Βαθιά θλίψη και οδύνη στο στερνό αντίο από συγγενείς και φίλους στον
Θέμο Αναστασιάδη. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν μιλούν για την τόσο ξεχωριστή του προσωπικότητα αλλά και το δημοσιογραφικό του έργο.
Στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Ελευθερώτριας στην Κηφισιά,
εκφωνήθηκαν επικήδειοι για τον δημοσιογράφο. Ο θεράπων ιατρός του
Αθανάσιος Παπανικολάου, ο φίλος του, εκπρόσωπος Τύπου της Αρχιεπισκοπής
Χάρης Κονιδάρης, ο δημοσιογράφος του «Θέματος» Δημήτρης Παγαδάκης και ο
εκπρόσωπος των εργαζομένων του «Πρώτους Θέματος» Φρίξος Δρακοντίδης
μίλησαν για τον δικό τους Θέμο.
Αθανάσιος Παπανικολάου, θεράπων ιατρός
Ονομάζομαι Αθανάσιος Παπανικολάου και είμαι γιατρός. Δεν θα σας πω
για τον Θέμο όπως τον γνωρίσατε και τον αγαπήσατε όλοι. Θα σας πω για
τον Θέμο όπως τον γνώρισα εγώ και δεν τον γνώρισε κανένας άλλος.
Η γνωριμία μας ξεκίνησε με την δική του μεγάλη μάχη. «Πάρε
και αυτόν τον ασθενή, ένας τουρίστας από Ελλάδα είναι, έχετε και το ίδιο
όνομα».
– «Τι σχέση έχει το Αθανάσιος με το Θεμιστοκλής»;
Η συνάντησή μας σηματοδότησε μια δύσκολη πορεία. Μέσω αυτής όμως
διαμορϕώθηκε μεταξύ μας μια πολύ ιδιαίτερη ϕιλία. Μία σχέση ασύλληπτης
αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που ξεπερνά εννοιολογικά την σχέση ιατρού-ασθενή
και μοιάζει περισσότερο με αυτήν της οικογένειας. Υπάρχουν στη ζωή
τέτοιου είδους βιωματικές εμπειρίες που μπορούν να προσδώσουν στον χρόνο
τόσο τρομακτικά διασταλτικό χαρακτήρα, ώστε στιγμές και δευτερόλεπτα να
γίνονται αιώνες.
Ο Θέμος ήταν πάντα μαχητής, αυτό είναι γνωστό σε όλους σας. Καμία
άλλη μάχη όμως δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν. Η τιτάνια μάχη για
τη ζωή. Ο Θέμος λάτρευε τη ζωή. Κανένας μας δεν αναλογίζεται πόσο
πολύτιμη είναι – ακόμα και η επιστήμη της Ιατρικής μπορεί κάποιες ϕορές
να αποδομεί τέτοιες ιερές έννοιες.
Ακόμα και σε συνθήκες αδιανόητες για τα ανθρώπινα όρια ο Θέμος δεν σταματούσε να γράϕει.
Ο Θέμος μου δίδαξε την ιερότητα της ζωής, μέσα από το ϕάσμα του
θανάτου. Μέσα από το πείσμα και το θάρρος, μέσα από τον σαρκασμό και το
χιούμορ και μέσα από βλέμματα, στα οποία η μόνη απάντηση είναι η σιωπή.
Ο Θέμος λάτρευε τη θαυμάσια οικογένειά του. «Περιμένω να δω την Βασιλική το πρωί… για να βεβαιωθώ ό,τι ζω».
Είναι ανώϕελο να προσπαθήσει κανείς να προσεγγίσει με λόγια την αγάπη
του Θέμου για εσένα, Βασιλική. Το μόνο ίσως που μπορώ να πω ό,τι
ανακάλυψα, σε αυτή την προσπάθεια, είναι ότι είναι η ίδια και για τον
καθένα σας, Αλίκη, Βύρωνα, Φιλιώ. Και για εσένα, Νταϊάνα, που ήσουν
συνέχεια κοντά του.
Και αν δεν μπορεί ο Θέμος να είναι κοντά σας για όσο θα θέλατε, για
να του δείξετε πόσα μπορείτε να καταϕέρετε, πρέπει να ξέρετε ότι η ψυχή
είναι αθάνατη. Κι ό,τι η παρουσία του, από ένα υπερβατικό επίπεδο, θα
παρακολουθεί και θα συντροϕεύει τα επόμενά σας μικρά και μεγάλα βήματα.
