία των οργανωμένων σε διαρκείς πρωτοβάθμιες συνελεύσεις εκλογέων τους. Πολιτικά επίσης, βγαίνοντας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και στην αποσιώπηση της αναγκαιότητας της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση αναδεικνύεται πάλι η πτωχεία, δηλ. ο εξαστισμός του πνεύματος των αναλυτών. Οι πτωχοί, δηλ. οι αστοί τω πνεύματι αναλυτές παραβλέπουν το γεγονός ότι μετά το 1973, μετά δηλ. τη χρονιά που το δολάριο αποδεσμεύτηκε από το χρυσό και άρχισε η στροφή των ΕΠΑ προς το χρηματιστικό παρασιτισμό και τη συναφή αποβιομηχάνιση της οικονομίας τους, ύστερα δηλ. από την έναρξη της παρακμής των ΕΠΑ, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο άρχισε να προσανατολίζεται προς τη βιομηχανικά ακμαία ΕΟΚ, όπως σήμερα προσανατολίζεται επίσης και προς τη βιομηχανικά ακμαία Κίνα, ξεπουλώντας με το αζημίωτο τη χώρα και στους δύο. (βλ. πχ. http://www.dw-world.de/dw/article/0,,14962683,00.html και http://www.greeknews.biz/index.php?option=com_content&view=article&id=90707:2011-01-25-14-42-06&catid=18&Itemid=68)
Στα πλαίσια αυτού του προσανατολισμού και στ’ απόνερα της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1970 το ελληνικό κράτος και κατά την περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. και κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, άρχισε να κρατικοποιεί τις ζημίες των εφοπλιστών και να ιδιωτικοποιεί τα κέρδη, εξαγοράζοντας με τις κρατικοποιήσεις προβληματικές και υπερχρεωμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις όπως η Εμπορική Τράπεζα του εφοπλιστή Ανδρεάδη, η Ολυμπιακή του εφοπλιστή Ωνάση, τα Ελληνικά Ναυπηγεία Σκαραμαγκά του εφοπλιστή Νιάρχου κτλ. , παραχωρώντας αφειδείς χρηματοδοτήσεις σε ιδιωτικές προβληματικές και μη ιδιωτικές επιχειρήσεις με επιχορηγήσεις κι επιδοτήσεις δηλ. με δωρεάν κρατικό χρήμα, στηρίζοντας την παρασιτική επιχειρηματικότητα τόσο των κεφαλαιοκρατών όσο και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Και φυσικά το χρήμα των αποζημιώσεων, της πληρωμής των κρατικοποιημένων ιδιωτικών χρεών, των επιχορηγήσεων , των εθνικών επιδοτήσεων και των δανεικών κι αγύριστων δανειοδοτήσεων, των θαλασσοδανείων, προερχόταν όχι μόνο από τη φορολογία των μισθωτών αλλά και από τη σύναψη σημαντικών δημοσίων δανείων που εκτίναξαν το δημόσιο χρέος στα ύψη και έφεραν δυο φορές τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας-μία τη δεκαετία του 80 και μία τη δεκαετία του 90.
Η αστική πολιτική διάσωσης του ελληνικού καπιταλισμού με την αύξηση του δημόσιου χρέους συνδυάστηκε με την πολιτική οικονομικής κατάκτησης των εξαρτημένων χωρών της ΕΟΚ από τις ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΟΚ και της διαδόχου της ΕΕ μέσα από την πολιτική των εοκικών κι ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που είχαν ως αποτέλεσμα την παραπέρα στρέβλωση των οικονομιών των εξαρτημένων χωρών όπως η Ελλάδα, το θέριεμα της παρασιτικής επιχειρηματικότητας, τη διαφθορά του παραδοσιακού εργασιακού ήθους των μικρομεσαίων στρωμάτων που από αρχικοί φιλόπονοι αρνητές της ΕΟΚ μετατράπηκαν σε ημιπαρασιτικούς πιστούς της ΕΕ, και τη δημιουργία επίσης μιας παρασιτικής υψηλόμισθης εργατικής αριστοκρατίας σε δημόσιες επιχειρήσεις όπως ο ΟΤΕ, ο ΟΛΠ κτλ., μιας αριστοκρατίας που στάθηκε πρόθυμη σε αυτές και πιθανώς θα είναι πρόθυμη και στις άλλες να αποδεχτεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας υπό τον παρασιτικό όρο της πρόωρης συνταξιοδότησής με υψηλή σύνταξη, υψηλή αποζημίωση και υψηλό εφάπαξ.
