Το βαρύτατο χρέος, το υπερτιμημένο, σκληρό ευρώ, σε συνδυασμό με την πολιτική της αυστηρής και αντιαναπτυξιακής λιτότητας στα οποία επιμένει το Βερολίνο, ευθύνονται κυρίως για την περιδίνηση ύφεσης και φτώχειας, στη δραματική μείωση του ΑΕΠ της  Ελλάδας και κατά δεύτερο λόγο των χωρών της νότιας κυρίως ευρωζώνης Αλλά και για το γεγονός ότι ολόκληρη η ευρωζώνη, βρίσκεται στην ουρά της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης. Σε αντίθεση με αυτό που ψευδώς διαδίδεται, το υπερβάλλον μέρος του χρέους της χώρας μας δημιουργήθηκε μέσα στην ευρωζώνη, όπως αποδεικνύεται από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Eurostat. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως μας ενέταξαν στην ευρωζώνη, όταν η βασική προϋπόθεση για το σκοπό αυτό είναι μια χώρα να έχει μικρό ή ανεκτό χρέος.

Η απαλλαγή από το μνημόνιο, η έξοδος από την κρίση, η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, αυτή η ίδια η ύπαρξη της χώρας, δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο με τη συντεταγμένη  μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα. Η υπόθεση ότι το Μνημόνιο μπορεί να ανατραπεί χωρίς απαλλαγή από το καταστροφικό ευρώ, είναι ένα πολιτικάντικο ψέμα. Το ευρώ είναι απόλυτα αλληλένδετο με το μνημόνιο και τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, τη δραματική συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας και των εισοδημάτων που δεν έχει τέλος που δεν έχει τέλος. Αν το ευρώ είναι ταμπού, τότε και το μνημόνιο είναι ταμπού.

Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η εξόντωση των συντάξεων, των μισθών, των γεωργοκτηνοτρόφων, των ελληνικών επιχειρήσεων, η υπέρπτηση της ανεργίας, η ρίψη των ΑΜΕΑ στον Καιάδα, το ξεπούλημα της χώρας, με την παράδοση των τραπεζών, των κόκκινων δανείων, των σπιτιών, στο ΤΑΙΠΕΔ και στο Υπερταμείο για 99 χρόνια και ότι άλλο συνολικής αξίας εκατοντάδων δις, οφείλεται σε ένα κεντρικό αίτιο. Στην προσήλωση  των κυβερνώντων στη θρησκοληψία του «πάση θυσία στο ευρώ» που αποτελεί την άλλη όψη του Θατσερικού δόγματος της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative – Δεν Υπάρχει Εναλλακτική).

Αυτή η ιδεοληπτική εμμονή οδηγεί στο αναπόφευκτο. Σε συνεχείς υποχωρήσεις που επιβάλλουν οι δανειστές, ανοιγοκλείνοντας ανάλογα την κάνουλα της ρευστότητας σε ευρώ. Όταν οι κυβερνώντες δείξουν, αν δείξουν, δυσανεξία και καθυστέρηση σε κάποιο από τα σκληρά μέτρα που απαιτούν οι δανειστές, τότε κλείνει η στρόφιγγα. Και ανοίγει όταν η κυβέρνηση υποχωρήσει. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται διαπραγμάτευση αλλά μια κατάσταση συνεχούς  ικεσίας από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης για τον κατά το δυνατό περιορισμό ή αναβολή επιβολής ακραίων μέτρων.

Κανένα παζάρι δεν μπορεί να γίνει όταν ο ένας από τους δύο διαπραγματευόμενους εξαρτάται απόλυτα από τον άλλο. Όταν δηλ. δεν έχει εναλλακτική λύση. Κάθε φορά που οι δανειστές απειλούν ότι θα καθυστερήσουν ή δε θα  καταβάλλουν τη δόση, η ελληνική πλευρά πέφτει στα γόνατα. Οι δανειστές παραγγέλλουν τη μουσική και εμείς χορεύουμε. Είναι περισσότερο από σαφές ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί στην καταστροφή και μόνο με αντίστροφη πορεία μπορούμε να ελπίζουμε για το αύριο.

απόψεις  ΠΗΓΗ