Δεν υπάρχει όμως τρόπος να απαλύνει κανείς τον πόνο της απώλειας
αυτές τις στιγμές. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτός ο χρόνος που περνάει και τα
γιατρεύει όλα;
Όχι ακριβώς… Κάθε ϕορά θα θυμόμαστε τον Θέμο, όσος χρόνος κι αν
περάσει και θα μας κυριεύει η συγκίνηση. Μαζί όμως θα γεμίζει ο νους μας
με τις όμορϕες αναμνήσεις, το γέλιο, τα αστεία του, το διαπεραστικό και
διορατικό του βλέμμα. Τον καυστικότατο λόγο του. Μαζί με τη συγκίνηση
όμως, θα έρχεται και ένα μικρό χαμόγελο, για τον Θέμο που μας δίδαξε
τόσα πολλά όλους. Τον Θέμο που έγραψε και άϕησε ιστορία.
Δημήτρης Παγαδάκης, δημοσιογράφος
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για έναν άνθρωπο που μέχρι χθες κιόλας ήταν
ολοζώντανα παρών. Είναι αδυσώπητα σκληρό να πεις δυο κουβέντες για
αυτόν σε παρελθόντα χρόνο, χωρίς να νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό.
Ακόμα πιο βαρύ είναι να πεις μια λέξη αποχαιρετισμού για την απώλεια ενός φίλου.
Ο πρόωρος χαμός σου, φίλε Θέμο – επειδή, δυστυχώς, έτσι το θέλησε μια
μεροληπτικά κακή τύχη ή τα καμώματα μιας άδικης μοίρας -χωρίζει πια
διάπλατες αγκαλιές, σκορπίζει αβάσταχτο πόνο, φωλιάζει βουβή μελαγχολία
στις ψυχές των δικών σου ανθρώπων.
Αν δεν είναι ένα κακόγουστο, πικρό αστείο το πένθος δεν θα ταίριαζε ποτέ στη δική σου τη ζωή.
Γιατί στη δική σου σύντομη ζωή, φίλε Θέμο τη γεμάτη πλούσιες εμπειρίες αξιώθηκες πολλαπλές χαρές.
Δούλεψες πεισματικά, δραστήρια, σκληρά, κατέγραψες επιτυχίες κι επιτεύγματα με πάθος, εντιμότητα, δυναμισμό και αυταπάρνηση.
Έζησες ευτυχισμένα, έχοντας κοντά σου μια υπέροχη και αφοσιωμένη
σύζυγο, συμπαραστάτη στο πλευρό σου, συντιμονιέρισα στη ρότα σου που σε
τίμησε και σε αγάπησε όσο κανείς, μέχρι τέλους.
Απέκτησες τρία θαυμάσια παιδιά, άξια και αγαπημένα, που σε περιέβαλαν
με ξεχωριστή φροντίδα, ζεστασιά και τρυφερότητα, όπως ακριβώς εσύ τα
ανάθρεψες.
Κι ακόμα περισσότερο, στάθηκες λεβέντικα και με αξιοπρέπεια σε αυτό το κόσμο.
Με πηγαία και ακατανίκητη αισιοδοξία στο δημόσιο χώρο.
Με ψυχραιμία και μαχητικότητα σε μπουρίνια και μπουνάτσες.
Με μεγαλείο ψυχής και περίσσευμα θάρρους,απέναντι σε συσκοτίσεις, ύβρεις και αγελαίες συκοφαντίες.
Πρωτοστάτησες με γραφή ανεξίτηλη και βγήκες παλικαρίσια κόντρα στη
κακοβουλία τα κυνηγητά και τα παραφυλάγματα ασπόνδυλων δειλών.
Πολέμησες με την ευθύβολη πένα σου απειλές, εκβιασμούς και κακεντρέχειες από μικρόψυχα ανθρωπάκια.
Γιατί ήσουν παραδειγματικά δημοκράτης.
Ποτέ λιποτάκτης από τις αρχές σου και ποτέ φυγόμαχος από τις αξίες σου.
Πάντα πνευματώδης και εμπνευσμένος.
Σταθερά ανήσυχος και ερευνητικός.
Διαρκώς πολιτικά εύψυχος και κοινωνικά ευαίσθητος.