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες οι εταιρείες των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ ελέγχουν ήδη σε σημαντικό βαθμό εταιρείες όπως ο ΟΤΕ, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, τη γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης, εθνικές οδούς, ναυπηγεία και ετοιμάζονται να βάλουν χέρι και στη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα ακίνητα και τη γη του δημοσίου κτλ., εκμεταλλευόμενοι την εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της Ελλάδας στην ΕΕ της ευρωζώνης και συνεργαζόμενοι με το εφοπλιστικό και το οιωνεί κατασκευαστικό παρασιτικό ελληνικό κεφάλαιο τύπου ΆΚΤΟΡΑ. Επιπλέον, στην πράξη η ευρωζώνη ελέγχει σε σημαντικό βαθμό το εξαγωγικό ελληνικό κεφάλαιο και πρώτα και κύρια το αγροκτηνοτροφικό, το οποίο ακόμα καρπώνεται σοβαρές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και θα καταρρεύσει πιθανώς μόλις σταματήσουν αυτές οι επιδοτήσεις (πιθανώς το 2013, χρονιά της σχεδιαζόμενης ανοιχτής ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας). Το ίδιο ισχύει και για τον ελληνικό τουρισμό που είναι όμηρος όχι μόνο των επιδοτήσεων για ρουμ τουλέτ, αλλά όμηρος και των ταξιδιωτικών οργανισμών, των τουρ οπερέισιον των ιμπεριαλιστικών χωρών της ευρωζώνης, που θα επαναλάβουν πιθανώς και στην Ελλάδα τη λεηλασία της ισπανικής τουριστικής βιομηχανίας της δεκαετίας του ’80, διοχετεύοντας για μερικά χρόνια τους τουρίστες σε άλλες χώρες.
Τέλος, υπό τον έλεγχο του ξένου κεφαλαίου βρίσκονται επιχειρήσεις που φιγουράρουν ως ελληνικές. Έτσι η Coca-Cola Τρία Έψιλον είναι εξάρτημα της Coca-Cola Hellas, θυγατρικής της The Coca-Cola Company, και σχηματίζουν μαζί την εισηγμένη στο χρηματιστήριο COCA-COLA Ε.Ε.Ε. Α.Ε. που το διοικητικό της συμβούλιο αποτελείται από 5 Έλληνες και έξι ξένους (βλ. πχ. http://www.ase.gr/content/gr/companies/ListedCo/Profiles/Profile.asp?cid=195 και http://www.coca-colahellenic.gr/Aboutus/Whatwedo1/TheCoca-ColaCompany/ ).
