Δεν ξέρω πόση δύναμη ψυχής πρέπει να έχεις για να γράψεις
όσα έγραψες, Λευτέρη…
Μπλοκάρισε η σκέψη μου, γιατί μπλοκάρισε η ψυχή μου,
διαβάζοντας το… ιατρικό ανακοινωθέν της καταδίκης σου… εις θάνατον…
Εν δυνάμει θύματα όλοι εμείς μιας κατάρας που κυνηγά τούτη
τη γη, διαβάζοντας όσα γράφεις, δεν έμεινε μόριο της ύπαρξής μου, να μην
γεμίσει πόνο και μίσος…
Πορεία θανάτου… πορεία τέλους, γραμμένη όχι από τη μοίρα,
αλλά από μια συμμορία, που αποφάσισε την εξόντωσή μας… την εξόντωση των ΕΛΛΗΝΩΝ…
όχι των ραγιάδων… όχι των ΜΚΟάδων… όχι των λαμόγιων … αλλά των ΕΛΛΗΝΩΝ.
Θέλω να ουρλιάξω και δεν βγαίνει φωνή… θέλω να κατεβάσω ότι «χυδαία»
λέξη υπάρχει… (ποτέ δεν πίστεψα στις χυδαίες λέξεις… τους χυδαίους «ανθρώπους»
φοβόμουν πάντα…)… να κοιτάξω ψηλά και να Του φωνάξω:
«ΕΙΣΑΙ ΑΔΙΚΟΣ… ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ
ΘΕΟΣ… ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΤΑΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΦΩΤΕΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΙ ΑΦΗΝΕΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ
ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΟΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΥΠΑΡΧΕΙ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ…»…
Χάνω την πίστη μου… με βυθίζεις Λευτέρη, σε μια άβυσσο
γεμάτη σκοτάδια… και το φοβάμαι το σκοτάδι… το τρέμω…
Γι αυτό σ’ αγαπώ… γιατί είσαι ΦΩΣ… κι αυτό το ΦΩΣ, δεν θέλω
να χαθεί απ’ τη ζωή μου…
Δεν στέγνωσαν ρε γαμώτο τα δάκρυα απ’ την απώλεια του
Αρχάγγελου… και τώρα ΕΣΥ…;;;
Ξέρεις, αγαπημένε μου φίλε Λευτέρη Πανούση, τον θάνατο δεν
τον φοβάμαι… το μίσος που γέμισε η ψυχή μου, φοβάμαι…
ΜΙΣΟΣ για όλους αυτούς που χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, υπέγραψαν
την καταδίκη των ΕΛΛΗΝΩΝ…
ΜΙΣΟΣ, για όλους αυτούς, που ψήφισαν τους ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ της ζωής
μας…
Και πώς να πετάξει ανάλαφρη η ψυχή, όταν έρθει κι η δική μου
ώρα, όταν κουβαλάει τόσο μίσος…;
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΛΕΥΤΕΡΗ... ΟΥΡΛΙΑΖΕ ΩΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΑΝΑΣΑ…
Εύχομαι κάθε δευτερόλεπτο ζωής, να κάνει πιο δυνατό το
ουρλιαχτό σου… μήπως και οπλίσει χέρια ΕΛΛΗΝΙΚΑ, και τινάξουν στον αέρα μυαλά
διεστραμμένα, ανθελληνικά, υποταγμένα στις διαταγές των διεθνών δολοφόνων…
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΛΕΥΤΕΡΗ, για τ’ ΑΔΙΚΟ… γιατί όλα αυτά τα κύμβαλα, ο
θεός (με μικρά γράμματα), δεν τ’ αγγίζει…
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΛΕΥΤΕΡΗ, γιατί αυτός ο θεός, παίρνει ΨΥΧΕΣ και
αφήνει ΔΙΑΒΟΛΟΥΣ.
