Γεράσιμος Λιβιτσάνος
Ποιος μπορεί πλέον να πάρει τηλέφωνο τον Βασίλη Λεβέντη και να του
«τα χώσει» επειδή ζητά μείωση των συντάξεων και απολύσεις; Ποιος
διανοείται να του κάνει πλάκα παραγγέλνοντας πίτσα; Δεν τον βλέπεις πια
τα βράδια στο Κανάλι 67, αλλά τα πρωινά στις συσκέψεις των πολιτικών
αρχηγών. Και δεν κάνεις αστεία με αυτούς που ίσως αύριο βρεθούν σε
κυβέρνηση. Καταλάβατε; Ζώα!...
Στη Δημοκρατία λένε πως δεν
υπάρχουν αδιέξοδα. Όταν όμως μια πιθανή διέξοδος κυβερνητικού
«ξεμπλοκαρίσματος» ακούει στο όνομα «Βασίλης Λεβέντης», αντιλαμβάνεται
κανείς πως ζούμε καιρούς μνημονιακού κοινοβουλευτισμού.
Πολλοί από αυτούς που επέλεξαν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου να
χλευάσουν το πολιτικό σύστημα στέλνοντας με ποσοστό 3,43% (186.457
ψήφοι) την Ένωση Κεντρώων στα βουλευτικά έδρανα, ίσως ανακαλύπτουν τώρα
ότι η κοροϊδία τούς επιστρέφεται. Ο συγκεκριμένος σχηματισμός
αποδεικνύεται όχι απλώς εύκολος και πρόθυμος να ενσωματωθεί στις
κυρίαρχες πολιτικές επιδιώξεις, αλλά γίνεται και ένας πρώτης τάξεως
«λαγός» για την προώθηση σκληρών επιλογών που περιλαμβάνονται στα
συμφωνηθέντα με τους δανειστές.
Η Ένωση Κεντρώων και προσωπικά ο Βασίλης Λεβέντης, με πρόσχημα τον
αντιπολιτικό τους λόγο και τις ιαχές περί μείωσης των αποδοχών των
βουλευτών, των ρουσφετιών και της τακτοποίησης του κράτους μιλούν σήμερα
ευθέως για μειώσεις συντάξεων και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Ακριβώς
την ίδια περίοδο που αυτά θεωρούνται προαπαιτούμενα προκειμένου να
συνεχιστεί ο δανεισμός της οικονομίας της χώρας. Είναι οι κατάλληλοι
άνθρωποι στην κατάλληλη θέση και κυρίως… απολύτως αναλώσιμοι.
Σε ανύποπτο και… εξωκοινοβουλευτικό χρόνο ο Β. Λεβέντης εξυμνούσε την
κυβέρνηση Παπαδήμου –και προσωπικά τον ίδιο τον Λουκά Παπαδήμο– ως το
πλέον κατάλληλο σχήμα διακυβέρνησης. Αυτή την πρόταση επαναφέρει με
επιμονή σήμερα και είναι η πολιτική βάση ώστε άνα πάσα στιγμή οι 9
βουλευτές του να στηρίξουν «φιλοευρωπαϊκές επιλογές» σε οποιαδήποτε
δύσκολη στροφή.
Άλλωστε ο Β. Λεβέντης μέσα στο 2015, τη χρονιά δηλαδή που
μεταμορφώθηκε από γραφικό στοιχείο σε παράγοντα της πολιτικής ζωής,
φρόντισε να ξεκαθαρίσει με σαφήνεια ότι ανήκει στις δυνάμεις του «πάση
θυσία ευρώ». Επίσης, ότι αυτοί οι οποίοι στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου
ψήφισαν «Όχι» είναι –κατά δήλωσή του– «λυσσασμένα σκυλιά» και πως η
χώρα χρειάζεται έναν «ευρωπαίο πρωθυπουργό».
Ακριβώς για αυτή την πολιτική λειτουργική του, αξίζει κανείς να
θυμηθεί ποιος ήταν ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων και το κυριότερο μέσα
από ποιες συγκυρίες και συνθήκες βρήκε θέση στην πολιτική ζωή.
