Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Ακούω στην τηλεόραση πως έρχεται στην Ελλάδα, «Ο Αμερικανός πρόεδρος που
δεν έκανε κανέναν πόλεμο»! Και διερωτώμαι, ποιος, άραγε, προκάλεσε τον
εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, ποιος εξόπλισε τους αντιφρονούντες και τον
Ισλαμικό Κράτος, ποιος ενίσχυσε τις συμμορίες και τους τζιχαντιστές στη
Λιβύη, ποιος προκάλεσε τον εμφύλιο στην Ουκρανία, ποιος μείωσε απότομα
την τιμή του πετρελαίου μέσω της Σαουδικής Αραβίας προκειμένου να πλήξει
τη Ρωσία, το Ιράν και τη Βενεζουέλα; Ποιος ευθύνεται για τα χιλιάδες
παιδιά, για τους νεκρούς της προσφυγιάς; Ποιος φταίει για τα έξι
εκατομμύρια των νεκρών στο ανατολικό Κονγκό, στην περιοχή Κίβου, όπου
βαριά οπλισμένες φασιστικές, παραστρατιωτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν
μικρά παιδιά για την εξόρυξη κολτανίου, ορυκτού που είναι απαραίτητο για
τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετς, τις φωτογραφικές μηχανές και τα άλλα
προϊόντα των πολυεθνικών εταιρειών Nokia, Samsung, LG, Bayer κ.ά;
Ποιος θα μας πει για την περίφημη αμερικανική επιχειρηματικότητα, αυτή
που για την εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου δημιουργεί ακόμα και
σεισμούς, αυτή η οποία με τη βοήθεια δήθεν φιλανθρωπικών ΜΚΟ σκοτώνει
εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σ’ έναν ακήρυχτο πόλεμο; Μιλώ για τους...
φιλάνθρωπους τύπου Μπιλ Γκέιτς, που χρηματοδοτεί μεγάλες καμπάνιες
εναντίον της μόλυνσης του περιβάλλοντος και για τη φαρμακευτική
περίθαλψη μικρών παιδιών στη Νιγηρία, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί αύξηση της
παιδικής θνησιμότητας, αφού όλα τα παιδιά κατοικούν δίπλα στις
εγκαταστάσεις της πετρελαϊκής εταιρείας ΕΝΙ, στην οποία ο Μπιλ και η
Μελίντα, η σύζυγός του, είναι μέτοχοι!
Κανείς, επίσης, δεν θα πληροφορηθεί ότι στη Λιβύη το κενό του κανταφικού
καθεστώτος έχει καλυφθεί από ανεξέλεγκτες παραστρατιωτικές οργανώσεις
που προστατεύουν, κυρίως, τις εγκαταστάσεις των δυτικών πετρελαϊκών
κολοσσών, επιβάλλοντας το δικό τους «δίκαιο», αλλά και από τζιχαντιστές,
που οι δυτικοί εξόπλισαν για να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον του
Καντάφι. Κανείς δεν θα δει στην οθόνη της τηλοψίας τον πρώην υποψήφιο
για την προεδρία των ΗΠΑ, Τζον Μακ Κέιν, να δηλώνει τη στήριξη της χώρας
του στη νεοναζιστική, παραστρατιωτική οργάνωση «Σβόμποντα», προκειμένου
να ανατραπεί ο αυταρχικός πλην εκλεγμένος πρόεδρος τη Ουκρανίας,
Γιανουκόβιτς. Κι εδώ, οι δημοκρατικές ευαισθησίες του Ομπάμα χάνονται
πάραυτα ενώπιον των γεωστρατηγικών συμφερόντων και την ανάγκη
περικύκλωσης της Ρωσίας στο όνομα του δόγματος Μπρεζίνσκι και της
αποτροπής δημιουργίας από τον Πούτιν του «ευρασιατικού μπλοκ».
Κανείς δεν έμαθε ποτέ ότι πίσω από την οργάνωση των «εξεγέρσεων» στην
Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Τυνησία, τη Συρία, τη Γεωργία, την Κιργιζία και
την Ουκρανία βρίσκεται η οργάνωση που διαχειρίζεται «Το Πρόγραμμα των
Δημοκρατιών σε Μετάβαση» και βασίζεται στην USAID (Αμερικανική Υπηρεσία
Διεθνούς Ανάπτυξης) καθώς και σε ΜΚΟ, όπως το Ίδρυμα Σόρος και το
Freedom House, που διοχετεύουν πακτωλό δολαρίων στο εσωτερικό των
διαφόρων χωρών, πρωτίστως στα... «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης της
αντιπολίτευσης! Έτσι, οι άνθρωποι, ακόμη κι αυτοί που δίνουν τη ζωή
τους για την ανατροπή ενός αυταρχικού καθεστώτος, δεν θα «γράφουν» την
αληθινή αλλά την επιφαινόμενη ιστορία, καθώς ο προηγούμενος αυταρχισμός
αντικαθίσταται από έναν ανάλογο, του οποίου η διαφοροποίηση έγκειται στο
γεγονός ότι υπηρετεί τα δυτικά και, πρωτίστως, τα αμερικανικά
γεωστρατηγικά συμφέροντα.
Την περίοδο Μπαράκ Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον οι ΗΠΑ αντί του δόγματος
της δήθεν «εισαγωγής της δημοκρατίας» με βομβαρδισμούς (Αφγανιστάν,
Ιράκ), χρησιμοποιούν το δόγμα «εισαγωγής της δημοκρατίας» μέσω του
«Δρόμου», εκμεταλλευόμενες τη δυσαρέσκεια και εξουδετερώνοντας το
συμφιλιωτικό ισοζύγιο των αντίρροπων δυνάμεων στο εσωτερικό των διαφόρων
χωρών, πυροδοτώντας στη συνέχεια την εξέγερση ή ακόμα και τον εμφύλιο
πόλεμο, όπως στη Συρία και όπως επιχειρούν, σήμερα, στη Βενεζουέλα.
Ουσιαστικά, παντού, επί Ομπάμα, είχαμε αναπαραγωγές της νέας
αυτοκρατορικής στρατηγικής με στόχο την παρέμβαση και τον εκμηδενισμό
των «δυσάρεστων» κυβερνήσεων: υποκινημένες διαδηλώσεις, συντονισμένη και
πολλαπλή χειραγώγηση από τα πλανητικά μέσα ενημέρωσης και τα διεθνή
πρακτορεία ειδήσεων, αγωνιώδεις κραυγές για σεβασμό των ανθρώπινων
δικαιωμάτων, αναζήτηση της διεθνούς καταδίκης και της πρόκλησης
εξεγέρσεων. Ακόμη και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα τύπου Βραζιλίας
εντάσσονται στην αξιοποίηση του «Δρόμου».
Ποιος θυμάται, άραγε, ότι ο δημοκράτης Μπαράκ Ομπάμα ψήφισε διάταξη για
τον έλεγχο του διαδικτύου (αποκάλυψη των New York Times το 2010) έτσι
ώστε η Microsoft, το Google, το Yahoo, το Facebook, το Skyp, ακόμα και
το Blackberry να ακολουθούν τρόπους λειτουργίας συμβατούς με τα
προγράμματα παρακολούθησης του FBI και της NSA; Η κυβέρνηση Ομπάμα
νομιμοποίησε απολύτως την παρακολούθηση. Και η NSA επιτηρεί, τώρα, τους
πάντες και τα πάντα χάρη στο δίκτυο δορυφόρων, τις θυγατρικές της
υπηρεσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη και τους σέρβερ των μεγάλων
ιντερνετικών δικτύων. Η NSA, μάλιστα, είχε εμπλακεί ακόμα και στην
υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών στην Ελλάδα.
Στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, και τώρα στη Βενεζουέλα,
τα ΜΜΕ χειραγωγούν, ψεύδονται, σταυρώνουν («δολοφονούν χαρακτήρες») κατά
βούληση. Λειτουργούν ως προπομποί της ανατροπής για να ρίξουν το ηθικό
του αντιπάλου, να ενοχοποιήσουν την κυβέρνηση και να ανοίξουν εύκολο και
θριαμβευτικό πέρασμα στην αυτοκρατορία. Μάλιστα, ενώ τα παλιά αυταρχικά
καθεστώτα λειτουργούσαν με βάση την «παραγωγή της άγνοιας»
(λογοκρισία), τα σύγχρονα βασίζονται στην παραπλάνηση, στην κατασκευή ή
τη διαμόρφωση των προτιμήσεων που συντελούν στην εκούσια συμμόρφωση ή
υποταγή στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών, που ασκείται κυρίως στο
συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών, των πεποιθήσεων, ακόμη και
της κοινωνικοποίησης των νέων. Έτσι οδηγούμαστε σε ποικίλους και
ιδιαίτερους τρόπους απομώρανσης της κρίσης, καθώς και στην προαγωγή και
συντήρηση κάθε είδους παραλογισμού και απατηλής σκέψης, μεταξύ των
οποίων είναι και η φυσικοποίηση της αδικίας. Τι απομένει από τη νέα
τακτική υλοποίησης των γεωστρατηγικών συμφερόντων των πλανητικών
επικυρίαρχων; Νέα αυταρχικά καθεστώτα, νέες διαιρέσεις, ο τρόμος και η
βία από παραστρατιωτικές, φασιστικές-εγκληματικές ομάδες και μία
επιταχυνόμενη κίνηση προς την αποκάλυψη και το χάος. Να γιατί ο Τραμπ, η
Λεπέν, ο Ομπράντ και ο Φάρατζ καθώς και η Χρυσή Αυγή, τηρουμένων των
αναλογιών, είναι η «χρυσή» εφεδρεία των πλανητικών νεοαποικιοκρατών.
Ο Μπαράκ Ομπάμα επιχειρεί να τελειώσει τη θητεία του με τον τρόπο που
την ξεκίνησε, με τον λεγόμενο «οικουμενικό λαϊκισμό» του, σύμφωνα με τον
χαρακτηρισμό του Τσαρλς Κάπτσαν. Ο Ομπάμα πουλάει μόνο λέξεις, το
παραμύθι, το μαγικό ξόρκι. Και επίσης το σεξ απήλ, το Μεγάλο Αυτό.
Πουλάει την ανάγκη και τη σωτηρία, το κενό και την πλήρωσή του. Αλλά
ποια είναι η «δημοκρατία» για την οποία μιλά ο Αμερικανός πρόεδρος; Ο
Μέηλερ, ο Τσόμσκι ακόμη και ο Κρούγκμαν, ένας άνθρωπος του κατεστημένου,
μιλούν για εκφασισμό των ΗΠΑ. Υπάρχει ένα δίκτυο θεσμών(«με οσμή
μαφίας» λέει ο Κρούγκμαν)- μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, ιδρύματα,
κράτος, κόμματα- που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των
οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες» και
προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς, τους απαραίτητους πόρους για να
κερδίσουν τις εκλογές. Δεν είναι ο Τραμπ, λοιπόν, κάτι εξαιρετικό, μία
έκπληξη, κάτι που διέλαθε, αλλά προϊόν μιας θεσμικής κατάστασης, προ
πολλού εκφασισμένης.
Πηγή: artinews.gr