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΛΕΥΤΕΡΗ, γιατί αυτός ο θεός, ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ
ΕΛΛΑΔΑ, ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ…
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΛΕΥΤΕΡΗ, για να μην ακουστούν ο θρήνος που χάνω
έναν ΦΙΛΟ ΚΑΡΔΙΑΣ, και οι κατάρες σ’ όλους αυτούς που μου τον στερούν…
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΛΕΥΤΕΡΗ, για ν’ ακουστεί η ΦΩΝΗ ΣΟΥ, σ’ αυτούς που
λεηλάτησαν τις ζωές μας… και να γίνει ο εφιάλτης όχι μόνον ο δικός τους, αλλά
και των οικογενειών τους… και των παιδιών τους… κι όλης της βρωμερής γενιάς τους…
… και γέλα κατάμουτρα, σ’ αυτόν τον περιούσιο τσόγλανο που μας
μήνυσε… γιατί ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ, εσύ θα ‘χεις στις αποσκευές σου για το μεγάλο, το
αιώνιο ταξείδι την αληθινή αγάπη όσων σε γνώρισαν, κι εκείνος, ψεύτικα λόγια
κενών «ανθρώπων»…
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΛΕΥΤΕΡΗ, γιατί όσο ο θεός παίρνει ΕΛΛΗΝΕΣ κι αφήνει
ΓΕΝΟΚΤΟΝΟΥΣ και ΡΑΓΙΑΔΕΣ, η γενοκτονία θα συνεχίζεται…
Σ΄αγαπώ πολύ και είμαι περήφανη που είσαι ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ.
Θα τα λέμε κι εδώ... κι εκεί...
Καλλιόπη Σουφλή
Πρώτη
ημέρα του Μαϊου σήμερα. Η αρμύρα που φτάνει από τη θάλασσα, είναι φορτωμένη
ήλιο και κουκουνάρι.
Κάπου,
προς ανατολάς της ζωής, ηχεί χαρμόσυνα μια καμπάνα…
Λίγες
ημέρες πριν, παρέλαβα την ιατρική
μου καταδίκη.
Μη
μικροκυτταρικός καρκίνος αδενικού τύπου, στον δεξί μου πνεύμονα.
Τετέλεσται.
Έχει
σφραγιστεί στη σάρκα μου, ημερομηνία λήξης.
Κάπου,
προς δυσμάς της ζωής μου, ηχεί πένθιμα μια καμπάνα…
Μην βιαστείτε όμως να αποδώσετε τη
θανατική μου καταδίκη στο ότι κάπνιζα 40 χρόνια σαν φουγάρο.
Ο δικός μου φονιάς, είναι ο μοναδικός
τύπος καρκίνου του πνεύμονα, που δεν οφείλεται στο κάπνισμα. Ίσα-ίσα,
παρουσιάζεται λέει, κυρίως σε γυναίκες μη καπνίστριες και οφείλεται στη
μετάλλαξη ενός γονίδιου.
Ναι!
Ο θάνατος [και ειδικά ο δικός μου]
δεν θα μπορούσε παρά να διαθέτει χιούμορ…
Όχι,
κυρία μου. Εμένα δεν με σκοτώνει το τσιγάρο [άσε που το χω κόψει εδώ κι ενάμιση
χρόνο].
Και
θα σας εκμυστηρευθώ το εξής….
Σύμφωνα
και με τις εκτιμήσεις των γιατρών, έβγανα τον καρκίνο, πριν από έναν χρόνο
περίπου, όταν ακριβώς οι εγχωριοι εργολάβοι της ελληνικής γενοκτονίας,
μου έκλεισαν το μαγαζάκι μου!
Και
σαν εμένα είναι πολλοί/ες.
Ίσως
δεκάδες χιλιάδων!
Και
θα αβγαταίνουν, όσο εξελίσσεται η μαζική επιχείρηση φυλετικής, πολιτισμικής και
ιστορικής εξόντωσης του Ελληνισμού.
Γράψτε
λοιπόν: +1 στα θύματα της ελληνικής γενοκτονίας.
Και
μην γυρίσει καμιά εκ γενετής συριζαία να μου πει ότι οι καρκίνοι, τα
εγκεφαλικά, οι καταθλίψεις, οι αυτοκτονίες, που θερίζουνε σήμερα τους γνήσιους
βιοφυλετικά Έλληνες, δεν έχουν καμία σχέση με γενοκτονίες ή άλλες τινές θεωρίες
συνωμοσίας…
Διότι
έχουν και παραέχουν.
Ασχέτως
αν δεν πρόκειται, για ευνόητους λόγους, να δημοσιευθούν ποτέ στατιστικές, για
το πόσο αποτελεσματικές είναι οι μέθοδοι των σύγχρονων serial killers, που αναλαμβάνουν να ξεπαστρέψουν
ολόκληρους λαούς.
Και
θα σας πω μονάχα το εξής, απλούστατο…
Σύμφωνα
με τα πιο φρέσκα στατιστικά ευρήματα, σχετικά με το προσδόκιμο ζωής των
καρκινοπαθών, άσοι/ες έχουν ακόμα κάποια κοινωνική ασφάλιση, επιζούν
περισσότερο χρόνο, από τους ανασφάλιστους [για να μην πούμε πόσο μεγαλύτερο
προσδόκιμο ζωής έχουν οι εύποροι, έναντι των πτωχών].
Ε λοιπόν, έχετε συλλογιστεί πόσοι Έλληνες έχουν ξεμείνει χωρίς κοινωνική
ασφάλιση, είτε επειδή είναι άνεργοι, είτε επειδή χρωστάνε στους φορομπήχτες
[εγώ είμαι ένας από αυτούς τους μελλοθάνατους…]
Τι πιθανότητες επιβίωσης μπορεί να
έχει ένας καρκινοπαθής, όταν είναι αναγκασμένος να περιμένει 2 και 3 μήνες για
να βγάνει μιαν αξονική τομογραφία, σε δημόσιο νοσοκομείο;
Και
αυτός είναι μοναχά ένας από τους πολλούς εφιαλτικούς λόγους, που επιταχύνουν
τον φυσικό θάνατο των υπό αντικατάσταση Ελλήνων.
Ο
ίδιος ο καρκίνος [ή τουλάχιστον οι περισσότεροι τύποι του] είναι πέραν πάσης
αμφιβολίας, μία ψυχοσωματική ασθένεια.
Αυτή
η βιοψυχική δομή που αποτελεί τον ανθρώπινο οργανισμό, αποσυντονίζεται,
ανατρέπεται και δυσλειτουργεί, ακριβώς όταν διαλύεται εντός μας, ο ρυθμός του
Κόσμου.
Τα
κύτταρα μας «τρελαίνονται» και διαφεύγουν από το δομικό τους πρόγραμμα, από τη
στιγμή που η θέση μας μέσα στον Κόσμο, παύει πλέον να είναι εκείνη, που
αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να είναι, με τα μάτια του Νου και της Ψυχής μας.
Ο καρκίνος είναι η βιοφυσική παραζάλη
του σχοινοβάτη, όταν άξαφνα αντιλαμβάνεται, πως το σκοινί που τον κρατούσε ως
τώρα σε μια νοητή πορεία, έχει κοπεί.
Και στη μεγάλη σχοινοβασία της ζωής,
ξέρετε, δεν υπάρχει προστατευτικό δίχτυ. Η ζάλη των κυττάρων, που αρχίζουν να
πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, θα προκαλέσει στο τέλος την πτώση, που θα είναι
μοιραία.
Για
όλους εμάς τους Έλληνες [πλην των βολεμένων βεβαίως-βεβαίως, που θα έρθει όμως
και η σειρά τους] έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει πένθιμα μια καμπάνα.
Τα
δικά μου κύτταρα δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, έτσι χωρίς καμία αιτία, για να σηκωθούν και να μου απαγγείλουν τη θανατική
μου καταδίκη.
Όπως
το λέει και η λαϊκή σοφία [που είναι γιομάτη παροιμίες ενδεικτικές των
ψυχοσωματικών ασθενειών] εγώ «έβγανα τον καρκίνο», όταν οι νεοταξίτες εργολάβοι
της γενοκτονίας των Ελλήνων τσάκισαν τα όνειρα μου και τους κόπους μιας ζωής.
Όχι
επειδή είχα «κολλήσει» τόσο ριζικά με ένα συγκεκριμένο επάγγελμα και με έναν
τρόπο ζωής.
Στο
κάτω-κάτω έχω αλλάξει αρκετά επαγγέλματα στη ζωή μου, ώστε να μην εξαρτώμαι από
τη λειτουργία ενός μαγαζιού [κι ας ήταν το επαγγελματικό όνειρο μου].
Όχι!
Αλλά
επειδή πριν φτάσουν να μου πάρουν το μαγαζάκι μου, μου είχαν ήδη αρπάξει ακόμα
πιο σημαντικά πράγματα.
Μου
άρπαξαν τη γειτονιά μου, την οποία κατάντησαν μικρή Αλβανία.
Μου
άρπαξαν τη χώρα μου, την οποία
μεταμόρφωσαν σε πειραματόζωο της διεθνούς γραβατοπειρατείας.
Μου
άρπαξαν τη γλώσσα μου, την οποία περιόρισαν στο παραπληγικό μπούρου-μπούρου των
σαρβαϊβάτων
Μου
άρπαξαν την ιστορία μου, την οποία μετάλλαξαν σε παραλήρημα των ιδεοληπτικών
συμμοριτών.
Μου
άρπαξαν την αξιοπρέπεια της εργασίας μου, την οποία κατάντησαν μισθωτή σκλαβιά.
Μου
άρπαξαν τις προσδοκίες μου, απάνω στις οποίες τώρα γελούν και κρώζουν τα
κοράκια της ανθρώπινης λεηλασίας.
Και
προπαντός μου άρπαξαν τη συλλογική μου Μοίρα και τη δυνατότητα που είχα αιώνες
τώρα ως Έλλην, να αγωνίζομαι συλλογικά, για έναν καλύτερο κόσμο, καταντώντας
εμένα και τους ομοεθνείς μου, θλιβερές ατομικές μονάδες, που μας άγουν και μας
φέρουν τα κύματα της ιστορίας.
Γι αυτό έβγανα τον καρκίνο.
Επειδή με τσάκισαν ηθικά,
πολιτισμικά, φυλετικά, ιστορικά, κοινωνικά, οικονομικά και προπαντός συλλογικά.
Δεν είμαι απλώς το +1 θύμα στην
ελληνική γενοκτονία.
Είμαι κομμάτι από τον ήχο της
καμπάνας, που ηχεί πένθιμα για τον Ελληνισμό.
Και ίσως μερικοί Έλληνες να είναι
ακόμα εις θέσιν να την ακούσουν...
Α,
και να μην ξεχάσω να σας πω και τούτο εδώ…
Όταν
μου έκλεισαν το μαγαζί μου, σε μια γειτονιά που ήδη είχε μεταλλαχτεί σε
αλβανοκογκολέζικη συνοικία, είχα πει ότι: «ο καλός καπετάνιος πάει στον πάτο
μαζί με το καράβι του»
Και
σχεδίαζα να κρεμαστώ από το ταβάνι του βιβλιοπωλείου μου, ώστε να με βρουν
μπροστά τους νεκρό, οι φορομπήχτες και οι Αλβανοί λαθρέποικοι.
Τουλάχιστον
να έχω δώκει στο ελληνόφωνο ποπολο, μια δυνατή συμβολική εικόνα, του τι
προετοιμάζουνε για όλους τους Έλληνες.
Δυστυχώς
δεν βρήκα τη δύναμη να το πράξω….
Κι
έρχεται τώρα ο Θεός και σαν να μου λέγει, με κείνη την αμείλικτη φωνή των
γεγονότων, που τόσο δυσκολο μας είναι να την ακούσωμε…
Θα
σου δώσω τώρα την ευκαιρία να πράξεις εκείνο που δεν τόλμησες τότε να πράξεις…
Τον
ευχαριστώ και ελπίζω αυτή τη φορά να φανώ αντάξιος της Αγάπης του…
Σημείωσις
Με
παραξενεύει το ότι ελάχιστα από τα
θύματα της ελληνικής γενοκτονίας, βρίσκουν το κουράγιο να φωνάξουν όσο πιο
δυνατά μπορούν, για όσα τους συμβαίνουν.
Ποιος
άνεργος ρε γαμώτο μου, μιλάει για τον εφιάλτη της ανεργίας;
Ποιος
ανασφάλιστος ουρλιάζει για τον αργό θάνατο, από την αρρώστια, στα δημόσια
νοσοκομεία;
Ποιος
χρεοφειλέτης ξεσηκώνεται κατά της απανθρωπιάς των φορομπηχτών;
Ποιος
καρκινοπαθής, ποιος καταθλιπτικός, ποιος άστεγος, ποιος απελπισμένος, βγαίνει
να κραυγάσει δημόσια, για τη φρικη που ζει καθημερινά;
Μα τι διάολο;
Μας κατάφεραν να ντρεπόμαστε επειδή
είμαστε τα θύματα τους;
Ε
λοιπόν, σας λεγω ότι μέχρι να έρθει ο λυτρωτής μου ο θάνατος, δεν θα σταματήσω
να ουρλιάζω για όλους εμάς, που το καθεστώς μας σφράγισε με ημερομηνία λήξης.
Για
τους άνεργους, για τους αυτόχειρες, για τους μελλοθάνατους, για τους
διαλυμένους.
Να
μην γράψει η ιστορία πως στη σφαγή των
Ελλήνων, δεν ακούστηκε ούτε ένα αχχχχ….
