Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι Σκλαβενίτηδες
Δημοκρατία
Νίκος Ελευθερόγλου
Σίγουρα η απώλεια ενός ανθρώπου και μάλιστα νέου είναι συγκλονιστική. Γίνεται ακόμη τραγικότερη, όταν αυτός ο άνθρωπος πεθαίνει από γρίπη (!) τον 21ο αιώνα, αφήνοντας πίσω του τέσσερα παιδιά. Αναφέρομαι στον Στέλιο Σκλαβενίτη. Τον άνθρωπο δεν έτυχε να τον γνωρίσω. Ηξερα και ξέρω τι έχει κάνει η επιχείρησή του όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας της, αλλά και την αγάπη που έχουν γι’ αυτήν οι εργαζόμενοι.
Θυμάμαι ακόμη τον πατέρα μου, όταν γυρνούσε από τα ταξίδια, που μας έπαιρνε να πάμε να ψωνίσουμε από τον Σκλαβενίτη στην Πειραιώς. Ηταν μεγάλη ανακάλυψη για τα παιδικά μου μάτια, που είχαν συνηθίσει τον μπακάλη της γειτονιάς, όπου πηγαίναμε τότε για τα θελήματα – έτσι τα λέγαμε τότε τα ψώνια που μας έστελναν να κάνουμε οι μεγάλοι. Τότε, που μας έλεγαν «έφτυσα» για να έχουμε τον φόβο να γυρίσουμε τρέχοντας πριν στεγνώσει το σάλιο τους και να μη χαθούμε ακόμη μία φορά στις αλάνες, παίζοντας με τους φίλους μας.
Από τότε πέρασαν χρόνια και τα σούπερ μάρκετ, όπως και πολλά άλλα απρόσωπα πολυκαταστήματα, που δεν ξέρουμε καν ποιοι τα έχουν, αποτελούν καλώς ή κακώς την καθημερινότητά μας. Ο Σκλαβενίτης, όμως, παρέμενε κάτι διαφορετικό. Ηταν ένα σούπερ μάρκετ που είχε ταυτότητα. Και η ταυτότητά του ήταν ο επιχειρηματίας με ονοματεπώνυμο, από τη μία, και οι εργαζόμενοί του, από την άλλη. Μια ελληνική ταυτότητα, που είχε τα χαρακτηριστικά άλλης εποχής.
Που ναι μεν ο επιχειρηματίας δούλευε για το κέρδος, αλλά δεν θεωρούσε τον εργαζόμενο ένα γρανάζι αυτής της παραγωγικής διαδικασίας. Λειτουργούσε με τη λογική του μπακάλικου στις σχέσεις του εντός της επιχείρησης, κι ας ήταν ένας επιχειρηματικός γίγαντας.Ο Σκλαβενίτης ως επιχείρηση ήταν μια ελληνική οικογένεια. Με τα καλά της και με τα κακά της. Και αυτό φάνηκε σε όλα αυτά τα κείμενα που ανέβασαν οι εργαζόμενοι που πληροφορήθηκαν συγκλονισμένοι την τραγική απώλεια ενός εκ των τριών ανθρώπων που απαρτίζουν την επιχείρηση.
Η αγάπη και η οδύνη για το «αφεντικό», σε μια χώρα που λειτουργεί με όρους τάχα μου δήθεν ταξικού κανιβαλισμού για να δώσει ιδεολόγημα στον φθόνο απέναντι στο επιχειρείν, ήταν εντυπωσιακές. Και δείχνουν για τους επιχειρηματίες τον άλλο δρόμο. Η οικογένεια Σκλαβενίτη καθημερινά σε αυτές τις δύσκολες εποχές στηρίζει πολλές οικογένειες, και όχι μόνο των εργαζομένων σε αυτές. Είναι παρούσα δίνοντας συνέχεια στο σημαντικό έργο πολλών ευεργετών της πατρίδας μας. Ανθρώπων οι οποίοι έχτισαν το σύγχρονο κράτος που λέγεται Ελλάδα.
Δυστυχώς, δεν βρίσκουν πολλούς μιμητές σήμερα οι ευεργέτες τού χθες. Σε μια χώρα όπου το επιχειρείν, δημόσιο και ιδιωτικό, έχει ταυτοποιηθεί με ένα αλισβερίσι μιζών και συναλλαγών κάτω από το τραπέζι, περιπτώσεις όπως αυτή του Σκλαβενίτη αποτελούν εξαίρεση. Περιπτώσεις που αναγνωρίζουν ότι «πάντων χρημάτων μέτρον ο άνθρωπος» σπανίζουν.Κι εδώ ισχύει πραγματικά η φράση «μακάρι να είχαμε πολλούς Σκλαβενίτηδες σε αυτήν τη χώρα». Ισως να μην είχαμε φτάσει εδώ…
Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου