Πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία Καντάφι, η όμορφη Λιβύη δεν υπάρχει:
αποτελεί ένα πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε φυλάρχους, ισλαμιστές,
διάδρομο διακίνησης σωματεμπόρων, ναρκωτικών κι όπλων.
Ας θυμηθούμε πως ήταν η Λιβύη επί Καντάφι και ποιοι, πως και γιατί την κατέστρεψαν μέσα από ένα παλαιότερο άρθρο μου...
Κείμενο της εποχής βεβαιώνει τις αντιιμπεριαλιστικές αντιλήψεις του
Gaddafi και την απέχθεια του για τους Βρετανούς. Παρότι λοιπόν δεν
είμαστε σε θέση να βγάλουμε συμπεράσματα για την άνοδο του Gaddafi που
μοιάζει να είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις αυτοφυών
αντιδράσεων και όχι υποκινήσεων από ξένους παράγοντες, είμαστε σε θέση
να τεκμηριώσουμε πως η πτώση και δολοφονία του υποκινήθηκε και
στηρίχθηκε από τον αγγλοαμερικανικό άξονα και της Γαλλικής Κυβέρνησης
και από την ελίτ του διεθνή πλούτου.
Ο Gaddafi ήταν οριακή προσωπικότητα (ποιος άλλωστε «λογικός» άνθρωπος θα
τα έβαζε με την Αυτοκρατορία;) και επέτυχε μοναδικά στην σύγχρονη
ιστορία της περιοχής επιτεύγματα. Υπήρξε ο πιο ανθεκτικός στο χρόνο
Άραβας ηγέτης (επί 41 συναπτά χρόνια), έκλεισε την αμερικανική
αεροπορική βάση στο Wellus, κατάφερε να επιβάλει στις πετρελαϊκές
εταιρίες τους όρους του και με τα πετρελαϊκά έσοδα να αναμορφώσει τη
χώρα του μέσω της εκτεταμένης ανάπτυξης υποδομών και της εφαρμογής
πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας σε ευρεία κλίμακα. Πριν τον Gaddafi τα
κυρίως έσοδα του βασιλείου προέρχονταν κυρίως από την πώληση μετάλλων
από τανκς και εξοπλισμούς που είχαν ξεμείνει στις ερήμους μετά από τις
μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ουσιαστικά δηλαδή η Λιβυκή οικονομία
υπό τον βασιλιά Idris ήταν ρακοσυλλεκτική. Ο Gaddafi έκανε την οικονομία
πετρελαϊκή και ανακατένειμε τα κέρδη στο γενικότερο πληθυσμό. Ξεκίνησε
τον «Ανθρωπογενή Ποταμό», ένα αρδευτικό έργο ύψους 25 δις δολαρίων που
έφερε νερό σε μεγάλη έκταση άνυδρων περιοχών της Λιβύης. Δωρεάν
εκπαίδευση που οδήγησε το ποσοστό των εγγραμμάτων Λίβυων από το οικτρό
10% επί εποχής του βασιλιά Idris στο 90%. Πρόγραμμα δωρεάν στέγασης που
μέσα σε πέντε χρόνια ανέβασε τον αριθμό των μοντέρνων κατοικιών κατά 33%
(πρότερα 40% των Λίβυων ζούσαν σε τέντες ή σπηλιές). Δωρεάν περίθαλψη-
Δωρεάν τροφή- Ο μέσος όρος ζωής των Λίβυων αυξήθηκε κατά 20 χρόνια.
Ισότητα για τις γυναίκες και τους μαύρους. Μέριμνα για την εύρεση
εργασίας για τους υποσαχάριους μετανάστες στη Λιβύη. Από το έργο του και
μόνο μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι ο «τρελός» Gaddafi, ο
εξουσιοφρενής, ήταν στην πραγματικότητα ένας από τους μεγαλύτερους
κοινωνικούς μεταρρυθμιστές στη σύγχρονη ιστορία.
Ο Gaddafi από νωρίς ήθελε πολιτειακά να εφαρμόσει το όραμα του για τη
Jamahiriya, το «κράτος των μαζών» και ποτέ του δεν το εγκατέλειψε. Με το
«Πράσινο βιβλίο» του, ο Gaddafi επιχείρησε να μεταφέρει την πολιτική
σκέψη και το όραμα του στο λαό του και να προτείνει την Τρίτη Διεθνή
Θεωρία, μια εναλλακτική στο επικρατές την περίοδο εκείνη δίπολο
καπιταλισμού και κουμμουνισμού. Το βιβλίο διαπνέεται από έντονη έμφαση
στην έννοια της απελευθέρωσης, απελευθέρωσης από τα επιβαλλόμενα από την
εξουσία κοινωνικά, εργασιακά και πνευματικά δεσμά, από τόσο σύνηθες
δηλαδή μορφές εξάρτησης και υποδούλωσης που φαντάζουν σε κομμάτι των
κοινωνιών ως αναγκαίες ή αυτονόητες. Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει: «Οι
έμμισθοι δεν είναι παρά σκλάβοι στους άρχοντες που τους προσλαμβάνουν» Ο
Gaddafi, έχοντας απελευθερώσει τη Λιβύη από την αποικιοκρατική
υποδούλωση, ήθελε να τους ελευθερώσει και από την υποδούλωση της
αποικιοκρατικής κουλτούρας. Θεωρώντας (ορθώς με βάση την υπάρχουσα
ποιότητα των υπαρκτών «δημοκρατιών» ανά τον κόσμο) πως η κοινοβουλευτική
δημοκρατία δεν είναι παρά μια «εκδημοκρατισμένη» μορφή ολιγαρχίας και
γνωρίζοντας καλά από το παρελθόν της Λιβύης αλλά και από το παρόν του
ευρύτερου αραβικού και αφρικανικού κόσμου τις προβληματικές των
φυλετικών, των συστημάτων καστών αλλά και αυτών των τάξεων, ο Gaddafi
πρότεινε και επιδίωξε να αναπτύξει την Άμεση Δημοκρατία μέσω των Λαϊκών
συνελεύσεων και των Επιτροπών του Λαού, σώματα ανοιχτά σε κάθε Λίβυο
όπου θα παίρνονταν αποφάσεις συλλογικά για εθνικά θέματα και θα
μεταφέρονταν προς τα κεντρικά διοικητικά σώματα απλά και μόνο για να
εφαρμοστούν.
Μπορούσες να είσαι όσο δημοκράτης ήθελες στη Λιβύη. Αρκεί να μην είχες
πολιτικές συνομιλίες με ξένους, κάτι που αυτόματα σε ταύτιζε με
κατάσκοπο και εχθρό της χώρας. Η λογοκρισία στη Λιβύη ήταν εκτεταμένη
ενώ οι ποινές για όσους γινόντουσαν αντιληπτοί ως προδότες ήταν
εξοντωτικές και συμπεριλάμβαναν συχνά κι εκτελέσεις. Ενώ λοιπόν το
Λιβυκό μόρφωμα, σε κοινωνικό επίπεδο ήταν υποδειγματικά σοσιαλιστικό και
στο επίπεδο οργάνωσης της βάσης και συμμετοχής της προοριζόταν να είναι
αμεσοδημοκρατικό, στο επίπεδο ανοχής πολιτικών απόψεων ήταν αμιγώς
αυταρχικό.
Ο Gaddafi έχει επισήμως αποχωρήσει από την πολιτική εξουσία ήδη από το
1977 και συνέχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή ως ένας άνθρωπος που συμβολικά
προσωποποιούσε τη Λιβυκή επανάσταση και δημοκρατία και που ασκούσε κάθε
εξουσία που αυτή η επιρροή του του απέδιδε . Η συχνή ανάμειξη του με τα
κοινά της χωράς ίσως να οφειλόταν στο ότι η άμεση δημοκρατία που ο
ίδιος οραματίστηκε και αποπειράθηκε να ενθαρρύνει, έδειχνε πολλές φορές
εξαιρετικά ανώριμη και εύθραυστη και αυτό μάλλον όχι επειδή ο Gaddafi
επέμενε να τη διατηρεί σε ένα εμβρυικό στάδιο προκειμένου να διατηρεί
για τον εαυτό του τα προνόμια της εξουσίας. Ίσως πάλι απλά ο Gaddafi να
λούστραρε τον αυταρχισμό του με αμεσοδηκρατικές ρητορείες. Δεν είμαστε
σε θέση να γνωρίζουμε ποιο από τα δύο συνέβαινε. Αυτό το οξύμωρο
αντανακλάται ξεκάθαρα σε επανειλημμένες δηλώσεις του Gaddafi όπως αυτή
σε συζήτηση του με βρετανούς ακαδημαϊκούς το Μάρτιο του 2007: «Ελπίζω
ότι ο λαός της Λιβύης δεν χρειαστεί τον Muammar Gaddafi στο μέλλον. Δε
θα έπρεπε να υπάρχει κανένας ηγέτης και κανένα εργαλείο να τον
κυβερνάει» . Όταν λοιπόν το 2010 οι δολοφόνοι του NATO ζητούν από τον
Gaddafi να εγκαταλείψει την εξουσία η απορημένη αντίδραση του ίδιου αλλά
και του γιού του Saif al-Islam ήταν απολύτως δικαιολογημένη: Ο Gaddafi
επισήμως δεν έφερε κανένα τίτλο και δεν κρατούσε καμιά θέση στο
διοικητικό μηχανισμό της Λιβύης και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να
παραιτηθεί από καμία τέτοια θέση αφού δεν κατείχε από το 1977 καμία
τέτοια θέση. Ο μόνος τίτλος που ο Gaddafi κρατούσε για τον εαυτό του
ήταν αυτός του αδερφού-ηγέτη (προσέξτε, του αδερφού ηγέτη και όχι του
ηγέτη-αδερφού μια διαφορά που σημειολογικά έχει μεγάλη σημασία καθώς η
ισότητα που υπονοείται με τη λέξη αδερφός προηγείται στον τίτλο της
εξουσίας που είχε ο Gaddafi ως αρχηγός της επανάστασης και θεμελιωτής
της Λιβυκής δημοκρατίας που υπονοείται με τη λέξη ηγέτης). Η απαίτηση
και μόνο του Δυτικού Ιμπεριαλισμού για την «απομάκρυνση του Gaddafi»
ήταν μια αυθαδέστατη ανάμειξη στα εσωτερικά της Λιβύης και απαιτούσε
ουσιαστικά από τον Gaddafi να διακόψει –πλήρως- την ανάμειξη του σε αυτά
ώστε να μπορούν οι ιμπεριαλιστές να αλωνίσουν στη Λιβύη. Όσο και αν η
ανωριμότητα μιας επιχειρούμενης άμεσης δημοκρατίας και η ανάγκη για τη
διαρκή ανάμειξη σε αυτήν του ηγέτη της επανάστασης ακούγεται αλλόκοτη,
κάποιος πρέπει να σκεφτεί τις συνθήκες που ο Gaddafi είχε να
αντιμετωπίσει που ήταν άμεσα αποτελέσματα των προηγούμενων φυλετικών ή
ισλαμικών μορφών εξουσίας και των καταστροφικών συνεπειών της «άμεσης
αποικιοκρατίας». Τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη ήταν στην ουσία
οικόπεδα των αποικιοκρατικών και με αυτήν τη λογική, τη λογική του σε
ποιον αποικιοκράτη ανήκαν, σχηματίστηκαν. Μέσα σε αυτά λοιπόν βρεθήκαν
φυλετικές ομάδες με αγεφύρωτα φυλετικά μίση καθώς και ένα πολύ σημαντικό
κομμάτι ισλαμιστών φονταμενταλιστών που θέλαν και συνεχίζουν να θέλουν
τη σαρία ως τον υπέρτατο «νόμο», τον μόνο νόμο. Ο Gaddafi είχε λοιπόν να
αντιμετωπίσει όχι μόνο την παντοδυναμία του
αμερικανικό-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού αλλά και -τη
βασιλόφρονα σέχτα των Senussi, πιστών βασιλοφρόνων που είχαν κάθε λόγο
να επιθυμούν την καταστροφή του ανθρώπου που εκθρόνισε τον βασιλιά τους
Idris καθώς και άλλες φυλετικά προσδιορισμένες ομάδες
-κάποιες «λαϊκές συνελεύσεις» που εκμαυλίστηκαν και απέκτησαν
συγκεντρωτικές και αυταρχικές τάσεις σε αντίθεση με τις ιδεατές
ποιότητες και χαρακτηριστικά της άμεσης δημοκρατίας.
Δεν υπάρχει καλύτερη ακτινογραφία των εχθρών του Gaddafi και κατά κάποια
έννοια και της Λιβύης από τις ποικίλες απόπειρες δολοφονίας κατά του
Λίβυου ηγέτη:
-Το 1981 ο τότε Γάλλος πρόεδρος, ο «πολύς» Valerie Giscard d’ Estaing σχεδιάζει τη δολοφονία Gaddafi.
-To 1986 οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν τη Λιβύη σε μια αεροπορική επιχείρηση που
παρότι δεν χαρακτηρίστηκε ως απόπειρα δολοφονίας, στόχευσε στο
συγκρότημα κατοικιών της οικογένειας Gaddafi.
-To 1993, 2000 στρατιώτες της φυλής Warfalla συνωμοτούν για τη δολοφονία
του Gaddafi. Τα κίνητρα τους δεν ήταν «δημοκρατικά» αλλά στρατιωτικά
καθώς η φυλή είχε μειωμένη εκπροσώπηση στην ηγεσία του στρατού και ως εκ
τούτου η κίνηση τους αποτελούσε ένα ξεκάθαρα στρατιωτικό πραξικόπημα.
- Το 1996 είναι η σειρά των ισλαμιστών εξτρεμιστών και της «Λιβυκής
Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» να αποπειραθούν να δολοφονήσουν τον
Gaddafi. Υπονοείται ανάμειξη της «υπηρεσίας πληροφοριών» MI6, ένα ακόμη
στοιχείο για τη σύμπραξη των αυτοκρατορικών μυστικών υπηρεσιών με την
«ισλαμική τρομοκρατία»
- To 1998, ισλαμιστές εξτρεμιστές δοκιμάζουν για μια ακόμη φορά τη δολοφονία του.
Συμμαχόντας με το διάβολο
Οι τελευταίες δύο απόπειρες είναι μάλλον αυτές που ωθούν τον Gaddafi σε
μια ανίερη συμμαχία: Θεωρώντας λανθασμένα ότι και ο Δυτικός
ιμπεριαλισμός έχει εχθρό τον ισλαμικό εξτρεμισμό όταν στην ουσία ο
ισλαμικός εξτρεμισμός αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία του
αμερικανο-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού, ο Gaddafi αρχίζει να
συστρατεύεται με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον άξονα ΗΠΑ-Μ.Β ο οποίος δε
σταμάτησε ποτέ να επιβουλεύεται το Gaddafi και τις Λιβυκές πρώτες ύλες,
προκειμένου να σχηματίσουν έναν κοινό άξονα για την καταπολέμηση του
«κοινού εχθρού τους», της ισλαμικής τρομοκρατίας, και μέσα σε αυτό
πλαίσιο και της επινοημένης οργάνωσης «Al Qaeda» καθώς και του
κατασκευασμένου ηγέτη της Osama bin Laden. Αυτή η συνεργασία είναι το
πρώτο και σημαντικότερο ίσως από μια σωρεία θανάσιμων λαθών στα οποία
ένας κουρασμένος πλέον από τους διαρκείς αγώνες του Gaddafi υποπίπτει,
το οποίο όπως θα δούμε στη συνέχεια δίνει στις ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ αυτό που
ακριβώς χρειάζονταν : πρόσβαση στο εσωτερικό της Λιβύης για τις μυστικές
υπηρεσίες τους και την ενθάρρυνση για ανατροπή της Λιβυκής δημοκρατίας
από τα μέσα. Υπό το φόβο της ισλαμικής τρομοκρατίας, ο Gaddafi έδωσε
στους εχθρούς του τη δυνατότητα να μεθοδεύσουν το αντιπραξηκόπημα που
σχεδίαζαν ήδη από το 1969 που αποτέλεσε και τη μήτρα, το καλούπι για τη
θανάτωση του Gaddafi και της Λιβυκής δημοκρατίας.
Ας δούμε λοιπόν τι σχεδίαζαν το 1969 και πως το πέτυχαν τελικά 40 και
πλέον χρόνια μετά: Αμέσως το πραξικόπημα του Gaddafi και την ίδρυση της
Λιβυκής δημοκρατίας, η εκθρονισμένη Λιβυκή βασιλική οικογένεια
επικοινωνεί με τη βρετανική SAS για την ανατροπή του Gaddafi και την
αποκατάσταση της μοναρχίας στη Λιβύη: το σχέδιο του αντιπραξικοπήματος
ήταν σχετικά απλό: Προέβλεπε την επιχείρηση της απελευθέρωσης 150
φυλακισμένων που θα λειτουργούσε ως καταλύτης για μια ευρύτερη κοινωνική
εξέγερση. Χωρίς την ορατή ανάμειξη των βρετανών αλλά με την αρχική
επιχείρηση να αποτελεί έργο τους, το «αντιπραξικόπημα» του 1969, αν
προχωρούσε, θα παρουσιαζόταν ως μια κοινωνική εξέγερση του Λαού για την
αποκατάσταση της νομιμότητας και της ομαλότητας στη Λιβύη, παρότι στην
ουσία θα αποτελούσε μια συνομωσία για την κατάπνιξη της επανάστασης, την
κατάλυση της δημοκρατίας και την αποκατάσταση της μοναρχίας και των
αποικιοκρατικών συμφερόντων στη Λιβύη.
Περισσότερο από 40 χρόνια μετά, μια ίδιας αντίληψης επιχείρηση με πολύ
πιο σύνθετη μορφή θα κατέστρεφε τελικά τον θεμελιωτή της όποιας
ποιότητας Λιβυκής αμεσο-δημοκρατίας και μαζί του και την αμεσοδημοκρατία
στη Λιβύη ώστε να αποκατασταθούν τα αποικιοκρατικά συμφέροντα. Με τόσες
απειλές από εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, ήταν μάλλον αδύνατο για
τον Gaddafi να είναι ειρηνικός. Με δεδομένο ότι η προ Gaddafi Λιβύη
βρισκόταν ουσιαστικά υπό ξένη κατοχή, μπορεί ίσως κάποιος να δείξει
επιείκεια στο γεγονός ότι ο ηγέτης μιας τέτοιας χώρας ενέκρινε και
συμμετείχε σε εκτελέσεις δοσίλογων στο εσωτερικό αλλά και σε δολοφονίες
τους στο εξωτερικό. Η κουβέντα άλλωστε για την ατιμωρησία των κατοχικών
δοσίλογων στην Ελλάδα και για το που έχει οδηγήσει η «διαρκής άφεση» δεν
έχει κλείσει στη χώρα μας. Μπορεί επίσης κάποιος να κατανοήσει το πόσο
εύκολα μπορεί μια τέτοια πολιτική παραδειγματικής τιμωρίας την οποία
ακολούθησε ο Gaddafi να ξεφύγει από τα όρια της και το αρχικό πνεύμα
της.
Ο επαναστατικός ζήλος του Gaddafi και η επιθυμία του για την
απελευθέρωση και άλλων αραβικών αλλά και αφρικανικών χωρών από τον
δυτικό ιμπεριαλισμό τον οδήγησε σε σύμπραξη με κάθε επαναστατικό
στοιχείο στις περιοχές αυτές όσο πολεμοχαρές και αν ήταν αυτό, καθώς και
σε συρράξεις μεταξύ κρατών με το ίδιο πάντα εθνικοαπελευθερωτικό
σκεπτικό. Ο Gaddafi, για μεγάλο τουλάχιστον διάστημα δεν ήταν ειρηνικός
γνωρίζοντας απόλυτα το πόσο μη ειρηνικός ήταν ο μεγάλος εχθρός του, ο
άξονας ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ. Με αυτή την πρόφαση, ο δυτικός άξονας τοποθέτησε
τη Λιβύη στον νοητό αντίθετο πόλο, τον «άξονα του κακού», και ανακήρυξε
τη Λιβύη ως κράτος που χορηγεί την τρομοκρατία παρότι, μέχρι και σήμερα,
δεν υπάρχουν βάσιμα στοιχεία τα οποία να συνδέουν τη Λιβύη και τον
Gaddafi προσωπικά με κανένα από τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα που
συνέβησαν στο δυτικό κόσμο και τα οποία από δόλο και σκοπιμότητα
αποδόθηκαν στη Λιβύη σε μια επιχείρηση συγκάλυψης των άνομων πρακτικών
του δυτικού κόσμου και του γεγονότος ότι αυτό που γνωρίζουμε από το
δεύτερο μισό και έπειτα ως τρομοκρατία, η κυρίαρχη μορφή της
τουλάχιστον, αποτελεί διαρκή πολιτική των κέντρων εξουσίας του δυτικού
κόσμου.
Όσον αφορά τη Λιβύη, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της πρακτικής της
πολιτικής εξουσίας του δυτικού κόσμου που ενώ γεννά άμεσα ή έμμεσα την
τρομοκρατία φορτώνει πρόθυμα και χαρωπά τα εγκλήματα και τις ευθύνες της
τρομοκρατίας σε όσους αντιτάσσονται στη Δυτική Τάξη Πραγμάτων, είναι
αυτό του βομβιστή του Lockerbie, μια παρωδία απονομής δικαιοσύνης και
ένα υποδειγματικό παράδειγμα συγκάλυψης και κακοδικίας το οποίο θα δούμε
στη συνέχεια.
Η συμβολική εκκεντρικότητα του Καντάφι
Μια από τις κατηγορίες που κάποιος μπορεί αβασάνιστα να προσάψει στην
Gaddafi είναι η κακογουστιά και επιδειξιμανία του. Και πάλι όμως θα
πέσουμε θύματα παρανόησης και ως εκ τούτου θα είμαστε θύτες
παραπληροφόρησης. Γιατί οι εμφανίσεις του αδιαμφισβήτητου πολιτικού
βασιλιά του κιτς που ντυνόταν σαν ποπ αστέρας και για αυτό αποτελούσε
αντικείμενο περιπαίγματος από όλο το δυτικό κόσμο, ήταν από τη δική του
σκοπιά το ακριβώς αντίστροφο: ο Gaddafi ήταν ενδυματολογικά
παραφορτωμένος με δυτικά στολίδια και σύμβολα ισχύος του Δυτικού κόσμου
όχι γιατί τα επιδίωκε ή τα αποδεχόταν. Όχι. Ήταν παραφορτωμένος με αυτά
επειδή ακριβώς τα χλεύαζε, τα διακωμωδούσε και μαζί με αυτά και όσους τα
αποδέχονται. Αυτός ήταν ο λόγος που ο άνθρωπος που μέσα σε μερικά
χρόνια έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδων Λίβυων από τις τέντες και τις σπηλιές
και τους έδωσε μοντέρνες συνθήκες διαβίωσης, δεν έχανε ευκαιρία να
στήνει τις τέντες του στις πρωτεύουσες του Δυτικού κόσμου όπου τον
καλούσαν. Αυτός είναι ο λόγος που νεαρός ακόμη σε σύσκεψη ηγετών, ήπιε
νερό από το μπολ που προοριζόταν για το πλύσιμο δακτύλων: ήταν σα να
τους έλεγε, μεγάλο κομμάτι του λαού μου δεν έχει νερό και σεις το
ξοδεύετε σε πολυτέλειες. Η εκκεντρικότητα του Gaddafi είχε σαν πυρήνα
αλλά και στόχο την διακωμώδηση και τον χλευασμό της δυτικής εξουσίας και
των συμβόλων της. Μετά την απογοήτευση του από τις επανειλημμένες
απόπειρες του ενοποίησης και απεξάρτησης του αραβικού κόσμου από τη
σκληρή και αιματηρή δυτική πατρονία, το ενδιαφέρον του στρέφεται προς
την Αφρική, την από-αποικιοποίηση της, την επιδίωξη της ανεξαρτησίας των
κρατών της και τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής». Για
λόγους εντυπωσιασμού, προσέγγισης και απόκτησης εμπιστοσύνης των
αφρικανών φύλαρχων, για πολλούς από τους οποίους οι λόγοι εξάρτησής από
τον δυτικό άξονα είναι η τοτεμική προσέγγιση της πληθώρας και της χλιδής
ο Gaddafi άλλαξε την ενδυμασία του από ποπ σε αφροαραβική έθνικ με
ενδεικτικότερη την κελεμπία που φορούσε με το χάρτη της Αφρικής πάνω
της, σύμβολο των παναφρικανικών ευσεβών πόθων από τους οποίους διεπόταν.
Ήταν σα να έλεγε στους αφρικανικούς φύλαρχους «δεν χρειάζεστε να
προσδένεστε στη Δύση για να έχετε αφθονία και συνοδείες και
αυτοκινητοπομπές. Κοιτάξτε εμένα που τα έχω καταφέρει πέραν και παρά τη
Δύση.» Για τον ίδιο λόγο, για λόγους δημοσίων σχέσεων με τον αφρικανικό
κόσμο, είχε για προσωπική του φρουρά τις «φρουρές αμαζόνες» μία από τις
οποίες έδωσε τη ζωή της για να τον σώσει σε μία από τις απόπειρες κατά
της ζωής του. Η θηλυκή φρουρά του ήταν ένα μήνυμα ισχύος και
ανδροπρέπειας που νόμιζε ότι θα προσέλκυε τους αφρικανούς φυλάρχους που
παίζαν το ρόλο του αφρικανού πολιτικού δυτικής «ραφής». Όπως άλλωστε ο
ίδιος είχε δηλώσει, είχε γυναικεία προσωπική φρουρά γιατί στον «αραβικό
κόσμο δεν υπήρχαν άντρες», υπονοώντας την ατολμία, την υποτακτικότητα,
την υποχωρητικότητα και τον ενδοτισμό των αράβων πολιτικών απέναντι στις
δυτικές δυνάμεις. Αυτό που στα μάτια των δυτικών φάνταζε ως η
εκκεντρικότητα ενός διεφθαρμένου από την απόλυτη εξουσία δικτάτορα ήταν
κατ’ ουσία εξωτερική πολιτική και σχετικά αποτελεσματική αν σκεφτούμε
ότι περισσότεροι από 200 αφρικανοί βασιλείς και παραδοσιακοί ηγεμόνες
απέδωσαν το 2008 στον Gaddafi τον τίτλο «ο βασιλιάς των βασιλέων».
Οι πραγματικοί λόγοι και συνθήκες της πτώσης του Gaddafi
Μετά την πτώση της Σοβιετικής ένωσης, ο Gaddafi έχει πλέον να
αντιμετωπίσει την παντοδυναμία πλέον των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο το ότι το
κύμα των αποπειρών δολοφονίας του ξεκινά το 1986 με τον βομβαρδισμό
κατοικιών του από τις ΗΠΑ. Οι απόπειρες δολοφονίας του από φανατικούς
ισλαμιστές τον φθείρουν ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα τη δεκαετία του
90 ο Gaddafi να «συμμαχήσει» με τους μεγάλους του αντιπάλους, τις ΗΠΑ
και τη Μ.Β ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο αντιμετώπισης της
ισλαμικής τρομοκρατίας. Ήδη από το 1999, ο ίδιος προτείνει την διάλυση
του Λιβυκού προγράμματος όπλων μαζικής καταστροφής ενώ ένα χρόνο
νωρίτερα έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης του Osama Bin Laden, του
«τρομοκράτη» μπαμπούλα που εξέθρεψαν οι ΗΠΑ.
Με την έναρξη της 3ης χιλιετίας, η συνεργασία Gaddafi- αυτοκρατορίας για
την καταπολέμηση της τρομοκρατίας γίνεται εντονότερη. Μετά τη δεύτερη
άνομη εισβολή των ΗΠΑ
στο Ιράκ
και την εκτέλεση του Saddam Hussein, ο Gaddafi, αναγνωρίζοντας την
πρόθεση των αμερικανών να επεκταθούν στην περιοχή και γνωρίζοντας ότι αν
επιτεθούν στη Λιβύη δε θα μπορέσει να τους αντισταθεί, αρχίζει και
αναπτύσσει μια διπλωματία πλήρους αποκατάστασης των σχέσεων του με τους
Δυτικούς. Το πρώτο βήμα της ενδοτικότητας του Gaddafi έρχεται το 2003 με
την καταστροφή υλών που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για όπλα μαζικής
καταστροφής, την καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος της Λιβύης και τη
διάλυση ενός ανενεργού εκείνη την περίοδο πυραυλικού προγράμματος ενώ
παράλληλα σημεία-κλειδιά αρχίζουν να επιτηρούνται όχι μόνο από
επιθεωρητές όπλων του ΟΗΕ αλλά και από τη CIA. Είναι η πρώτη σημαντική
διείσδυση της CIA στα Λιβυκά πράματα και η αρχή του τέλους για τον
Gaddafi. Ο Gaddafi σύντομα θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη θέση του
αναπτύσσοντας στενή συνεργασία με τη διοίκηση της
Αγγλοαμερικοσιωνιστικής διοικητικής ελίτ στο πεδίο της καταπολέμησης της
«ισλαμικής τρομοκρατίας». Αυτό που ο Gaddafi δεν κατάλαβε, είναι ότι η
αντίληψη του για τους φανατικούς ισλαμιστές ήταν πολύ διαφορετική από
αυτή που είχε η αυτοκρατορία. Για τον Gaddafi, οι φανατικοί ισλαμιστές
ήταν μια εχθρική πραγματικότητα που είχε να αντιμετωπίσει. Για την
αγγλοαμεριοσιωνιστική αυτοκρατορία, η «ισλαμική τρομοκρατία» ήταν, είναι
και θα είναι ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο που της δίνει πάτημα σε
περιοχές του κόσμου όπου δε θα είχε καμιά νομιμοποίηση να επέμβει, ένα
διαρκές άλλοθι για πιέσεις, πραξικοπήματα και πολέμους. Ο Gaddafi,
ακολουθώντας πιστά το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» και
παρά τα σκληρά μαθήματα των «ισλαμικών τρομοκρατικών» χτυπημάτων που
εντελώς αβάσιμα του χρεώθηκαν από το 1970 και μετά, παρέβλεψε έναν πολύ
σημαντικό παράγοντα στην διπλωματική εξίσωση: ο εχθρός του ή έστω ένας
από τους εχθρούς του –η ισλαμική τρομοκρατία- δεν αποτελούσε εχθρό
(καθώς αυτή δεν είναι σε θέση να απειλήσει πραγματικά την αυτοκρατορία)
αλλά μάλλον χρήσιμο εργαλείο της αυτοκρατορίας και ότι μεγάλο κομμάτι
της ισλαμικής τρομοκρατίας έχει άμεσα ή έμμεσα κατασκευαστεί ή έστω
επωαστεί από την αυτοκρατορία.
Το 2004 και μετά τις ήδη τεράστιες παραχωρήσεις που έχει κάνει, ο
Gaddafi «επιστρέφει από το κρύο» και αναπτύσσει διπλωματικές και
εμπορικές συνεργασίες με το δυτικό κόσμο που μπορεί ο ίδιος να θεωρεί
διπλωματικές νίκες αλλά κατά ουσία αποτελούν το υλικό της ταφόπλακας
του:
Το 2004 η Λιβύη αρχίζει να συνεργάζεται με την αμερικάνικη και τη
βρετανική κρατική τρομοκρατία η οποία στα πλαίσια του προγράμματος
«έκτακτης παράδοσης» απαγάγει «υπόπτους για ισλαμική τρομοκρατία» σε όλο
τον κόσμο και σε μια επίδειξη ισχύος που θρυμματίζει κάθε έννοια και
κάθε είδος δικαίου τους πετάει σε κολαστήρια όπως το Guantanamo, το Abu
Ghraib και σε άλλα αμερικανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Λιβύη θα
παραχωρήσει τις φυλακές της για κάποιους από τους απαγμένους της CIA σε
μια συμφωνία που ούτε ο Μεφιστοφελής δεν θα μπορούσε να σκεφτεί: Ποιο
ήταν το αποτέλεσμα αυτής της διαβολικής συμφωνίας; Ενθυλάκωση ισλαμικών
στοιχείων σε Λιβυκές φυλακές, ώσμωση με άλλους κρατούμενους, πρόσθετη
πόλωση του Gaddafi με τους Λίβυους ισλαμιστές και την ακόμη χειρότερη
εξέλιξη του ότι η CIA (και πιθανώς και η MI6) αποκτά από αυτό το σημείο
και μετά «μόνιμη παρουσία» στη Λιβύη. Ο Gaddafi, φοβισμένος, κουρασμένος
και φθαρμένος, σε μια επίδειξη ανισομερούς και αυτοκαταστροφικής
διπλωματίας δίνει ουσιαστικά τη δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες της
αυτοκρατορίας να φέρουν στο Λιβυκό έδαφος οποιοδήποτε υποκινητή ή
παραστρατιωτικό μόνο και μόνο για να κερδίσει την ευμένεια της Δύσης.
Και αυτή ήταν μια δυνατότητα που η αυτοκρατορία όχι μόνο δε θα άφηνε να
πάει χαμένη αλλά την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να καταστρέψει τον
Gaddafi και να λεηλατήσει μέσω του επόμενου καθεστώτος το Λιβυκό πλούτο.
Το 2004 ο Gaddafi συναντάει τον τότε βρετανό πρωθυπουργό Tony Blair ο
οποίος του μιλά σα να ήταν εκπρόσωπος των πολυεθνικών συμφερόντων. Έχει
καταγραφεί ότι μέρος της «συνομιλίας» από την πλευρά του Blair,
ουσιαστικά του προπαρασκευασμένου μάλλον λογυδρίου που είχε γραφεί για
τον Blair από την ίδια τη Shell (!!!) ενώ κομμάτι της πίττας προοριζόταν
για την BP. Είναι ενδεικτικό ότι ανάμεσα σε Λιβυκά κυβερνητικά έγγραφα
που βρέθηκαν μετά τη δολοφονία του Gaddafi, βρέθηκαν γράμματα και φαξ με
προορισμό τoν επικεφαλής επί Gaddafi των Λιβυκών υπηρεσιών Moussa Kussa
ανάμεσα στα οποία υπήρχαν τίτλοι όπως «Χαιρετίσματα από την MI6» και
ένα χαιρετιστήριο χριστουγεννιάτικο μήνυμα με υπογραφή «ο φίλος σου» .
Αυτός ο φίλος θα μπορούσε να ταυτίζεται με τον σερ Mark Allen, πρώην της
MI6 που μερικούς μήνες αφότου κανόνισε τη συνάντηση Gaddafi-Blair
προσλήφθηκε -μάλλον για τις μυστικές υπηρεσίες του- ως σύμβουλος από την
BP με ετήσιες αποδοχές 200000 λιρών(!!!)
Ο Gaddafi, το χρηματοπιστωτικό, ο ρόλος του αλλοπαρμένου γιού, και το άρμεγμα του Λιβυκού πλεονάσματος.
Παρά τις διαρκείς κυρώσεις και τον εμπορικό και οικονομικό αποκλεισμό
της Λιβύης, η Λιβύη είχε να επιδείξει απίστευτα οικονομικά επιτεύγματα. Η
Λιβύη είχε όχι μόνο μηδενικό χρέος, αλλά και ένα πλεονασματικό
επενδύσιμο κεφάλαιο, που παρότι σημαντικό κομμάτι του φαγώθηκε έντεχνα
από τους αρουραίους του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη στήριξη των
δυτικών κυβερνήσεων, παρέμενε πάνω από 40 δις ευρώ. Και δεν ήταν μόνο τα
πλεονασματικά κεφάλαια της εντυπωσιακά: Ακόμη κι εν μέσω της τελευταίας
παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η Λιβύη είχε την αδιανόητη αύξηση του
ΑΕΠ της κατά 10%!
Η Λιβύη ήταν επίσης από τις λίγες χώρες που το νόμισμα και κατά επέκταση
η οικονομία της δεν ελεγχόταν από ιδιωτικά συμφέροντα, από μια
«κεντρική τράπεζα». Το 2000 οι χώρες που έλεγχαν την νομισματική τους
πολιτική και μπορούσαν να αυτορυθμίσουν την οικονομία τους ήταν 7: Το
Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Βόρειος Κορέα και το
Ιράν - όλες τους, αν όχι πιθανοί υποψήφιοι στη λίστα πολέμου των ΗΠΑ,
τουλάχιστον αποδέκτες έμπρακτης εχθρότητας και προπαγανδιστικοί στόχοι
της αυτοκρατορίας. Μετά τον πόλεμο κατά του τρόμου (τον πόλεμο υπέρ του
τρόμου δηλαδή) οι χώρες που απομένουν ήταν το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η
Β. Κορέα και το Ιράν. Μετά την πτώση του Gaddafi σήμερα απομένουν η
Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Η οικονομική ανεξαρτησία της Λιβύης την
έκανε ένα πρώτης τάξης εχθρό της χρεοκρατίας. Είναι εξόχως
χαρακτηριστικό ότι μια από τις πρώτες μέριμνες του δασκαλεμένου και σε
μεγάλο βαθμό υποκινούμενου Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου -των Λίβυων
αποστατών δηλαδή- ήταν να ορίσουν την τράπεζα της Βεγγάζης ως κεντρική
τράπεζα και να τοποθετήσουν δικό τους διοικητή σε αυτή τον Μάρτιο του
2011, εν μέσω της ένοπλης επιχείρησης της ανατροπής του Gaddafi και της
όποιας άμεσης δημοκρατίας αυτός συμβόλιζε και προστάτευ. Σύμφωνα με το
δημοσιογραφικό δίκτυο CNBC «είναι αυτή η πρώτη φορά που μια επαναστατική
ομάδα έχει δημιουργήσει μια κεντρική τράπεζα ενώ βρίσκεται ακόμη εν
μέσω πολέμου; Σίγουρα (αυτό το γεγονός) φαίνεται να υποδεικνύει το πόσο
ασυνήθιστα ισχυροί οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν γίνει στην εποχή μας». Ο
Robert Wenzel του περιοδικού Οικονομική Πολιτική πιστεύει ότι η
πρωτοβουλία της κεντρικής τράπεζας αποκαλύπτει ότι ξένες δυνάμεις μπορεί
να έχουν ισχυρή επίδραση στους επαναστάτες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ μια
κεντρική τράπεζα να δημιουργείται μέσα μερικές βδομάδες ως τέκνο μιας
λαϊκής εξέγερσης» Όπως θα δούμε αργότερα, ο Gaddafi έκανε και άλλα για
να ερεθίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ολιγαρχία η οποία ιστορικά
εδραιώθηκε από τη δυναστεία των Rothschild. Άλλωστε, στην υπόθεση
Gaddafi και για μια ακόμη φορά υπήρξε όχι μόνο καταγεγραμμένη εμπλοκή
και μελών της οικογένειας Rothschild.
Όπως όμως περιγράφει ο Glenn Greenwald του Salon.com οι πόλεμοι δε
γίνονται για ένα και μόνο λόγο. Πλέγματα συμφερόντων, πολιτικών,
στρατιωτικών, γεοπολιτικών, οικονομικών, ενεργειακών συναινούν και
διαμορφώνουν μια από κοινού ατζέντα πολέμου. Όσον αφορά το
χρηματοπιστωτικό, ο Gaddafi υπήρξε θύμα της πλάνης του ίδιου του γιού
του Saif al Gaddafi, μάλλον εξαιτίας του οποίου θεώρησε ότι η τοποθέτηση
των Λιβυκών κεφαλαίων σε κεντρικές θέσεις του χρηματοπιστωτικού
συστήματος θα τον προστάτευε από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα,
ότι θα μπορούσε να γίνει παίκτης και μέσω της σύγκρουσης οικονομικών
συμφερόντων να μην γίνει εκείνος ο ευρύτερος συνασπισμός που θα
διαμόρφωνε την ατζέντα του πολέμου κατά της Λιβύης.
Ο Saif al Gaddafi, με θεωρητικές σπουδές στο London School of Economics
και καμία μάλλον αίσθηση της πραγματικότητας της αρπακτικής φύσης του
χρηματοπιστωτικού, γοητευμένος από το λούστρο χλιδής που κρύβει στα
ανυποψίαστα μάτια τη βαθειά σαπίλα της χρηματοπιστωτικής μαφίας, ήταν
μάλλον αυτός που έπεισε τον πατέρα του να αποκτήσει διάσπαρτες θέσεις σε
αυτό: Λιβυκά χρήματα επενδύθηκαν στη Fiat, τη Juventus, στην Pearson
και σε διάφορες ελβετικές αλλά και άλλες τράπεζες. Ο Gaddafi θα πληρώσει
πολύ ακριβά, αρχικά με κεφάλαια και μετά με τη ζωή του και την
καταστροφή του οράματος του για μια Λιβυκή άμεση δημοκρατία, τη θέλησή
του να εξευμενίσει τους δυτικούς θεούς του πολέμου.
Όπως περιγράφεται από Λίβυους αξιωματούχους της εποχής, μέσω εκβιασμών
και παραπλανήσεων, η Λιβύη αναγκάστηκε να «αγοράσει ειρήνη», να την
πληρώσει ακριβά μόνο και μόνο για να εισπράξει εξαπάτηση και πόλεμο. Ο
Gaddafi ξέχασε το βασικό κανόνα που του επέτρεψε να διατηρήσει ένα
αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής για το Λαό του: Ποτέ μα ποτέ δεν κάνεις
συμφωνίες με το διάβολο. Ο Gaddafi πήγε να παίξει σε ένα παιχνίδι του
οποίου δε γνώριζε τους κανόνες βασιζόμενος μάλλον στις τεχνοκρατικά
ασθενικές πλάτες του γιού του.
Το αποτέλεσμα;
Οι δυτικοί άρχισαν μέσω πλάνης, εκβιασμών και υποσχέσεων που δεν
σκόπευαν να κρατήσουν να αρμέγουν το πλεονασματικό κεφάλαιο και με
παρόμοιου τύπου έσοδα να υπονομεύουν τον ίδιο και την όποια δημοκρατία
αυτός κατάφερε να εγκαθιδρύσει.
Lockerbie Bombing
Ήδη από το 1993 η αυτοκρατορία και οι μηχανισμοί της πιέζουν τον Gaddafi
να πάρει την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια μεγάλης κλίμακας που
έγινε το 1988 γνωστής ως «The Lockerbie Bombing» χωρίς να υπάρχει κανένα
απολύτως στοιχείο για Λιβυκή ανάμειξη, πόσο μάλλον για Λιβυκή ευθύνη.
Το 1988, κατά τη διάρκεια της πτήσης Pan Am 103 με αφετηρία το Λονδίνο
και προορισμό τη Νέα Υόρκη, εκρήγνυται βομβιστικός μηχανισμός που
καταστρέφει το αεροσκάφος σκοτώνοντας τους 243 επιβάτες και το 16μελές
πλήρωμα του. Κομμάτια του αεροπλάνου πέφτουν στο Lockerbie της Σκωτίας
σκοτώνοντας επιπλέον έντεκα ατυχείς Σκοτσέζους πολίτες. Η συγκεκριμένη
τρομοκρατική ενέργεια κρύβει από πίσω της παρασκήνιο τόσο πολυεπίπεδο
όσο πολυεπίπεδη ήταν και η απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών
και συνθηκών της.
Η πρώτη ανάλυση της CIA για την τρομοκρατική ενέργεια κάθε άλλο παρά
καταληκτική υπήρξε: «Προς το παρόν, δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνη
για αυτή την τραγωδία σε καμία τρομοκρατική ομάδα.» «Θεωρούμε τους
ισχυρισμούς των «Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης» ως τους πιο
πιστευτούς που έχουμε λάβει ως τώρα».
Ο λόγος που οι ισχυρισμοί των «Φρουρών» φαίνονταν στη CIA περισσότερο
πιστευτοί ήταν η σύνδεση που αυτοί κάναν ανάμεσα στο «Lockerbie Bombing»
και την κατάρριψη της πτήσης 655 των Ιρανικών αερογραμμών μερικούς
μήνες πριν πάνω από τον περσικό κόλπο από το αμερικανικό ναυτικό.
Η υπαιτιότητα για την κατάρριψη της πτήσης 655 είναι ένα υπόδειγμα
συγκάλυψης: To αμερικάνικο καταδρομικό Vincennes, παραβιάζοντας τα
Ιρακινά χωρικά ύδατα κατέρριψε Ιρανικό επιβατηγό αεροσκάφος σκοτώνοντας
290 αθώους. Το πλήρωμα του καταδρομικού Vincennes σύσσωμο βραβεύτηκε, το
πεντάγωνο συγκάλυψε την υπόθεση, η αμερικανική κυβέρνηση ουδέποτε
απολογήθηκε ή πήρε την ευθύνη μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην
ιστορία της αεροπλοΐας . Αυτή ή απίστευτη πρόκληση ήταν κατά πάσα
πιθανότητα το αίτιο ή η αφορμή για τα αντίποινα του «Lockerbie bombing».
Μια δεύτερη εκδοχή στοχοποιεί τo αποσχισμένo από την PLO «Λαϊκό μέτωπο
για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP-GC) και την απόπειρα να
δυναματιστούν η όποια λύση στο παλαιστινιακό.
Στην πτήση Pan Am 103 είχε επιβιβαστεί ο υποσταθμάρχης της CIA στη
Βυρηττό Matthew Gannon. Πίσω του καθόταν ο αξιωματούχος της DIA στη
Βυρηττό Chuck McKee. Στην ίδια πτήση βρίσκονταν τρεις αξιωματικοί της
Διπλωματικής Υπηρεσίας Ασφαλείας επιφορτισμένοι με την προστασία των
Gannon και McKee. Φημολογείται ότι αυτή η συνοδεία μετάφερε άνθρωπο του
PLFP-GC και μαζί του, εν αγνοία των επιβλεπόντων, αντί για ένα
υποτιθέμενο φορτίο ναρκωτικών, την ολέθρια βόμβα . Η Οργάνωση για την
Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (η PLO) είχε άλλωστε προειδοποιήσει τις
αρμόδιες δυτικές αρχές για το ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας που θα
υπονόμευε τις διαπραγματεύσεις PLO-ΗΠΑ λίγες μέρες πριν τη φρίκη του
Lockerbie Bombing. Και η πληροφόρηση της PLO πιθανώς να προερχόταν από
συμπαθούντα της ή πράκτορα της στο εσωτερικό της PFLP-GC. Αξίζει να
σημειωθεί ότι η PFLP-GC φαίνεται να συνδέεται και με έναν από τους
μεγαλύτερους «ιδιώτες» εμπόρους ναρκωτικών και όπλων, τον διαβόητο
Monzer al Kassar . Παρά τις αποχρώσεις ενδείξεις και στην ανάγκη τους να
κλείσουν γρήγορα αυτή τη σκοτεινή υπόθεση, οι ΗΠΑ βρήκαν γρήγορα τον
αποδιοπομπαίο τράγο τους στον Muammar Gaddafi. Το 1999 και μετά από
αφόρητες πιέσεις, ο Muammar Gaddafi εκδίδει δύο υπόπτους για να
(κατά)δικαστούν, τους Lamin Khalifah Fhimah και Adbelbaset al-Megrahi. Ο
πρώτος αθωώνεται ενώ ο δεύτερος καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη σε μια
στημένη δίκη γεμάτη ανακολουθίες στις καταθέσεις βασικών μαρτύρων και
εμφυτευμένα πειστήρια: Μέχρι το 2008, η Λιβύη θα έχει πληρώσει ως
αποζημίωση για τα θύματα της πτήσης PAN AM 103 συνολικά 2,7 δις δολαρία
με την κατάριψη ρης οποίας μάλλον καμία σχέση δεν είχε, όταν οι ΗΠΑ
πλήρωσαν συνολικές αποζημιώσεις ύψους μόλις 131,8 εκατομμυρίων
δολαρίων στις οικογένειες των πολιτών της Ιρανικής πτήσης 655 που οι
ίδιες έριξαν.
Οι λίστες του τρόμου
Τα ανταλλάγματα που πήρε η Λιβύη από την ανάληψη ευθυνών για μια φρικτή
τρομοκρατική ενέργεια που ποτέ δεν διέπραξε και για τις αποζημιώσεις που
πλήρωσε για το κακό που δεν προκάλεσε ήταν η άρση των κυρώσεων και η
απομάκρυνση από τη λίστα των ΗΠΑ με τα κράτη- χορηγούς της τρομοκρατίας,
η οποία είναι μια λίστα-ακορντεόν στην οποία μπαινοβγαίνουν όσα κράτη
έχουν συμφέροντα που αντιτίθενται στα αμερικανικά συμφέροντα, όπως τα
αντιλαμβάνονται οι επικυρίαρχοι της αμερικάνικης πολιτικής. Το Ιράκ πχ
βγήκε από τη λίστα το 1982, ξαναμπήκε το 1990 και ξαναβγήκε το 2003.
Τρώγοντας τα λεφτά του Λιβυκού λαού
Η λίστα του τρόμου είναι σαν τους οίκους αξιολόγησης. Την μια μέρα είσαι
3Α, την άλλη 3 γάμμα. Τη μία μέρα είσαι σπόνσορας της τρομοκρατίας, την
άλλη εχθρός της. Και αυτό το παράδοξο της αιφνίδιας μεταμόρφωσης δεν
είναι άλυτο: παρόμοια συμφέροντα ελέγχουν και τη λίστα του τρόμου και
τους οίκους αξιολόγησης. Από τη στιγμή που βάλαν τη Λιβύη στο ταψί του
χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Λιβύη συνέχισε να χορεύει στους σκοπούς
του. Ήταν σειρά της Goldman Sachs να φάει και αυτή το κάτι τις της από
την υγιέστατη Λιβυκή οικονομία και τα πλεονασματικά κεφάλαια της: Το
2008 η Goldman Sachs έπαιξε και έχασε το 98% (!!!) Λιβυκών κεφαλαίων
ύψους $ 1,3 δις που ο Gaddafi είχε επενδύσει στην εταιρία- οικονομικό
δολοφόνο. Ως αποζημίωση, η εταιρία του προσέφερε ένα δόλωμα για να τον
δαγκώσει ακόμη πιο βαθειά και να τον παγιδεύσει ακόμη περισσότερο: Με
άλλα ακόμα 3,7 δισεκατομμυριάκια, η Goldman Sachs θα έδινε στη Λιβύη
μετοχές της εταιρίας συνολικής αξίας $5 δις (!!!), κάνοντας τη χώρα έναν
από τους σημαντικούς μετόχους της εταιρίας . Φυσικά αυτό που ξέραν όλοι
ήταν ότι όταν ο Gaddafi εξολοθρευόταν, το ρευστό της Λιβύης θα έμεινε
έστω για κάποιο σημαντικό διάστημα εκεί που είχε επενδυθεί, αποτελώντας
μια εξαιρετικά σημαντική εγγύηση ρευστότητας σε ένα εξαιρετικά επισφαλές
οικονομικό σύμπαν.
Όσο σκοτεινή και αν φαντάζει αυτή η υπόθεση, υπάρχει μια άλλη, πολύ
σκοτεινότερη υπόθεση εξαφάνισης Λιβυκών κεφαλαίων… Αυτή αφορά στο
πυραμιδικό σχήμα (κοινώς απάτη που η προσδοκία κέρδους των εξαπατημένων
δε βασίζεται σε οτιδήποτε άλλο παρά στα ίδια τα κεφάλαια των
εξαπατημένων επενδυτών, μέρος των οποίων μόνο των οποίων επιστρέφεται ως
«κέρδη» στους επενδυτές ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των κεφαλαίων τους
εξαφανίζεται σε λογαριασμούς των απατεώνων) που έστησε ο Allan Stanford
μέσω της εταιρίας του Stanford Financial Group και της παράλληλης
τράπεζας Stanford International Bank, με έδρα ένα από τα κρατίδια της
καραϊβικής που αποτελούν παραδείσους για τη φοροδιαφυγή και για τα έσοδα
που προέρχονται από το διεθνές οργανωμένο έγκλημα. Η Stanford
International Bank (SIB) αντικατέστησε μια άλλη βρώμικη τράπεζα με κύριο
όγκο εργασιών το ξέπλυμα χρήματος από λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών,
την BCCI, ως τράπεζα επιλογής της CIA, μια ακόμη ένδειξη της δικτύωσης
ανάμεσα στο διεθνές οργανωμένο έγκλημα, τη διεθνή τρομοκρατία, τις
μυστικές υπηρεσίες και το χρηματοπιστωτικό σύτημα. Ένας από τους
βασικούς μετόχους της SIB ήταν και ο Yair Shamir, με πολύ καλή
τοποθέτηση στην ισραηλινή αεροπορική βιομηχανία, το ισραηλινό
χρηματοπιστωτικό σύμπαν και με ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις καθώς
είναι ο γιός του πρώην ισραηλινού πρωθυπουργού, του «γερακιού» Yitzhak
Shamir.
Ο Stanford μετά από επίσκεψή του στη Λιβύη, εξασφάλισε Λιβυκά κεφάλαια
ύψους $500 εκατομμυρίων τα οποία εξαφανίστηκαν και τα οποία η Λιβύη δεν
διεκδίκησε ποτέ, άλλο ένα άθελο δώρο του Gaddafi στους εχθρούς του . Αν
όντως η CIA ήταν πελάτης της SIB, τότε μάλλον ήταν και από τους
σημαντικότερους εντολείς της και αποδέκτες των κερδών της απάτης. Χάρη
μάλλον στην γαρνιρισμένη με βρετανικό πτυχίο άγνοια του γιού του Saif al
Gaddafi, φαίνεται πως ο Gaddafi εν αγνοία του χρηματοδότησε την
καταστροφή του καθώς δεν είναι απίθανο τα Λιβυκά κεφάλαια που
υφαρπάχθηκαν από τα τσακάλια του χρηματοπιστωτικού να ήταν αυτά που
προετοίμασαν και αποζημίωσαν τη «Λιβυκή εξέγερση». Ενδεικτική του που
έμπλεξε o υιός Gaddafi τον πατέρα του και του πως τα αρπακτικά του
χρηματοπιστωτικού συστήματος έβλεπαν τον Gaddafi σαν κελεπούρι, είναι
μια πρόσφατη δήλωση του δισεκατομμυριούχου Donald Trump: «Και
παρεμπιπτόντως, μπορώ να σας πω κάτι άλλο. Είχα νταλαβέρια με τον
Gaddafi. Του δάνεισα ένα κομμάτι γης. Με πλήρωσε περισσότερα για μια
βραδιά από ότι η γη άξιζε για δύο χρόνια, και μετά δεν τον άφησα να
χρησιμοποιήσει αυτή τη γη.» «Αυτό θα έπρεπε να κάνουμε. Δε θέλω να
χρησιμοποιήσω τη λέξη «πήδηξα» αλλά τον «πήδηξα». Αυτό θα έπρεπε να
κάνουν» Και όντως αυτό κάναν. Με τα λεφτά κυρίως της Λιβύης «πήδηξαν»
τον Gaddafi και το Λιβυκό λαό με κάθε δυνατό τρόπο.
O Saif, οι Rothschilds, το τυρί στη φάκα, οι Παπανδρέου και οι πραγματικοί λόγοι εξόντωσης του Gaddafi.
Παρά το φαινομενικό φλερτ του Gaddafi με τους δυτικούς σε ένα περίπλοκο
διπλωματικό παιχνίδι όπου ο Gaddafi κέρδιζε χρόνο ενώ παράλληλα νόμιζε
ότι κέρδιζε και κάποιες τοποθετήσεις στο δυτικό σύστημα ισχύος που του
προσέδιδαν ασφάλεια, ο Gaddafi είχε θέσει τα δικά του όρια. Δυστυχώς
ξέχασε ότι η αυτοκρατορία ξεπερνούσε διαρκώς κάθε όριο και κάθε
αυτοπεριορισμό.
Ο Gaddafi, παρότι προσπαθούσε με τμήμα των πλεονασματικών της χώρας να
κάνει τις δυτικές εταιρίες στις οποίες είχε επενδύσει σημαντικότατα ποσό
να ασκήσουν επιρροή υπέρ της Λιβύης στις κυβερνήσεις τους, ήταν φανερό
ότι δεν θα ξεπουλούσε τον πλούτο της χώρας του στους δυτικούς. Αυτό ήταν
το χειρότερο και το μόνο είδος εθνικισμού που οι Δυτικοί απεχθάνονταν,
καθώς τους αφαιρούσε τα κυριαρχικά τους «δικαιώματα» πάνω στον πλανήτη:
τον εθνικισμό των πρώτων υλών.
Και ο Gaddafi έγινε ακόμη πιο εξοργιστικός. Όχι μόνο πρότεινε τη
δημιουργία ενός κοινού παναφρικανικού νομίσματος αλλά και πρότεινε αυτό
το νόμισμα να είναι το «χρυσό δηνάριο». Αν αυτή του η κίνηση ευοδωνόταν,
οι αφρικανικές χώρες όχι μόνο θα απελευθερώνονταν από την τυραννία του
δολαρίου, αποδυναμώνοντας ένα από τα κεντρικά εργαλεία ισχύος της
αγγλοαμερικανοσιωνιστικής αυτοκρατορίας, αλλά όντας πλούσιες σε χρυσό
και πρώτες ύλες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι ίδιες τον πλούτο τους.
Ο Gaddafi συνέχιζε να αποτελεί πραγματική, όχι ιδεατή απειλή για την
αυτοκρατορία και τον αποικιοκρατικό της χαρακτήρα. Ήταν εμφανές ότι αυτή
η απειλή έπρεπε να εξαλειφθεί. Και ο πιο εύκολος τρόπος για να γίνει
αυτό ήταν ο δόλος και η εξαπάτηση στον οποίο οι δυτικοί επικυρίαρχοι,
για τους οποίους η λέξη «ηθική» αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο,
υπερτερούσαν κατά πολύ από τον ευέλικτο αλλά παρά ταύτα πολιορκημένο
Gaddafi. Ο ρόλος του γιου του Saif και του ξεμυαλίσματος του από τη Δύση
φαίνεται να ήταν καθοριστικός για την καταστροφή του πατέρα του. Η
παγίδα θανάτου στήνεται πολύ προσεκτικά: Το 2009 ο Saif μαζί με τον
Λόρδο Mandelson βρίσκονται καλεσμένοι του Nat Rothschild στο εξοχικό του
τελευταίου στην Κέρκυρα. Ο Mandelson του οποίου οι πανίσχυροι φίλοι και
ο σκιώδης ρόλος του στη βρετανική πολιτική του έχουν βγάλει τη φήμη του
ανθρώπου που χρησιμοποιεί την βρετανική εσωτερική και εξωτερική
πολιτική για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «φίλων», μοιάζει να
αποτελεί «πατρική φιγούρα» για τον αναδυόμενο νέο πατριάρχη του οίκου
των Rothschild, τον Nat. Στο τραπέζι του διαλόγου βρίσκονται το λιβυκό
πετρέλαιο. Το αντάλλαγμα που ζητά ο Saif είναι η απελευθέρωση του
«βομβιστή του Lockerbie», του Abdelbaset al-Megrahi, ο οποίος σάπιζε σε
φυλακή της Σκωτίας για ένα έγκλημα που ποτέ του δεν διέπραξε, ενώ είχε
διαγνωστεί και με καρκίνο του προστάτη. Ο Saif «κερδίζει». Σε μια
παραβίαση κάθε έννοιας σεβασμού προς το γράμμα του νόμου, ο al-Megrahi
σε μικρό διάστημα από την «κουβέντα» στην Κέρκυρα, μεταφέρεται στην
Λιβύη και ο Muammar διοργανώνει μια μεγάλη γιορτή για την επιστροφή του.
Το δώρο του Rothschild και του Mandelson στον Gaddafi ήταν όμως μια
μεταμφιεσμένη βόμβα. Επανέφερε στη μνήμη των Λίβυων το γεγονός ότι ο
Gaddafi είχε ουσιαστικά προδώσει έναν ισλαμιστή συμπολίτη τους για
πολιτικές σκοπιμότητες που οι ίδιοι δε θα μπορούσαν να καταλάβουν. Η
πόλωση εντάθηκε και θα συνέχιζε να εντείνεται. Και οι Παπανδρέου
χρησιμοποίησαν τον- και χρησιμοποιήθηκαν ως δέλεαρ για τον Gaddafi:
Η ΜΚΟ I4cense (Institute for Climate and Energy Security) του αδερφού
του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, το ίδρυμα που προωθεί την
πράσινη ανάπτυξη, στη σύσκεψη που διοργανώθηκε στην Αθήνα το 2009, στην
εναρκτήρια μέρα της οποίας ομιλητής ήταν και ο ίδιος ο (πρώην)
Πρωθυπουργός, υποδέχτηκε με παιάνες τον Saif al-Gaddafi: «Η δεύτερη μέρα
του συνεδρίου ήταν εξίσου σημαντική, παρουσιάζοντας την
πολύ-αναμενόμενη παρουσίαση του κ. Saif al Islam al Gaddafi, γιό του
Muammar Gaddafi, σχετικά με το ενεργειακό δυναμικό του ανέμου και της
θερμότητας της ερήμου».
Toν Ιούνιο του 2010 ο τότε Πρωθυπουργός επισκέπτεται τη Λιβύη και
υπογράφει ένα μνημόνιο συνεργασίας ύψους 220 δις ευρώ με τον Καντάφι. Με
δεδομένη την κατάσταση της Ελλάδας και το ότι έκτοτε τίποτα δεν
ακούσαμε για το περίφημο μνημόνιο , είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η
σύναψη του μνημονίου έγινε για να ρίξει στάχτη στα μάτια όχι μόνο των
Ελλήνων αλλά και του Muammar…
Δίνοντας κι άλλη δύναμη στο λαο!
Πριν περάσουμε στην επανάσταση αξίζει να αναφερθούμε σε ένα ακόμη
γεγονός που προδίδει την αφοσίωση που είχε ο Gaddafi στο ιδανικό της
άμεσης δημοκρατίας την οποία λόγω συνθηκών ποτέ του δεν μπόρεσε να δει
να ανδρώνεται στη Λιβύη. Το 2009 και εν μέσω παραπόνων από τους Λίβυους
πολίτες για διαφθορά της κυβέρνησης ο Gaddafi προτείνει στις λαϊκές
συνελεύσεις το αδιανόητο: τη διάλυση της κυβέρνησης και την απόδοση των
πετρελαϊκών εσόδων χωρίς διαμεσολάβηση απευθείας στους Λίβυους πολίτες,
κίνηση που θα απέφερε σε ένα εκατομμύριο Λίβυων ετήσιο εισόδημα ύψους
$23000!!! Η πρόταση καταψηφίστηκε από την πλειονότητα των λαϊκών
συνελεύσεων. Οι Λίβυοι δεν ήταν έτοιμη για την αυτοδιαχείριση τους και
προτίμησαν αντί αυτής τα δεκανίκια μιας κεντρικής κυβέρνησης … Όπως ήταν
αναμενόμενο, η κίνηση αυτή του Gaddafi προκάλεσε πανικό στα κυβερνητικά
στελέχη που βλέπαν τον Gaddafi να απειλεί και τη δικιά τους εξουσία:
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που όταν ξεκίνησε η αποσταθεροποίηση στη Λιβύη,
τα κυβερνητικά στελέχη αποστάτησαν το ένα μετά το άλλο σε νούμερα ρεκόρ
για καθεστωτική κυβέρνηση…
Η εξέγερση, οι εχθροί του Gaddafi και η «απελευθερωμένη Λιβύη»
Παρουσιάστηκε σαν κίνημα στα πλαίσια της «Αραβικής άνοιξης».
Μετασχηματίστηκε σε εξέγερση. Έγινε εμφύλιος. Κατέληξε πόλεμος ανάμεσα
στον άξονα «επαναστατών-ΝΑΤΟ» και τον Gaddafi. Οι ανακολουθίες της
δυτικής τρομοκρατίας βρίσκονται παντού: Στο Κουβετιανό προπαγανδιστικό
εργαλείο της αγγλοαμερικανοσιωνιστικής αυτοκρατορίας Al Jazeera, o
Λίβυος «αντικαθεστωτικός» συγγραφέας Mahmuod el-Shaman παρουσίασε μια
αφήγηση που πάσχιζε να στηρίξει την εκδοχή της «ειρηνικής επανάστασης
για τη δημοκρατία», περιγράφοντας πως οι διαδηλωτές μέσα σε λίγες μέρες
επεκτάθηκαν σε χιλιάδες χιλιόμετρα Λιβυκών εδαφών. Αυτή η κινητικότητα
φυσικά δεν περιγράφει αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αιτήματα
για τον εκδημοκρατισμό αλλά πολεμική επιχείρηση. Στην ίδια εκπομπή, ο
αποστάτης Nouri al-Masmari επαναλάμβανε ξανά και ξανά «είμαστε
οργανωμένοι, είμαστε πολύ οργανωμένοι»
Οι αντικαθεστωτικές διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στα μέσα του Φλεβάρη. Η χρήση
«κοινωνικών μέσων» όπως το Facebook έπαιξε μεγάλο ρόλο. Ο δικηγόρος και
ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Fathi Terbil φαίνεται να είναι
ανάμεσα στους υποκινητές της θεματικής «μέρα οργής» που προγραμματίζεται
στις 17 Φεβρουαρίου του 2011 από ανώνυμους κυρίως ακτιβιστές. O Fathi
Terbil συλλαμβάνεται στις 15 Φεβρουαρίου. Με την απελευθέρωσή του την
ίδια μέρα στήνει μια δικτυακή κάμερα που «επιβλέπει την κεντρική πλατεία
της Βεγγάζης, όπου κάποιες οικογένειες διαμαρτύρονταν. Με τη βοήθεια
εξόριστων Λίβυων στον Καναδά και σε όλο τον κόσμο, το βίντεο διαδόθηκε
ραγδάια στο ίντερνετ.»
Κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνέντευξης του στο Al Jazeera, o Λίβυος
συγγραφέας Idris al- Mesmari αναφέρει ότι η αστυνομία πυροβολούσε τους
διαδηλωτές. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο η συνομιλία διακόπηκε απότομα. Η
δραματικοποίηση των γεγονότων είχε τηλεοπτικοποιηθεί. Από κει και πέρα
οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Μια παράλληλη αφήγηση των αρχικών συνθηκών
στο BBC από αυτόπτη μάρτυρα δίνει μια άλλοτε συμπληρωματική και άλλοτε
αντιφατική εικόνα: «Ένας-δύο άνθρωποι μέσα στο πλήθος άρχισαν να
τραγουδούν αντικυβερνητικά συνθήματα και το πλήθος παρασύρθηκε από αυτό.
Υπήρξαν συγκρούσεις με υποστηρικτές της κυβέρνησης και μετά αυτοί
διαλύθηκαν και οι υπηρεσίες ασφαλείας κατέφθασαν και χρησιμοποίησαν
μάνικες με ζεστό νερό» Κάπου εδώ μπαίνουμε στη σφαίρα της σκευωρίας.
Γιατί παράλληλα με τη δραματικοποίηση των συμβάντων από τον Idris al-
Mesmari ζωντανά στο Al-Jazeera, στο ίντερνετ διαδόθηκε ένα βίντεο με
διαδηλωτές να φεύγουν έντρομοι από πυροβολισμούς και έναν άνθρωπο να
σκοτώνεται… μονάχα που αυτό το βίντεο φαίνεται να είχε τραβηχτεί ένα
χρόνο νωρίτερα… Η εξέγερση είχε σκηνοθετηθεί… Κάτω από αυτές τις
συνθήκες, η προγραμματισμένη για της 17 Φεβρουαρίου «μέρα οργής»,
γίνεται μέρα επανάστασης. Σύντομα αποστάτες στρατιωτικοί πυκνώνουν τις
τάξεις των αρχικού πυρήνα διαδηλωτών. Κυβερνητικά κτήρια πυρπολούνται.
Τα σε μεγάλο βαθμό σκηνοθετημένα επεισόδια μετατρέπονται σε εξέγερση και
μετέπειτα εμφύλιο. Ανάμεσα στους επαναστάτες βρίσκονται πλέον άνθρωποι
που σηκώνουν την σημαία του πρώην βασιλιά Idris (βασιλόφρονες δηλαδή) ,
ισλαμιστές φονταμενταλιστές ενώ παρατηρείται και από δυτικούς
παρατηρητές δραστηριότητα της «Al Qaeda» Ίσως το πιο σημαντικό συμβάν
που κλιμάκωσε την αντιπαλότητα και οδήγησε σε μετωπικό εμφύλιο ήταν η
δολοφονία τριών φιλοκυβερνητικών διαδηλωτών που έφεραν λευκές σημαίες
και κλάδους ελαίας κατά τη διάρκεια μιας πορείας για ειρήνευση στη Bin
Jiwad.
Η είδηση ή οι φήμες ότι ο Gaddafi έχει στρατολογήσει αφρικανούς
μισθοφόρους για να καταπνίξει την εξέγερση οδηγούν σε ρατσιστική μανία
και εκκαθαρίσεις από την πλευρά των «επαναστατών». Μετανάστες
εκβιάζονται να ενωθούν με τους επαναστάτες, αναφέρονται περιστατικά όπου
το χέρι των μεταναστών δένεται σε τιμόνι φορτηγών για να μην αποδράσουν
. Υπάρχουν αναφορές για επιχείρηση φυλετικής εκκαθάρισης της
κατοικημένης από μαύρους πόλης Tawargha. Μετά την επιχείρηση «η πόλη που
είχε πληθυσμό 10000, ήταν άδεια» Δεν είναι το ότι το καθεστώς του
Gaddafi δεν αντέδρασε με θηριωδίες. Απλά η δυτική προπαγάνδα επίμεινε
στο ψέμα των δημοκρατών και φιλειρηνικών πολιτών που επαναστατούσαν κατά
του τρελού δικτάτορα, όταν οι «επαναστάτες» αναφέρεται ότι βομβάρδισαν
«τις πόλεις Sirte και Bani Walid… οι επαναστάτες έκοψαν το νερό και τον
ηλεκτρισμό και αρνήθηκαν να επιτρέψουν φάρμακα να μπουν στα νοσοκομεία»
Για να συνθέσουμε πληρέστερη εικόνα για τη σύνθεση και τις προθέσεις
των επαναστατών πρέπει να δούμε τη σύνθεση του οργάνου που δημιουργήθηκε
για να την εκπροσωπήσει πολιτικά, του «Εθνικού Μεταβατικού συμβουλίου» ή
NTC. Ο πολιτικός ηγέτης του NTC κατά την περίοδο του εμφυλίου ήταν ο
Mustafa Abdel Jalil, ο ισλαμιστής υπουργός δικαιοσύνης στη Λιβυκή
κυβέρνηση από το 2007 μέχρι το 2011. Ο Jalil, έχοντας ισχυρή στήριξη από
τον Saif al Gaddafi, κρατούσε ρεκόρ, «αντικαθεστωτικών» αποφάσεων οι
οποίες είχαν να κάνουν ως επί το πλείστον με φυλακίσεις ισλαμιστών. Με
το θάνατο του Gaddafi και την διακήρυξη της «απελευθέρωσης της Λιβύης»
τον Οκτώβριο του 2011 ο Jalil ανακήρυξε τον ισλαμικό νόμο, τη Σαρία ως
υπέρτατο νόμο και επομένως και νόμο και του κράτους. Μετά την Αίγυπτο, η
πολυπόθητη από τους γεωπολιτικούς σχεδιαστές ισλαμοποίηση της Β.Αφρικής
προχωρά όπως είχε σχεδιαστεί. Ο στρατιωτικός ηγέτης του NFL Abdel Hakim
Belhaj είναι όχι μόνο φανατικός ισλαμιστής που είχε πολεμήσει στη
γεωπολιτική παγίδα που στήσαν οι ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν αλλά και
μέλος της «Λιβυκής Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» της εξτρεμιστικής
ισλαμικής οργάνωσης που το 1996 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Gaddafi.
Και κάπου εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη μεγαλοφυία των πολιτικών
αποσταθεροποίησης των γεωπολιτικών σχεδιαστών των ΗΠΑ: Με την συνεργασία
ΗΠΑ-Λιβύης στα θέματα της τρομοκρατίας και το πρόγραμμα «της έκτακτης
παράδοσης», η CIA θα συλλάβει τον Belhaj, τον οποίο ο Bush θα στείλει
πακέτο στον Gaddafi. Μέσω της πόλωσης ισλαμιστών και της «κοσμικής»
εξουσίας που συμβόλιζε ο Gaddafi, o Belhaj θα απελευθερωθεί και θα
ηγηθεί του στρατού που θα καταστρέψει τον Gaddafi.