Η cult φιγούρα των 90s…
Ο Β. Λεβέντης υπήρξε αναμφισβήτητα η κυριαρχική cult φιγούρα της
τηλεοπτικής πραγματικότητας των 90s και των 00s. Άνθησε πλάι στην trash
TV της εποχής, μαζί τα «Ερωτοδικεία», τα «Παιδιά της νύχτας», αν και
καμία από αυτές τις εκπομπές δεν είχε την ανθεκτικότητα της δικής του
στο περίφημο Κανάλι 67 (μετονομάστηκε σε κανάλι 40). Ομολογουμένως έχει
καταγράψει χιλιάδες ώρες πτήσης στον τηλεοπτικό αέρα. Άλλωστε, ήταν ο
μόνος που διέθετε δική του τηλεοπτική συχνότητα, επιβάλλοντας την
παρουσία του στην τηλεόραση και μάλιστα τις νυχτερινές ώρες. Ακόμη και
όταν πούλησε στον όμιλο Κουρή το κανάλι του (μετονομάστηκε σε EXTRA),
φρόντισε να διατηρήσει τη δική του εκπομπή αρχικά ως βασικός μέτοχος και
στη συνέχεια ως μικρομέτοχος. Βεβαίως σε τίποτε δεν ζημίωνε η παρουσία
του την αισθητική του ομίλου.
Ακόμη και όσοι δεν ήταν σε εκείνα τα χρόνια σε ηλικία
τηλεθέασης μπορούν μέσω των αναρίθμητων video που κυκλοφορούν στο
διαδίκτυο να δουν τη φιγούρα του μονίμως κουστουμαρισμένου Β. Λεβέντη,
με τον χαρακτηριστικό φραπέ και το καλαμάκι να αγορεύει επί ώρες. Οι
«φανατικοί» με σαφέστατα σκωπτική διάθεση άκουγαν αναμένοντας το σύνηθες
πλην όμως αιφνίδιο ξέσπασμά του εν τη ρύμη του λόγου. Τότε που οι
κατάρες και τα αναθέματα άρχιζαν να πέφτουν βροχή σε βάρος σύσσωμου του
πολιτικού κόσμου. «Φαύλοι», «ζώα» «ανάξιοι», «κρετίνοι», «ηλίθιοι»,
«προδότες», «πουλημένοι», «βρωμόσκυλα», «γελοίοι», «άσχετοι», «αλήτες»,
«καθάρματα» «ψοφίμια»! Χαρακτηρισμοί σαν κι αυτούς βρίσκονταν στην
ημερήσια διάταξη ενώ εκτοξεύονταν με ολοένα αυξανόμενο εκνευρισμό που
έφτανε στο απόγειό του όταν χτυπούσε το χέρι του στο τηλεοπτικό τραπέζι.
Όταν μάλιστα στις εκπομπές αυτές προστέθηκε και η ζωντανή επικοινωνία
με το κοινό μέσω τηλεφώνου, ο τρόπος με τον οποίο θα εκνεύριζε κανείς
τον Β. Λεβέντη έγινε διακαής πόθος κάθε αργόσχολου. Φυσικά άπαντες
αντιμετωπίζονταν με το απαραίτητο «διαολόστελμα» και τους πρέποντες για
την αυθάδειά τους χαρακτηρισμούς. Μεταξύ άλλων, ο Β. Λεβέντης
φιλοδωρούσε με ευχές για καρκίνο τους Κ. Μητσοτάκη και Α. Παπανδρέου.
«Ζητούμε από τον Θεό να πεθάνει ο Μητσοτάκης. Ζητώ από τον Θεό να
πεθάνουνε κι οι δύο. Είναι συμφορά για την Ελλάδα. Ο Θεός καλείται να
στείλει καρκίνο στον Παπανδρέου και στον Μητσοτάκη» ήταν η
χαρακτηριστική του ατάκα.
Ως τηλεοπτικός… Γέρων Παΐσιος, ο Β. Λεβέντης φρόντιζε να διανθίζει τα
βρισίδια και με τις ανάλογες προφητείες για καταστροφή της χώρας,
εθνικό διχασμό, απώλεια εδαφών και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Μάλιστα δεν λείπουν κι αυτοί που σήμερα –βασισμένοι στην ακατάσχετη
συνωμοσιολογία και καταστροφολογία που υιοθετούσε– υποστηρίζουν ότι ο Β.