Μονίμως αλληλέγγυος και σπλαχνικός,
Αδιαπραγμάτευτα πρωτοπόρος και γενναιόδωρος
Δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει πίσω η έντονη προσωπικότητα σου αυτή
που στο διάβα της ζωής σου μαχόταν κάθε υποκριτικό καθωσπρεπισμό
συγκρουόταν με κάθε εφησυχασμό, τέλμα και ακινησία.
Ξέρω ότι ποτέ δεν σου άρεσαν τα εγκώμια και οι κολακείες αλλά,
ειλικρινά, υπήρξαμε τυχεροί όσοι σε γνωρίσαμε, συνεργαστήκαμε μαζί σου,
και μας τίμησες με τη φιλία σου.
Θα μας λείψει η ευγένεια, η δοτικότητα, ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ σου.
Θα μας λείψουν οι κουβέντες και οι σκέψεις σου για τα μεγάλα και τα μικρά τα σύνθετα και τα απλά.
Θα μας λείψουν οι οξυδερκείς παρατηρήσεις σου και τα αθώα πειράγματα
σου που σκορπούσαν γέλια ανοιχτόκαρδα και κελλαριστά σαν τη δίψα για
ζωή.
Αυτή τη δίψα σου για ζωή που δεν φοβήθηκε τον Χάρο.
Τον κοίταξες κατάματα.
Τον αμφισβήτησες αγέρωχα και τον πάλεψες γενναία με το μυαλό σου αγγυροβολημένο στην αγαπημένη σου οικογένεια.
Στη γυναίκα σου Βασιλική, στα παιδιά σου Αλίκη, Βύρωνα και Φιλιώ, στην αδελφή σου Νταϊάνα και τον ανιψιό σου Σπύρο.
Κι ακόμα με την καρδιά σου ακουμπισμένη στην πατρίδα και την έγνοια της σκέψης σου αφιερωμένη στην εφημερίδα.
Ήσουν πάντα ένας ανθρώπους που νοιαζόταν, μέχρι την οδυνηρή στιγμή που κόπηκε τόσο άδικα και πρόωρα το νήμα της ζωής σου.
Το ασίγαστο, όμως, πάθος σου για ζωή και δημιουργία δεν θα σε ξεμακρύνει ποτέ από κοντά μας, φίλε Θέμο.
Θα σε θυμόμαστε με καμάρι σίγουροι, ότι η ιστορία του ελληνικού Τύπου
θα καταγράψει με περηφάνια το αξεθώριαστο και καινοτόμο σου αποτύπωμα.
Σου πρέπει σαν τελευταίο αντίο ο στίχος του Νίκου Καζαντζάκη που τόσο αγαπούσες.
Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.
Καλό ταξίδι, φίλε Θέμο
Καλό λιμάνι στην ρωμαλέα, ριψοκίνδυνη και ταξιδιάρα ψυχή σου
Φρίξος Δρακοντίδης, Εκπρόσωπος εργαζομένων «Πρώτου Θέματος» στην ΕΣΗΕΑ
Ο Θέμος Αναστασιάδης για εμάς δεν ήταν απλώς ένας εργοδότης. Όπως και
αυτό που έφτιαξε, μαζί με τον Τάσο Καραμήτσο, δεν ήταν απλώς ένας
οργανισμός μέσων μαζικής ενημέρωσης. Το Θέμα ήταν ένα σπίτι, μια
οικογένεια. Και όλους εμάς, τους εργαζόμενους, μας αντιμετώπιζε σαν
παιδιά του. Κι αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα σημαντικό -και καθόλου
αυτονόητο. Ειδικά για όσους από εμάς είμαστε δημοσιογράφοι. Επειδή το
ερευνητικό και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που υπηρετούμε στο Πρώτο ΘΕΜΑ
πολλές φορές έχει παρατράγουδα και αντίποινα, ο Θέμος πάντοτε ήταν δίπλα
στον ρεπόρτερ. Στηρίζοντας, δίνοντας στο πλευρό μας τη μάχη της
αλήθειας.
Η εικόνα που δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μας, είναι ο ίδιος ο
Θέμος. Η μορφή του, το αργό, συρτό βάδισμά του, καθώς περιφερόταν
αθόρυβα ανάμεσα στα γραφεία. Και όλοι βέβαια ξεροκαταπίναμε,
περιμένοντας να ακούσουμε κάτι σαν «τι γίνεται φίλε; Κανά θεματάκι;» Ο
αιώνιος τρόμος του ρεπόρτερ μπροστά στον εκδότη. Και έναν εκδότη όπως ο
Θέμος. Που εάν του έλεγες ότι έχεις κάποιο θέμα, το πιθανότερο ήταν ότι
θα σου έλεγε «άλλο;» Δεν ήταν όμως η βόλτα του αφεντικού για να
επιτηρήσει την τάξη. Αντίθετα, όποτε ο Θέμος κυκλοφορούσε ανάμεσά μας
ήταν για να φέρει την αταξία. Να τα τινάξει όλα στον αέρα, να προκαλέσει
αναστάτωση. Τη δημιουργική αναστάτωση που δεν έπαψε ποτέ να επιζητά.