Το NFL, κατά τη διάρκεια του πολέμου, έλαβε χρηματοδότηση κατά τη
διάρκεια της θητείας της Hillary Clinton αρχικά 50 και στη συνέχεια
άλλων $100 εκατομμυρίων ενώ παράλληλα συζητούσε ήδη με τις πετρελαϊκές
εταιρίες. Τι συζητούσαν; Μια καλή ιδέα μας δίνει μια ανοιχτή επιστολή
της εποχής από τον Karl Muth του Global Policy, του περιοδικού που ο
George Soros μας λέει «ότι αυτοί που ασχολούνται με τα παγκόσμια θέματα
δε θα θέλουν να χάσουν». Λέει λοιπόν ο Muth με τον απαράμιλλο
αμερικάνικο κυνισμό στο άρθρο του «Πως οι επενδυτές μπορούν να σώσουν τη
Λιβύη (και να βγάλουν χρήματα κάνοντάς το): «Το λιβυκό πρόβλημα δεν
είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από πολιτικούς. Είναι ένα πρόβλημα για
να λυθεί από επενδυτές. Οι τραπεζίτες έχουν πολύ μεγαλύτερη ελπίδα στο
να βοηθήσουν τους Λίβυους επαναστάτες από ότι οι διπλωμάτες… Το
πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες στη Λιβύη είναι
ένα πρόβλημα ρευστότητας. Αφήστε με να το επαναλάβω: αυτό που βλέπετε
όταν βλέπετε λήψεις του BBC επαναστατών που πολεμούν στη Λιβύη είναι ένα
πρόβλημα ρευστότητας. Ας πούμε ότι υπάρχουν πετρέλαια αξίας 300 δις
δολαρίων κάτω από τους άμμους της Λιβύης. Ας πούμε επιπρόσθετα ότι οι
επαναστάτες έχουν πιθανότητα ένα προς τρία να ρίξουν την τωρινή
κυβέρνηση… Αυτό σημαίνει, ότι ως ηγέτες του μεταβατικού συμβουλίου στη
Λιβύη, έχετε 100 δις δολάρια για να παίξετε με αυτά. Ας πούμε ότι για
ένα δις δολάρια θα μπορούσατε να προσλάβετε, νοικιάσετε,…, αποκτήσετε τη
συμμετοχή αρκετών μισθοφόρων και εξοπλισμού για να παροπλίσετε ή να
καταστρέψετε ολοκληρωτικά το παρόν καθεστώς- αυτό είναι μόνο το ένα
εκατοστό των κονδυλίων σας. Το πρόβλημα είναι ότι οι μισθοφόροι δεν θα
δουλέψουν για συμβόλαια που τους παραχωρούν μειοψηφικά συμφέροντα σε
πετρέλαιο που μπορεί να μην είναι διαθέσιμο στο μέλλον, (για συμβόλαια)
που μπορεί να μην είναι εφαρμόσιμα στο μελλοντικό λιβυκό δικαστικό
σύστημα. Οι άντρες που διοικούν κορυφαία μισθοφορικά σώματα στην Αφρική
δεν κάναν τα λεφτά τους με το να δέχονται κερδοσκοπικά συμβόλαια ως
αμοιβή- ούτε ακόμα και όταν είχαν να κάνουν με τους Βέλγους- τα κάναν
(τα λεφτά τους) με τον παλαιομοδίτικο τρόπο, με μετρητά στην κάνη του
όπλου τους… Οι επαναστάτες έχουν μια πιθανότητα … να ελέγξουν ένα πολύ
μεγάλο περιουσιακό στοιχείο (τη Λιβύη) που έχει κάποια αξία … Μόνο ένα
μικρό κλάσμα αυτής της αξίας χρειάζεται για να ενοικιαστούν αρκετοί
μισθοφόροι και εξοπλισμοί ώστε να ανατρέψουν την παρούσα κυβέρνηση…
Υπάρχει ένα είδος ατόμου του οποίου η δουλειά είναι να λύνει καταστάσεις
όπου οι άνθρωποι χρειάζεται να αξιοποιήσουν μεγάλες, μη ρευστές
περιουσίες… Λέγονται τραπεζίτες επενδύσεων… Αν οι επαναστάτες ήταν λίγο
περισσότερο οικονομικά εκσυγχρονισμένοι θα μπορούσαν να … 1) να κάνουν
ελκυστική την περίπτωση επένδυσης σε μια μισθοφορική δύναμη στη Λιβύη…
2) να φτιάξουν ένα business plan το οποίο θα περιλάμβανε την παραχώρηση
σε εξωτερικούς επενδυτές μεριδίου των πετρελαϊκών συμφερόντων… 3) να
στείλουν κάποιον στη Ν.Υόρκη ή το Λονδίνο να διαπραγματευτεί επενδύσεις
με ομάδα τραπεζιτών επενδύσεων με υψηλό βαθμό ανταποδοτικότητας για
αυτήν τους την επένδυση… Αν εσείς είστε οι επαναστάτες και χρειάζεστε
περισσότερο προσωπικό και υλικό, πρέπει να το κάνετε τώρα… Και θα σας
βγει ακριβό. Διακυβεύεται μια περιουσία πολυδισεκατομμυρίων και υπάρχουν
άνθρωποι που θα ασχοληθούν μαζί σας με αυτούς τους όρους. Αν κλείσετε
μια συμφωνία σήμερα, θα έχετε λεφτά στο χέρι και θα είσαστε σε θέση να
προσλάβετε τους καλύτερους μισθοφόρους και εξοπλισμό, τους καλύτερους
δικηγόρους και άλλους συμβούλους… και να επικηρύξετε με μεγάλα ποσά τους
κορυφαίους διοικητές που είναι ακόμη πιστοί στον Καντάφι. Πάνω από όλα,
θα καταφέρετε να βγείτε από πάνω λέγοντας ότι είχατε σκληρές επιλογές
να κάνετε αλλά καταφέρατε να κερδίσετε αυτόν τον πόλεμο με τους δικούς
σας όρους αντί να φαίνεστε ανοργάνωτοι, απροετοίμαστοι και υφιστάμενοι
των γραφειοκρατικών συσκέψεων του ΟΗΕ. Οπότε επαναστάτες, τώρα που τα
περιουσιακά στοιχεία του Καντάφι έχουν παγώσει, εσείς έχετε όλα τα
λεφτά. Είναι ώρα να καλέσετε τους τραπεζίτες και να βάλετε κάποια από
αυτά σε χρήση…»
O ρόλος του ΝΑΤΟ και ο αυτοκράτορας OBAMA
Πολύ σύντομα ο Gaddafi απογυμνώθηκε από το στρατό και του απόμεινε
κυρίως η προσωπική φρουρά του, η αεροπορία και ίσως και κάποιες
πολιτοφυλακές. Το ότι ο στρατός δεν ήταν και τόσο πιστός στον Gaddafi
όπως θα περίμενε κανείς να συμβαίνει με έναν δικτάτορα το γνωρίζαν οι
αμερικάνοι γεωσκακιστές. Ήδη από τις 5 Μαρτίου του 2011 ο «μεγάλος»
Zbigniew Brzezinski, σύμβουλος του Obama σε θέματα εθνικής ασφάλειας,
δηλώνει ότι «μια μεγαλύτερη αλλά έμμεση ανάμειξη των ΗΠΑ θα έστελνε το
σωστό μήνυμα και θα κινούσε τα δρώμενα στη Λιβύη προς τη σωστή
κατεύθυνση… κάτι τέτοιο θα ήταν μια υπόδειξη στον πολύ αβέβαιο και
διαιρεμένο Λιβυκό στρατό ότι δεν είναι προς το συμφέρον τους να
στηρίζουν τον Gaddafi» Λίγες μέρες μετά ο ΟΗΕ ψηφίζει (λες και κατά
παραγγελία Brzezinski) την ζώνη απαγόρευση πτήσεων. Με την πρόφαση της
εφαρμογής του ψηφίσματος, ΗΠΑ-Γαλλία-Αγγλία το παραβιάζουν και
επιχειρούν κατά θέσεων του Gaddafi. Η ανθρωπιστική επέμβαση ήταν από την
αρχή η πρόφαση για έναν προσχεδιασμένο πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός ήταν
ακόμη και για τα αμερικανικά δεδομένα παράνομος αφού ο Obama δεν πήρε
την έγκριση του Κογκρέσου. Όσον αφορά τη Γαλλία, να τονιστεί ότι πέρα
από τα Γαλλικά συμφέροντα στη Λιβύη, ο πρόεδρος Sarkozy έχει καλό λόγο
να υπηρετεί την Αμερική: Ενδεικτικά, ο δεύτερος ξάδερφος του, ο Olivier
Sarkozy είναι διευθύνων σύμβουλος της Carlyle Group, μιας γιγαντιαίας
επενδυτικής εταιρίας στενά συνδεδεμένης με την οικογένεια Bush, με
θέσεις στην πολεμική βιομηχανία και με παλαιότερη θέση και της
οικογένειας Laden (πως λέμε Osama bin Laden) σε αυτή …
Για να εμπλακεί ο Πρόεδρος Obama σε ένα πόλεμο χωρίς εξουσιοδότηση,
έπρεπε να φανεί ότι επηρεάστηκε από κάποιον ώστε η ηθική ευθύνη να πέσει
σε αυτόν τον κάποιο. Αυτό το ρόλο τον έπαιξε η Samantha Powers, πρώην
δημοσιογράφος με προσωπική εμπειρία βαλκανικών εθνοκαθάρσεων και νυν
σύμβουλος του εθνικού συμβούλου ασφαλείας (NSC) σε θέματα ανθρωπίνων
δικαιωμάτων, σύζυγος του Cuss Sunstein ο οποίος με τη σειρά του είναι
στέλεχος της κυβέρνησης του Οbama και ένας νεοσυντηρητικός υπό την
προβιά του δημοκρατικού. Η Samantha Powers επικαλέστηκε ως λόγο για την
ανάμειξη των ΗΠΑ στη Λιβύη το R2P Το δόγμα R2P (Responsibility to
Protect) προβλέπει ότι κάθε κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τον
πληθυσμό του από γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και εγκλήματα πολέμου. Αν
το κράτος δεν τηρεί αυτή του την υποχρέωσή, η διεθνής κοινότητα έχει το
δικαίωμα να παρέμβει για να προστατεύσει τον πληθυσμό. To δόγμα R2P
λοιπόν, που παρά τις αυτονόητες ανθρωπιστικές του διατυπώσεις ανοίγει
νέα παράθυρα παρεμβατικότητας και επεμβάσεων στην εθνική κυριαρχία. Το
Global Center for the Responsibility to Protect ιδρύθηκε το 2007 για
αυτόν ακριβώς το λόγο: Το δόγμα όφειλε να έχει έναν επίσημο φορέα ώστε
να διατυπωθεί, να αποκτήσει υπόσταση και επιρροή, να προωθηθεί και να
εδραιωθεί. Η μία από τις δύο οργανώσεις που χρηματοδότησε το κέντρο ήταν
το «Open Society Institute» . To ινστιτούτο που εδώ και δεκαετίας
«ανοίγει» τις χώρες στις ορέξεις της ολιγαρχίας του πλούτου,
δημιουργώντας αποσταθεροποίηση μέσω «χρωματιστών επαναστάσεων». Το
ίδρυμα του κερδοσκόπου, κάποτε συνεταίρο των Rothschild και μάγου της
κοινωνικής μηχανικής, George Soros, του ανθρώπου που μετά την
προετοιμασία του εδάφους για την οικονομική και πολιτική επέκταση των
αφεντικών του στις χώρες του πρώην ανατολικού Block, τώρα, συμβάλει στον
ανασχηματισμό και την ανακατάληψη της Β. Αφρικής μέσω της Αραβικής
άνοιξης και της Ευρώπης μέσω της κρίσης χρέους.
Ο κόσμος χωρίς τον Gaddafi
Το όραμα για μια Αφρική ενωμένη, αυτόνομη, πλούσια, εμπορική δύναμη με
κοινό νόμισμα το χρυσό δηνάριο, με μια διαφρικανική κεντρική τράπεζα που
θα ανήκε στα κράτη και όχι στους ιδιώτες, με ένα Αφρικανικό Νομισματικό
Ταμείο που θα παραγκώνιζε το μισητό ΔΝΤ, πέθανε μαζί με τον Gaddafi.
Ένα μεγάλο κομμάτι της Αφρικής θα πληγεί και οικονομικά από την έλευση
της «δημοκρατίας» στη Λιβύη. Ο Gaddafi έδινε δανεικά και αγύριστα σε
χώρες τις Αφρικής, ενώ -χωρίς να είναι υποχρεωμένος- πλήρωνε
αποζημιώσεις για τη συμμετοχή της Λιβύης σε πολέμους στην αφρικανική
ήπειρο. Με όλα του τα κατάμαυρα σημεία, ο Gaddafi ήταν από τους λίγους
ηγέτες που στάθηκε απέναντι στη χρεοκρατία, την εταιριοκρατία και την
αποικιοκρατία που αποτελούν τα δομικά συστατικά της «δημοκρατίας» του
Αγγλοαμερικανικούτύπου. Για ολόκληρες δεκαετίες παρείχε στο λαό του ένα
ασύγκριτα ανώτερο για τα δεδομένα της περιοχής και τον οικονομικό
αποκλεισμό της Λιβύης από τη Δύση βιωτικό επίπεδο.
Ο Gaddafi είχε πει ότι θα πεθαίνει σα μάρτυρας. Τον δολοφόνησαν
εξευτελιστικά. Παρά ταύτα, αν κάποτε τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη
απελευθερωθούν από το Δυτικό ζυγό, θα τον μνημονεύουν ως ήρωα.