Λεβέντης είχε προβλέψει την οικονομική κρίση της Ελλάδας και «τα ’λεγε
αλλά δεν τον ακούγανε». Πράγματι την περίοδο εκείνη ο Β. Λεβέντης
μιλούσε για καταστροφή της χώρας από τη συσσώρευση του δανεισμού της.
Μόνο που ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι αντέγραφε με τον δικό του
τρόπο της αντιλήψεις της τότε ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας και τη θεωρία
του Κωνσταντίνου Μη-τσοτάκη και του υπουργού του στην Οικονομία,
Στέφανου Μάνου, περί «κρυφών ελλειμμάτων» που υπονομεύουν την οικονομική
σταθερότητα.
Στον οργισμένο τηλεοπτικό του λόγο κυριαρχούσαν τα στοιχεία που
σήμερα ανιχνεύει εύκολα κανείς στον πολιτικό λόγο της Χρυσής Αυγής.
Γενική καταδίκη των πολιτικών, θεωρίες συνωμοσίας, γενικόλογες επιθέσεις
στο επιχειρηματικό κατεστημένο και μανία καταδίωξης. Μέσω της
γραφικότητάς του μπήκαν στο στόχαστρο οι γνωστοί και στις ημέρες μας
επιχειρηματίες και μιντιάρχες της εποχής. Αυτό το τελευταίο στοιχείο,
ωστόσο, λείπει παντελώς από τις σημερινές τοποθετήσεις του.
Ανάμεσα στα τηλεοπτικά του «επιτεύγματα», μπορεί κανείς να καταγράψει
το ότι κατάφερε να εκδιώξει ουσιαστικά το 1994 από τον τηλεοπτικό ΑΝΤ1
τον τότε τηλεοπτικό σταρ του σταθμού Πάνο Παναγιωτόπουλο. Ο μετέπειτα
βουλευτής και υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά είχε επι-χειρήσει να
αποσπάσει τηλεοπτική ακροαματικότητα εξευτελίζοντας τον καλεσμένο του Β.
Λεβέντη. Παράγγειλε πίτσες στο στούντιο μιμούμενος μια φάρσα που του
είχε γίνει στο παρελθόν, εμφανώς κοροϊδεύοντας και ιντριγκάροντας τον
συνομιλητή του. Η εκπομπή προκάλεσε την αντίδραση του Πειθαρχικού
Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ και το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσει η συνεργασία
του Π. Παναγιωτόπουλου με τον ΑΝΤ1.
…ξαναγαπήθηκε από τα media το 2015
Η κατάρρευση των δύο κομμάτων του κλασικού δικομματισμού, της ΝΔ και
του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ήταν απρόσμενο δώρο για
την Ένωση Κεντρώων και τον πρόεδρό της. Όχι μόνο γιατί κατάφεραν να
καταγράψουν 110.826 ψήφους αυξάνοντας την προηγούμενη επίδοσή τους κατά 7
φορές, αλλά κυρίως επειδή το γεγονός αυτό άνοιξε σιγά σιγά τις πόρτες
του επίσημου μιντιακού συστήματος, το οποίο ανέλαβε να αναβαπτίσει τον
Βασίλη Λεβέντη από γραφική φυσιογνωμία σε «μία ακόμη πολιτική δύναμη».
Γίνεται σήμερα εύκολα αντιληπτό το πόσο συνέβαλε η συνεχής παρουσία του
Β. Λεβέντη στα κεντρικά δελτία ειδήσεων και στις εκπομπές υψηλής
ακροαματικότητας των καναλιών και των ραδιοφώνων στο να μεταβληθεί το
1,79% του Ιανουαρίου στο 3,4% των εκλογών του Σεπτεμβρίου.
Φωτογραφία: Νίκος Λιμπερτάς / SOOC
Τα στελέχη των καναλιών μπορούν φυσικά να επικαλεστούν το ερώτημα «αν
η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα». Ό,τι δηλαδή έκανε ουσιαστικά ο
Νίκος Χατζηνικολάου ο οποίος σε συνέντευξή του με τον Β. Λεβέντη, στις
27 Ιανουαρίου του 2015, δήλωσε: «Οφείλουμε μία συγγνώμη και οι
δημοσιογράφοι που δεν δώσαμε βάρος και σημασία στις απόψεις σας και δεν
σας δώσαμε το χρόνο να τις εκφράσετε. Ήταν ένα καμπανάκι και για εμάς
αυτό το αποτέλεσμα, να ακούμε και τις απόψεις των μικρότερων κομμάτων,
γιατί πολλές φορές ακούγονται, από νέους στην πολιτική ή από
παλαιότερους που δεν τους δίνεται η ευκαιρία, αλήθειες».