Όπως δεν ήταν συμβατικός εκδότης, ο Θέμος δεν ήταν και συμβατικός
εργοδότης. Κάθε άλλο. Είχε ένα ειλικρινές ενδιαφέρον, μια επίμονη
περιέργεια να μάθει τα πάντα για τον καθέναν μας. Δεν του αρκούσαν οι
τυπικές πληροφορίες. Ήθελε να μπαίνει στο μυαλό και την ψυχή μας. Και το
έκανε αυτό κυρίως σαν πατέρας αλλά και με μια καλώς εννοούμενη
υστεροβουλία: Γνωρίζοντας τον καθέναν μας σε βάθος, μας πίεζε να γίνουμε
καλύτεροι. Όχι καλύτεροι εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι και λοιπά.
Καλύτεροι άνθρωποι. Και γι’ αυτό ήταν μοναδική, εξαιρετική τιμή που
δουλέψαμε μαζί με τον Θέμο.
Θέμο συγχώρησέ μας το κλισέ, αλλά θα συνεχίσουμε να τιμούμε την
εμπιστοσύνη που έδειξες σε εμάς, κάνοντας όλα όσα εσύ μας έμαθες, με τον
τρόπο που εσύ μας δίδαξες. Κι αφού εσύ επέμενες να διεισδύσεις στην
ψυχή και το μυαλό μας, στην ψυχή, το μυαλό και την καρδιά μας θα σε
κρατήσουμε. Για πάντα. Θέμο δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Χάρης Κονιδάρης, φίλος Θέμου Αναστασιάδη και εκπρόσωπος τύπου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών
Φίλε και αδερφέ Θέμο
Ο λόγος που τόσο πολύ αγάπησες και με τόσο πάθος υπηρέτησες όλα αυτά τα χρόνια μοιάζει πολύ πολύ μικρός για να σε χωρέσει.
Ήσουν τόσο σιωπηλός και στιβαρός και εσωστρεφής που οι λέξεις
περιττεύουν και ήσουν τόσο πληθωρικός και σαρωτικός και ανοιχτός που οι
λέξεις δεν αρκούν.
Είσαι ένας σπάνιος άνθρωπος, ήσουν… με απαράμιλλο ήθος με περίσσευμα
αγάπης για όλους, με αποθέματα ευγένειας, καλοσύνης, ψυχικής ομορφιάς
που δεν εξαντλούνταν σε τυπικότητες.
Δεν κουβαλούσες μέσα σου αυτα τα βαρίδια που κουβαλάμε πολλοί, τις
μικροψυχίες, τις μειονεξίες, τα σύνδρομα, τη ζήλια και το φθόνο.
Ήσουν πολύ πολύ ευρύχωρος στη ψύχη σου, πολύ πολύ ευρύχωρος στο πνεύμα σου.
Ήσουν ένα μικρό παιδί στο σώμα ενός ενήλικα με μυαλό ενός γέρου σοφού
που όμως ήθελε πάντα να αναζητά, ήθελε πάντα να μαθαίνει και γι’ αυτό
άλλωστε ήσουν και σοφός.
Ήσουν ένας μοναδικός σύντροφος για τη γυναίκα σου τη Βασιλική, τη
φίλη σου το μπιλάκι σου, όπως έλεγες και την αγάπησες με έναν τρόπο, ο
οποίος ήταν μοναδικός και υποκλίνομαι σ’ αυτόν μπροστά σου, όπως και
αυτή σ’ αγάπησε με έναν τρόπο που ήταν μοναδικός και υποκλίνομαι μπροστά
της.
Ήσουν ένας απίστευτος πατέρας για τα παιδιά σου Αλίκη, Βύρωνα, Φιλιώ
και είχες πάντα ανησυχία και αγωνία για τα επόμενα βήματά τους και την
επόμενη μέρα και ήθελες πάντα να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και να
αποκτήσουν αποκτήσουν μόρφωση και παιδεία.