Σημαντικός επίσης είναι και ο έλεγχος που ασκούν πάνω στη Βιοχάλκο οι ξένοι επενδυτές: σύμφωνα με τον οικονομικό απολογισμό του 2010 δύο έλληνες ελέγχουν περίπου το 42 % των μετοχών ενώ μια σειρά ξένες, πιθανώς γαλλικές επιχειρήσεις, ελέγχουν περίπου το 39 % των μετοχών-και αδιευκρίνιστο παραμένει τι συμβαίνει με το υπόλοιπο 19 %. (Βλ. http://www.viohalco.gr/PDF/2010/ekthesi_2010T4.pdf , σελίδα 26)
Το κεφάλαιο γενικά έχει πατρίδα τη χώρα στην οποία μεταφέρει τα κέρδη του, συμβάλλοντας στο σχηματισμό και στην αύξηση του ποσοστού κέρδους σε αυτή της χώρα. Έτσι ένα μεγάλο μέρος του θεωρούμενου ως ελληνικού κεφαλαίου , επειδή έχει ως κατόχους του έλληνες πολίτες , είναι στην πραγματικότητα ελβετικό ή αμερικανικό, ή γερμανικό, ή βρετανικό κτλ., αφού σε αυτές τις χώρες εισάγει τα κέρδη του. Τέλος, η ύπαρξη υψηλών εξαγωγών ακατέργαστων ορυκτών και άλλων πρώτων υλών από την Ελλάδα είναι δείγμα της υψηλής εξάρτησης της χώρας , αφού οι ιμπεριαλιστικές χώρες αντλούν φτηνές πρώτες ύλες από αποικίες, ημιαποικίες κι εξαρτημένες χώρες που εξάγουν ακατέργαστες τέτοιες πρώτες ύλες, ενώ επεξεργάζονται βιομηχανικά τις δικές τους πρώτες ύλες και εξάγουν τα μεταποιημένα κι εμπλουτισμένα με μεγαλύτερη αξία παράγωγά τους.
Από τη σκοπιά λοιπόν των αξιών χρήσης η Ελλάδα είναι μια πλούσια από τη φύση της χώρα, αφού διαθέτει πολύτιμες αξίες χρήσεις ορυκτές, γεωργικές, κτηνοτροφικές, τουριστικές κτλ. Από τη σκοπιά όμως των ανταλλακτικών αξιών, των κεφαλαιοποιημένων κερδών, είναι μία φτωχή χώρα, αφού ντόπιοι και ξένοι κεφαλαιοκράτες μεταφέρουν την παραγόμενη στη χώρα αξία και υπεραξία στις αναπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπου και τις κεφαλοποιούν. Για να θυμηθούμε και λίγο τη διαλεκτική, ο κοινωνικός πλούτος είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής φτώχειας και η κοινωνική φτώχεια δημιούργημα του κοινωνικού πλούτου.
Η σωτηρία των ελλήνων εργατών και υπαλλήλων, των φτωχών αγροτών, τεχνιτών, χειροτεχνών, ελεύθερων επαγγελματιών κτλ. από την επερχόμενη εξαθλίωση δεν πρόκειται να έλθει μέσα από την αστική και μικροαστική ουτοπία ενός καλού καπιταλισμού που δήθεν θα αναιρεί τον ως τα τώρα εξαρτημένο με το αζημίωτο από τις ιμπεριαλιστικές ή κοσμοκρατόρισσες και θαλασσοκρατόρισσες χώρες παλιότερο και σύγχρονο ελληνικό καπιταλισμό. Μόνο μια εργατική κυβέρνηση, στηριγμένη σ’ ένα ρωμαλέο κίνημα εργατών και φτωχών μικρομεσαίων, μπορεί ν’ αποτρέψει την πλήρη εκποίηση της χώρας στην ΕΕ, βγάζοντας την Ελλάδα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, διαγράφοντας μονομερώς το χρέος, κρατικοποιώντας χωρίς αποζημίωση όλες τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, δημεύοντας την εκκλησιαστική περιουσία, εισάγοντας το κρατικό μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου και αναδιαρθρώνοντας πολιτειακά τη χώρα πάνω στη βάση των πολιτειακών αρχών της εργατικής συμβουλιακής δημοκρατίας. Οτιδήποτε άλλο είναι αυταπάτη και διαβουκόληση των εργαζομένων, που ετοιμάζει την επόμενη αστική λύση της ελεγχόμενης από την ΕΕ χρεοκοπία μας.
Χρήστος Βλόσιος.
aformi Αθήνα, 5-7-2011