Το… μήνυμα του Ν. Χατζηνικολάου φαίνεται πως είχαν στο μυαλό τους και
τα στελέχη των υπόλοιπων ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, αφού οι
«αλήθειες» του Β. Λεβέντη και της Ένωσης Κεντρώων άρχισαν να ακούγονται
σε όλα τα μήκη και πλάτη του μιντιακού τοπίου. Φαινόμενο που δύσκολα
δικαιολογείται μόνον από τις εκλογικές επιδόσεις της Ένωσης Κεντρώων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν επιφυλάχθηκε η ίδια αντιμετώπιση από τα
μέσα ενημέρωσης π.χ. στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν στις εκλογές του 2012 έλαβε
75.428 ψήφους ή στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, 128.154 ψήφους.
Βέβαια πριν από κάθε άλλο τηλεοπτικό όμιλο τα πρωτεία για την προβολή
του Β. Λεβέντη είχε αναλάβει το συγκρότημα Αλαφούζου, με τον πρόεδρο
της Ένωσης Κεντρώων να φιλοξενείται πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015
στην εκπομπή «Ευθέως» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Τελικά, όπως
αποδείχθηκε, δεν αποτέλεσε συνάντηση βετεράνου και νεοσσού του cult,
αφού η ιστορία αυτή συνεχίστηκε και στον ραδιοφωνικό και στον τηλεοπτικό
ΣΚΑΪ. Ακολούθησε ο Θέμος Αναστασιάδης στον ΑΝT1, ο οποίος στις 28
Ιανουαρίου παρουσίασε τον Β. Λεβέντη ως «την έκπληξη των εκλογών».
Μετά από αυτές τις «συστάσεις» η Ένωση Κεντρώων φτάνει στις εκλογές
του Σεπτεμβρίου με πλήρη τηλεοπτική και ραδιοφωνική κάλυψη των
δραστηριοτήτων της και συνεχή παρουσία σε εκπομπές και κεντρικά δελτία
ειδήσεων με ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση. «Όλες οι δημοσκοπήσεις σάς
φέρνουν μέσα στη Βουλή», δηλώνει υποδεχόμενος τον Β. Λεβέντη στον Alpha ο
Αντώνης Σρόιτερ, μιλώντας για «ρεύμα» υπέρ του προέδρου της Ένωσης
Κεντρώων. Αντίστοιχη είναι η συμπεριφορά των παρουσιαστών σχεδόν σε όλα
τα δελτία ειδήσεων.
Επί έναν ολόκληρο χρόνο το μιντιακό και πολιτικό προφίλ του Βασίλη
Λεβέντη φιλοτεχνείται εξαρχής και αναδομείται. Ο ίδιος παρουσιάζεται
με έναν εντελώς μειλίχιο πολιτικό λόγο χωρίς ξεσπάσματα και υπερβολές,
αν και δεν μπορεί να αποφύγει την «γκάφα» της ομολογίας λήψης της
κρατικής χρηματοδότησης την οποία καταδίκαζε. Συνολικά πάντως η
προεκλογική καμπάνια της Ένωσης Κεντρώων γίνεται επαγγελματική. Ακόμη
και η φωτογραφία του προέδρου της φεύγει από τον λογότυπο του κόμματος
προκειμένου να μην αποπνέει έναν προσωπικό, γραφικό χαρακτήρα.
Το αγαπημένο παιγνίδι των ψηφοφόρων
Για 33 ολόκληρα χρόνια ο Βασίλης Λεβέντης ήταν το «κερασάκι στην
τούρτα» κάθε εκλογικής αναμέτρησης συμμετέχοντας ανελλιπώς σε όλες τις
εθνικές εκλογές αλλά και σε αυτές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Εκτός από
βουλευτής και ευρωβουλευτής, επιθύμησε να γίνει δήμαρχος Αθήνας και
Πειραιά χωρίς φυσικά να έχει καμία τύχη. Συγκέντρωνε κατά πάγια πρακτική
ποσοστά μικρότερα της ποσοστιαίας μονάδας και καθιερώθηκε ως το μόνιμο
αποκούμπι όσων απαξίωναν την πολιτική και όσων ψήφιζαν για χαβαλέ –
φαινόμενο που πάντα είχε την ποσόστωσή του στην ελληνική κοινωνία.
