Η κηδεία της μεταπολίτευσης

Του Σταύρου Κατσούλη

Ως εδώ ήταν… Τέλος. Πέθανε!

Η μεταπολίτευση, μετά από μια σύντομη περίοδο παραμονής στο κρεβάτι του θανάτου τα χρόνια της κρίσης, τελικά αποδήμησεν εις κύριον. «Τα 'φτυσε», που λέει κι ο λαός μας… Στέρεψε και μας τελείωσε. Κι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που την γαλούχησε, την έθρεψε, την μεγάλωσε, ήταν εκεί να επιβεβαιώσει το τέλος. Όλοι τους, οι εντός, οι εκτός και οι επί τα αυτά, ακόμη και οι «διαφωνούντες».

Κατ’ αρχήν, έχουμε την ίδια την ομολογία του πολιτικού προσωπικού, η οποία συνοψίζεται ομόφωνα στο γεγονός -όπως ακούσαμε πολάκις- ότι η τελευταία «μεγάλη» πολιτική μορφή του τόπου, έφυγε κι αυτή. Μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς, ότι κανένας τους δεν τόλμησε, ακόμη και μέσα στον ναρκισσισμό που διακατέχει κλασσικά τα ελληνόφωνα στελέχη του πολιτικού συστήματος, να ισχυριστεί ότι είναι συνεχιστής ή κληρονόμος αυτής της υποτιθέμενης «μεγαλοπρέπειας», εμμέσως πλην σαφώς, αποδεχόμενοι -και δημόσια μάλιστα- την απόλυτη μετριότητά τους.

Κι αν κανείς μέτρησε και είδε τα πρόσωπα αυτών που παρευρέθηκαν στην νεκρώσιμη ακολουθία του τέως πρωθυπουργού, θα είδε σίγουρα τους απογόνους της μεταπολίτευσης, σε όλο τους το τραγικό μεγαλείο: Αποτυχημένες πολιτικές προσωπικότητες, εκλεκτοί πρωτότοκοι γόνοι της οικογενειοκρατίας, μαζί με τον τέως βασιλέα και εκλεκτά στελέχη της αριστεράς και του γενικότερου πολιτικού οικοσυστήματος. Όλοι τους. Αυτοί δηλαδή που διέπρεψαν στην υποτέλεια, αρίστευσαν στην στείρα αντιπολίτευση, δίδαξαν την αναποτελεσματικότητα και πρωτοστάτησαν στο ξεπούλημα ανθρώπων, αξιών, γης και υδάτων.

Οι διαφορές που υποτίθεται ότι είχαν μεταξύ τους και που μας παρουσίαζαν τόσα χρόνια, εξαφανίστηκαν. Όλοι τους, στάθηκαν ενωμένοι και συμπαγείς, για να τιμήσουν εκείνο που τους τάισε τόσα χρόνια, με έναν επικήδειο που εκφράστηκε μεγαλειωδώς ως καλά ενορχηστρωμένη χορωδία σε πράξεις και λόγια. Κι αφού αυτό έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, μαζί τους, στάθηκαν όπως είναι φυσικό, όλοι οι κληρονόμοι και επίγονοι του συστήματος: Οι διαπλεκόμενοι λεφτάδες, τα λαμόγια, οι αρχικλεφταράδες, οι καναλάρχες, διάφορες προσωπικότητες και «εκλεκτοί» κι αναγνωρισμένοι «δημοσιογράφοι», δείχνοντας έτσι και αυτοί το πένθος τους και την σαφή τους παραδοχή, ότι το πάρτι της επίσημης –τουλάχιστον- μεταπολίτευσης, τελείωσε οριστικά. Από εδώ και πέρα δήλωσαν δια της πράξης, θα ξεκινήσει μια νέα πορεία. Από θέατρο με στρακαστρούκες και άλλα ευτράπελα μέχρι το –αναμενόμενο η αλήθεια είναι- «καταδικάζομεν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται» στρατολόγησε, για να ολοκληρωθεί το… δράμα.