Ωστόσο, το εκλογικό σώμα δεν είχε απογο-ητευτεί πότε από την πολιτική
τόσο όσο στις μνημονιακές ημέρες μας…
Από το 1992 έως το 2012 τα μικρότερα ποσοστά που συγκέντρωσε η Ένωση
Κεντρώων ήταν το 0,23% το 1993 και το 0,28% στις δεύτερες εκλογές του
2012.
Τα μεγαλύτερα καταγράφηκαν το 1996 με 0,7% και στις πρώτες εκλογές
του 2012 με 0,61%. Στις ευρωεκλογές του 1994 ο Β. Λεβέντης πέτυχε ένα
μάλλον εντυπωσιακό ποσοστό για τα δεδομένα της εποχής, κερδίζοντας
77.951 ψήφους και ποσοστό 1,19%. Σε όλες όμως τις υπό-λοιπες εκλογικές
αναμετρήσεις για το Ευρωκοινοβούλιο, τα ποσοστά της Ένωσης Κεντρώων
κυμάνθηκαν στα συνήθη ποσοστά, από 0,6% έως 0,8%. Είναι χαρακτηριστικό
ότι στις ευρωεκλογές του 2014, μόλις ένα χρόνο δηλαδή προτού η Ένωση
Κεντρώων μπει στη Βουλή, ψηφίστηκε από 36.837 ψηφοφόρους,
συγκεντρώνοντας ποσοστό 0,65%. Ακόμη χαμηλότερα ήταν τα ποσοστά που
έλαβαν οι συνδυασμοί τους οποίους συγκρότησε ο Βασίλης Λεβέντης πριν από
το 1990. Στις ευρωεκλογές του 1984 συμμετείχε με το σχηματισμό
«Ελεύθεροι» –ένα «οικολογικό κόμμα», όπως το αποκαλούσε– παίρνοντας
ποσοστό 0,15%.
Ο Β. Λεβέντης έχει υπάρξει υποψήφιος βουλευτής και με τα δύο κόμματα
που κυριάρχησαν στην ελληνική μεταπολίτευση, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα
Δημοκρατία. Μάλιστα υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και στη
συνέχεια υποψήφιος βουλευτής χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί. Στη Νέα
Δημοκρατία βρέθηκε μετά από μια περίεργη ιστορία, το 1989. Τότε που
κατηγόρησε το κόμμα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για κλοπή του εμβλήματος
του ουράνιου τόξου που ο ίδιος είχε στον οικολογικό συνδυασμό του. Μέσα
από παρασκηνιακές διαδικασίες βρέθηκε υποψήφιος στη Β΄ Αθηνών με τη Νέα
Δημοκρατία και μάλιστα ως ειδήμονας σε θέματα οικιστικής πολιτικής.
Φυσικά «πάτωσε» στη σταυροδοσία (βρέθηκε στην 29η από τις 31 θέσεις),
οπότε ούτε τότε εξελέγη. Οι προσπάθειές του να γίνει δήμαρχος σε έναν
μεγάλο δήμο της χώρας απέτυχαν επίσης παταγωδώς. Επιχείρησε να γίνει
δήμαρχος Πειραιά το 1982 και δήμαρχος Αθήνας το 1986. Τα ποσοστά του
οριακά έφτασαν το 0,5%.
Η σχέση του Β. Λεβέντη με το εκλογικό σώμα παρουσίαζε πάντα
ελεγχόμενες διακυμάνσεις. Με εξαίρεση το 2015 όπου τα πράγματα
εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά, ο βαθμός της πολιτικοποίησης κάθε
εκλογικής αναμέτρησης θα μπορούσε κανείς να πει ότι είχε σαν μονάδα
μέτρησης την απόδοση της Ένωσης Κεντρώων. Κάποιοι απότομοι διπλασιασμοί
των εκλογικών ποσοστών στις εκλογές του 1996 και του 2012 αποδόθηκαν η
πρώτη στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας και η δεύτερη στα
εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξαν δημοσιεύματα για κατευθυνόμενες αλλά και
ανώδυνες διαρροές ψήφων, χωρίς όμως τίποτε από τα δύο να μπορέσει
βάσιμα να στηριχθεί.
Πολύ πιο ισχυρές, ωστόσο, ήταν οι ενδείξεις στις εκλογές του
Ιανουαρίου του 2015, όταν η Ένωση Κεντρώων έφτασε στο ιλιγγιώδες για τα
δεδομένα της αριθμό των 110.826 ψήφων. Τα πολιτικά κουτσομπολιά για
αμφισβητίες της πολιτικής του Α. Σαμαρά στο εσωτερικό της Νέας
Δημοκρατίας που «έσπρωχναν» ψήφους στον Β. Λεβέντη ήταν συνεχή, αν και
ουδέποτε υπήρξε επίσημη καταγγελία. Αντίστοιχο «ρεπορτάζ» υπήρξε και για
τους αντιπάλους του Ευάγγελου Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά ενώ
προσφιλής τακτική του Β.Λεβέντη ήταν η διατήρηση επαφών με πολιτευτές
και των δύο κομμάτων που είχαν αποτύχει να εκλεγούν σε Αθήνα και
Θεσσαλονίκη.
Απολύσεις και μειώσεις συντάξεων
Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται ότι ο Β. Λεβέντης έχει μάθει καλά το
μιντιακό παιχνίδι και ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του. Για αυτό δεν
ήταν ο ίδιος αλλά ο εισηγητής-βουλευτής του κόμματος της Ένωσης
Κεντρώων, Μάριος Γεωργιάδης, ο οποίος ζήτησε άμεσα απολύσεις δημοσίων
υπαλλήλων και δραστικές μειώσεις των συντάξεων στη συζήτηση για τον
Προϋπολογισμό του 2016 στη Βουλή. «Καταργήστε τις συντάξεις άνω των
1.500 ευρώ. Η σύνταξη δεν είναι ατομικός κουμπαράς και έχει κοινωνική
διάσταση», δήλωσε με ιδιαίτερο στόμφο κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας
του Προϋπολογισμού στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, «κόψτε άμεσα τις
υπέρογκες πελατειακές επιδοτήσεις των ασφαλιστικών ταμείων των ΔΕΚΟ.
Πάνω από ένα δις το έτος μπορείτε να εξοικονομήσετε άμεσα αν κόψετε τις
προνομιακές ρουσφετολογικές επιδοτήσεις των ταμείων των τριών
δημοφιλέ-στερων ΔΕΚΟ». Σαφέστατος ήταν και σε ό,τι αφορά την ανάγκη
άμεσων απολύσεων στο Δημόσιο: «Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε υπέρμαχοι
των απολύσεων και δεν θεωρούμε ευχάριστο κανένας να χάνει τη δουλειά του
στον δημόσιο τομέα. Όμως, είμαστε υπέρμαχοι του κράτους δικαίου και του
εξορθολογισμού του δημόσιου βίου. Εάν δεν χρειάζεται ένας υπάλληλος στο
κράτος, δεν πρέπει να προσλαμβάνεται ή να διατηρείται ρουσφετολογικά η
πλεονάζουσα θέση του για πελατειακούς λόγους». Δίνοντας μάλιστα το
στίγμα του κόμματός του επιτέθηκε στην κυβέρνηση και συνολικά στο
πολιτικό σύστημα:
«Σταματήστε να στοχοποιείτε την ιδιωτική οικονομία και
επιχειρηματικότητα. Μην προσπαθείτε να λύσετε τα τρέχοντα οικονομικά
προβλήματα της Ελλάδος με σοβιετικού τύπου οικονομικά τεχνάσματα. Η ΕΕ
και σύσσωμη η ιδιωτική οικονομία λειτουργεί με κανόνες που, δυστυχώς,
δεν γνωρίζετε και δεν είναι ότι δεν τους γνωρίζετε μόνο εσείς, δεν τους
γνωρίζουν και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης που κυβερνούσαν όλα τα
προηγούμενα χρόνια».
Η εποχή που ο Βασίλης Λεβέντης ήταν απλώς μια γραφική φιγούρα έχει
περάσει ανεπιστρεπτί. Στην εποχή των μνημονίων ακόμη και οι «χρήσιμοι
ηλίθιοι» μπορούν να γίνουν κρίσιμοι παράγοντες αντιδραστικότερων
εξελίξεων.