Κι απ έξω, μακριά και σε ασφαλή απόσταση από τους ηγέτες - παιδιά της ελίτ που μας έφερε ως εδώ, κάποιο μικρό μέρος του κοσμάκη που ακόμη πιστεύει την αυταπάτη και παραίσθηση… Αυτοί, έσπευσαν να προσκυνήσουν και να τιμήσουν το «λείψανο» του τελευταίου των ηγετών τους, δίνοντας ένα νέο ακόμη πιο τραγικό χαρακτήρα στο σύνδρομο της Στοκχόλμης. Και με αυτήν την κίνηση, οι συγκεκριμένοι αυτοί υπήκοοι του καθεστώτος, έδειξαν το πόσο τραγικά εξαρτημένοι είναι από το τέρας που τους κατέστρεψε.

«Η ψωροκώσταινα ζει» είπαν στην ουσία με την πράξη τους αυτή. Και μπορεί να υποθέσει κανείς, ότι αυτοί πρέπει να έχουν μια βαθιά πίστη ότι μια μέρα ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» της μεταπολίτευσης, θα αναστηθεί για να ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί, οι «ηγέτες» μας δηλαδή, καλύτερα. Ακόμη και οι νερόβραστες αποδοκιμασίες κατά του νυν πρωθυπουργού κατά την είσοδό του στην σκηνή, αποτελούν ένα στοιχείο της τραγικής κατάστασης μας. Οι αποδοκιμασίες αυτές, δεν ήταν ενάντια σ’ αυτό που όφειλαν να είναι, δηλαδή σε ολόκληρο το πολιτικό και διαπλεκόμενο σύστημα που μας κατέστρεψε, αλλά προς την υποτιθέμενη «άλλη» πολιτική παράταξη... Το γεγονός ότι όλοι αυτοί στέκονταν ενωμένοι και χωρίς ίχνος διαίρεσης, αποφάσισαν -όπως κάνουν και τόσον καιρό άλλωστε- να το αγνοήσουν!

Και ο υπόλοιπος κόσμος; Που ήταν; Πουθενά κοντά στον πυρήνα των γεγονότων. Είτε ήταν κλεισμένος στο σπίτι του, είτε τρομοκρατημένος, είτε εγκλωβισμένος στα προβλήματά του (την ανεργία ή την κακοπληρωμένη εργασία του) μακριά και αμέτοχος απ’ τα δρώμενα, είτε χλευάζοντας από απόσταση την κατάσταση, είτε υποστηρίζοντας το καθεστώς παθητικά (με δειλά και προσεχτικά ήπια σχόλια) ενδιαφερόμενος μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του και δεν ‘πα να καίγεται η χώρα παραέξω.

Δηλαδή, η υπόλοιπη κοινωνία έκανε ακριβώς αυτό που ζούμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας από την αρχή της κρίσης μέχρι και σήμερα: Απλά κοίταζε περιστασιακά κι εντελώς πληροφοριακά, για να δει με ποιά κουβαδάκια παίζουν σήμερα οι «ηγέτες» του.

Είναι κατανοητό να υπάρχει άρνηση, όταν πεθαίνει κάποιος «αγαπημένος» μας, ειδικά αν αυτός ο κάποιος μας «τάιζε» τόσον καιρό ή τέλος πάντων νομίζαμε ότι μας τάιζε, αλλά στην ουσία τον ταΐζαμε εμείς. Όμως, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, έρχεται και η αποδοχή της πραγματικότητας. Κι αυτή η στιγμή, είναι κοντά μας. Είναι η στιγμή κατά την οποία θα κατανοήσουν όλοι ότι δεν υπάρχει κανένας «μαρμαρωμένος βασιλιάς» της μεταπολίτευσης, αλλά αντιθέτως, επρόκειτο για ένα πτώμα που δεν πρόκειται ποτέ να δει ανάσταση. Η στιγμή, δηλαδή, όπου θα κατανοήσουν όλοι, πως είτε σηκώνονται και πιάνουν τα πράγματα στα χέρια τους, είτε εξαφανίζονται οριστικά!.

Αν κάποιος είχε αμφιβολία ότι το παλιό αυτοκτόνησε και ότι υπάρχει ανάγκη για κάτι νέο, σήμερα πια θα πρέπει να είναι προφανές. Σκεφτείτε το λίγο. Βάλτε λίγο τον εαυτό σας στην θέση του ιστορικού του μέλλοντος. Εσείς, σε ποιό σημείο θα ολοκληρώνατε το κεφάλαιο «Μεταπολίτευση»; Μα φυσικά, στο σημείο της εξόδου και του τελευταίου επίσημου αντιπροσώπου της από το κάδρο. Και μάλιστα, δεδομένου της δραματικής ιστορικής συνέχειας που πρέπει να καταγραφεί, το κλείσιμο του κεφαλαίου αυτού, θα γινόταν άδοξα και με συνοπτικές διαδικασίες. Κανένας δεν θα στεκόταν και πολύ στο διάβασμα της τελευταίας εκείνης ασήμαντης κι αναμενόμενης παραγράφου, όταν γνωρίζει ότι έχει να διαβάσει πολύ πιο σημαντικά πράγματα στις επόμενες σελίδες...

Η κηδεία του τέως πρωθυπουργού λοιπόν, αποτελεί πλέον ένα ιστορικό ορόσημο, μετά από το οποίο, η μεταπολίτευση -κι αν θέλετε, αυτό που αποκαλούμε η νεότερη ιστορίας μας- παύει να υπάρχει. Το καλοκαίρι του 2017, σηματοδοτεί την απαρχή ενός νέου κεφαλαίου το οποίο ξεκινά με χείριστα προγνωστικά στοιχεία.

Τα σχέδια του συστήματος για την πατρίδα μας, είναι χειρότερα από ποτέ. Οι ξένες δυναστικές δυνάμεις, δεν παίζουν πλέον το παιχνίδι της εκμετάλλευσης της χώρας μας δια μέσου των αντιπροσώπων της, όπως γινόταν μέχρι και την μεταπολίτευση. Σήμερα οι υπηρέτες τους, ανοιχτά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, παραδέχονται δημοσίως ότι δεν νομοθετούν αυτοί, δεν αποφασίζουν αυτοί και δηλώνουν απερίφραστα πως αυτό που αντιπροσωπεύουν είναι οι βουλές των δανειστών.

Οι έννοιες του κράτους, δικαιωμάτων, έθνους, κοινωνικής δικαιοσύνης, πατρίδας, δημοκρατίας και ελευθερίας θεωρούνται, όλες τους, ως παρωχημένες ιδέες και πολεμούνται καθημερινά ως λαϊκίστικες, γραφικές ασχετοσύνες. Οι ιδεολογίες στο συλλογικό μυαλό της κοινωνίας έχουν απαξιωθεί. Αντί αυτών, υπάρχει είτε η συνειδητή απαξίωση τους, είτε η μινιμαλιστική - χωρίς καμιά γνώση ή κατανόηση ή ταύτιση- έκφρασή τους η οποία ουσιαστικά και στην πράξη είναι πάντα υπέρ του συστήματος. Την ίδια στιγμή τα «τύμπανα του πολέμου» ηχούν παγκοσμίως και όποιος έχει μάτια να δει, βλέπει τις προετοιμασίες για όποιας μορφής σύρραξης ή συρράξεων να εντείνονται.

Ποιά είναι άραγε η θέση μιας Ελλάδας που βρίσκεται στα γόνατα και σε στάση απόλυτης υποτέλειας και εξευτελισμού, όταν ολόκληρος ο πλανήτης και οι κοινωνίες του καταρρέουν; Ποιός είναι ο ρόλος μιας κοινωνίας που ζει μέσα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι η ριζοσπαστικοποίηση και η υπεράσπιση των κυριαρχικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων και της ελευθερίας του; Ή θα περιπέσει στην αποδοχή και την παθητική αποδοχή της νέας τάξης πραγμάτων;

Κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Αυτό που μπορούμε να προβλέψουμε, πολλοί από μας με αρκετή σιγουριά, είναι ότι αν δεν υπάρξουν αυτοί που θα οργανώσουν και θα πείσουν τις κοινωνίες ότι πρέπει να σηκωθούν για να σταθούν στα πόδια τους για να επιβιώσουν με ανθρώπινους όρους, τότε ας ετοιμαστούμε για μια νέα σκοτεινή περίοδο, αν όχι παγκοσμίως, τότε σίγουρα μέσα στην χώρα μας.

Με την εξαφάνιση κι επίσημα και του τελευταίου εξαμβλώματος της μεταπολίτευσης, είναι προφανές, ότι το πεδίο για νέες μαζικές πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις, είναι ορθάνοιχτο. Ο δρόμος προς κάτι καινούργιο, δεν ήταν ποτέ τόσο άδειος, εύφορος, διαθέσιμος, πρόσφορος και ελεύθερος για δράση.

Ιδέες και ιδανικά υπάρχουν, κι ας τα πολεμάει το σύστημα δαιμονισμένα. Πολλοί τις έχουν εκφράσει, άλλοι καλύτερα, άλλοι αποσπασματικά, άλλοι προσκολλημένοι ακόμη σε ιδέες του παρελθόντος και άλλοι πασχίζοντας να εφεύρουν κάτι τουλάχιστον ισάξιο τους.

Μέχρι στιγμής όμως, κι αντίθετα με τους όποιους υποκειμενικούς ισχυρισμούς, κανένας τους, μα κανένας μας, δεν έχει καταφέρει να πείσει μια κρίσιμη μάζα ότι υπάρχει κάτι τόσο πραγματικά αξιόλογο, ώστε να αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει γι αυτό. Η κοινωνία είναι ο πιο απαιτητικός «πελάτης» απ όλους. Δεν της αρκούν ο ξύλινος λόγος και οι ψεύτικες υποσχέσεις, οι ψευτοεπαναστάτες, οι λαϊκίστικες/δογματικές/ιδεολογικές κορώνες, ούτε οι αμιγώς κλασσικές λύσεις που απέτυχαν παταγωδώς στο παρελθόν. Ειδικά τώρα, όπου οι αξίες δοκιμάζονται και η απαίτηση για χτίσιμο ενός νέου οικοδομήματος, η κάθε υποψία ψεύδους, οπορτουνισμού, ανικανότητας, έλλειψης δεξιοτήτων αποτελεί τελεσίδικο λόγο απόρριψης. Διότι η κοινωνία διαισθάνεται, ότι μόνο οι μεγάλες κι ολοκληρωμένες λύσεις μπορούν να αποδώσουν! Κι έτσι, απαιτούνται πραγματικά και ικανοί άνθρωποι και χειροπιαστές ιδέες...

Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχθούν, η αλήθεια είναι αμείλικτη: Η κοινωνία έχει προφανώς, κάτι πολύ συγκεκριμένο στην συλλογική της συνείδηση. Έχει επιθυμίες και ανέκφραστους πόθους που, προς ώρας, κανένας δεν κατάφερε να εκφράσει ούτε επακριβώς, ούτε με την σωστή γλώσσα αλλά ούτε και με τα σωστά πρόσωπα ή καλέσματα.

Κι όμως, αυτός ακριβώς είναι ο άθλος που πρέπει οι γενιές μας να ολοκληρώσουν και μάλιστα σύντομα: Την δημιουργία νέων μαζικών κινημάτων, τα οποία θα μπορέσουν, ακόμη κι αν έχουν σοβαρές ιδεολογικές ή άλλες διαφωνίες μεταξύ τους, να οργανωθούν για να γεμίσουν δημοκρατικά το κενό που καταλαμβάνει το ανίκανο και προδοτικό αιμομικτικό βδέλυγμα που δεν αντιπροσωπεύει, ούτε αφορά κανέναν λογικό άνθρωπο πλέον, παρά μόνο τους εκμεταλλευτές μας.

Η κοινωνία περιμένει ακόμη. Εμείς έχουμε χρέος, ασχέτως ιδεολογικών διαφορών, να ανάψουμε την σπίθα της εμπλοκής της στο δικό της μέλλον, αυτοπροσώπως. Τίποτα λιγότερο! Γιατί ο,τιδήποτε λιγότερο, θα επιτρέψει στους ξένους δυνάστες να συνεχίσουν να εργάζονται δια μέσου των απολειφαδιών του κατεστημένου -που όλοι μας είδαμε στην κηδεία του τέως πρωθυπουργού- ώστε να ολοκληρώσουν το αμείλικτο σχέδιό τους.

Πηγές: dromosanoixtos.gr
 Η ΣΦΗΚΑ