Ήσουν ένας μοναδικός αδερφός για την αδερφή σου την Νταϊάνα για την
οποία ήσουν ο ήρωας της και ένας μοναδικός θείος για τον ανιψιό σου τον
Σπύρο.
Ήσουν ένας πατέρας, ένας φίλος και ένας αδερφός για τη δεύτερη
οικογένειά σου, την οικογένεια του Πρώτου Θέματος, για τον πρωταδερφό
σου τον Τάσο που φέρει σήμερα την ευθύνη να κουβαλήσε αυτή τη βαριά
παρακαταθήκη που αφήνεις στο μέλλον, για τον Μπάμπη για όλους τους
ανθρώπους που δούλευες καθημερινά όχι ως εκδότης, ούτε ως διευθυντής
αλλά ως συνάδερφος, φίλος, αδερφός, πατέρας.
Δεθήκαμε πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια τις στιγμές των
δοκιμασιών σου και τους τελευταίους 18 μήνες τις στιγμές της μεγάλης σου
δοκιμασίας.
Δεν λύγισες, δε συμβιβάστηκες, δεν υποτάχθηκες, δε συναλλάχθηκες, δε
διαπραγματεύτηκες σε τίποτε και έφυγες όρθιος και ίσιος γιατι ήσουν
πάντα Έλληνας και γαρ Ηπειρώτης.
Στον καλό τόπο που θα πας θα φροντίσεις και έτσι θα κάνεις να τους
συναρπάσεις, να τους μαγέψεις και να τους κάνεις να χαμογελούν.
Δεν αξιώθηκα να σου φέρω την κάπα που σου είχα υποσχεθεί για να σε σκεπάζει.
Θα σε σκεπάζουν όμως οι βράχοι της Αστράκας, οι πύργοι, και θα
θύμαμαι πάντα όταν σου έστειλα μία φωτογραφία και μου απάντησες «θεϊκό
φίλε switzerland and green horses».
Χιούμορ μέχρι την τελευταία στιγμή, χιούμορ όσο και αν πόναγες, όσο και αν οι κακές σκέψεις τριγύρναγαν στο κεφάλι σου.
Θα σε συνοδεύει πάντα και να είσαι βέβαιος γι αυτό η λατρεία της
Βασιλικής της Αλίκης της Φιλιώς του Βυρωνα της Νταϊάνας, του Σπύρου, του
Τάσου, όλων των παιδικών σου φίλων, όλων των ανθρώπων που είχες σαν
παιδιά σου και σαν αδέρφια σου στην εφημερίδα και όπου και αν πέρασες
και να είσαι σίγουρος ότι το πλεούμενό σου, το πλεούμενο «Θέμος» θα
ταξιδεύει πάντα σε ανοιχτές θάλασσες και σε ανοιχτούς ωκεανούς, με όλους
τους ανέμους θα περνά πάνω από τα κύματα και θα μπαίνει πάντα ασφαλές
σε όλα τα λιμάνια του κόσμου.
Εις το επανιδείν φίλε.
Βαθιά θλίψη και οδύνη στο στερνό αντίο από συγγενείς και φίλους στον
Θέμο Αναστασιάδη. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν μιλούν για την τόσο ξεχωριστή του προσωπικότητα αλλά και το δημοσιογραφικό του έργο.
Στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Ελευθερώτριας στην Κηφισιά,
εκφωνήθηκαν επικήδειοι για τον δημοσιογράφο. Ο θεράπων ιατρός του
Αθανάσιος Παπανικολάου, ο φίλος του, εκπρόσωπος Τύπου της Αρχιεπισκοπής
Χάρης Κονιδάρης, ο δημοσιογράφος του «Θέματος» Δημήτρης Παγαδάκης και ο
εκπρόσωπος των εργαζομένων του «Πρώτους Θέματος» Φρίξος Δρακοντίδης
μίλησαν για τον δικό τους Θέμο.
Αθανάσιος Παπανικολάου, θεράπων ιατρός
Ονομάζομαι Αθανάσιος Παπανικολάου και είμαι γιατρός. Δεν θα σας πω
για τον Θέμο όπως τον γνωρίσατε και τον αγαπήσατε όλοι. Θα σας πω για
τον Θέμο όπως τον γνώρισα εγώ και δεν τον γνώρισε κανένας άλλος.
Η γνωριμία μας ξεκίνησε με την δική του μεγάλη μάχη. «Πάρε
και αυτόν τον ασθενή, ένας τουρίστας από Ελλάδα είναι, έχετε και το ίδιο
όνομα».
– «Τι σχέση έχει το Αθανάσιος με το Θεμιστοκλής»;
Η συνάντησή μας σηματοδότησε μια δύσκολη πορεία. Μέσω αυτής όμως
διαμορϕώθηκε μεταξύ μας μια πολύ ιδιαίτερη ϕιλία. Μία σχέση ασύλληπτης
αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που ξεπερνά εννοιολογικά την σχέση ιατρού-ασθενή
και μοιάζει περισσότερο με αυτήν της οικογένειας. Υπάρχουν στη ζωή
τέτοιου είδους βιωματικές εμπειρίες που μπορούν να προσδώσουν στον χρόνο
τόσο τρομακτικά διασταλτικό χαρακτήρα, ώστε στιγμές και δευτερόλεπτα να
γίνονται αιώνες.
Ο Θέμος ήταν πάντα μαχητής, αυτό είναι γνωστό σε όλους σας. Καμία
άλλη μάχη όμως δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν. Η τιτάνια μάχη για
τη ζωή. Ο Θέμος λάτρευε τη ζωή. Κανένας μας δεν αναλογίζεται πόσο
πολύτιμη είναι – ακόμα και η επιστήμη της Ιατρικής μπορεί κάποιες ϕορές
να αποδομεί τέτοιες ιερές έννοιες.
Ακόμα και σε συνθήκες αδιανόητες για τα ανθρώπινα όρια ο Θέμος δεν σταματούσε να γράϕει.
Ο Θέμος μου δίδαξε την ιερότητα της ζωής, μέσα από το ϕάσμα του
θανάτου. Μέσα από το πείσμα και το θάρρος, μέσα από τον σαρκασμό και το
χιούμορ και μέσα από βλέμματα, στα οποία η μόνη απάντηση είναι η σιωπή.
Ο Θέμος λάτρευε τη θαυμάσια οικογένειά του. «Περιμένω να δω την Βασιλική το πρωί… για να βεβαιωθώ ό,τι ζω».
Είναι ανώϕελο να προσπαθήσει κανείς να προσεγγίσει με λόγια την αγάπη
του Θέμου για εσένα, Βασιλική. Το μόνο ίσως που μπορώ να πω ό,τι
ανακάλυψα, σε αυτή την προσπάθεια, είναι ότι είναι η ίδια και για τον
καθένα σας, Αλίκη, Βύρωνα, Φιλιώ. Και για εσένα, Νταϊάνα, που ήσουν
συνέχεια κοντά του.
Και αν δεν μπορεί ο Θέμος να είναι κοντά σας για όσο θα θέλατε, για
να του δείξετε πόσα μπορείτε να καταϕέρετε, πρέπει να ξέρετε ότι η ψυχή
είναι αθάνατη. Κι ό,τι η παρουσία του, από ένα υπερβατικό επίπεδο, θα
παρακολουθεί και θα συντροϕεύει τα επόμενά σας μικρά και μεγάλα βήματα.
Δεν υπάρχει όμως τρόπος να απαλύνει κανείς τον πόνο της απώλειας
αυτές τις στιγμές. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτός ο χρόνος που περνάει και τα
γιατρεύει όλα;
Όχι ακριβώς… Κάθε ϕορά θα θυμόμαστε τον Θέμο, όσος χρόνος κι αν
περάσει και θα μας κυριεύει η συγκίνηση. Μαζί όμως θα γεμίζει ο νους μας
με τις όμορϕες αναμνήσεις, το γέλιο, τα αστεία του, το διαπεραστικό και
διορατικό του βλέμμα. Τον καυστικότατο λόγο του. Μαζί με τη συγκίνηση
όμως, θα έρχεται και ένα μικρό χαμόγελο, για τον Θέμο που μας δίδαξε
τόσα πολλά όλους. Τον Θέμο που έγραψε και άϕησε ιστορία.
Δημήτρης Παγαδάκης, δημοσιογράφος
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για έναν άνθρωπο που μέχρι χθες κιόλας ήταν
ολοζώντανα παρών. Είναι αδυσώπητα σκληρό να πεις δυο κουβέντες για
αυτόν σε παρελθόντα χρόνο, χωρίς να νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό.
Ακόμα πιο βαρύ είναι να πεις μια λέξη αποχαιρετισμού για την απώλεια ενός φίλου.
Ο πρόωρος χαμός σου, φίλε Θέμο – επειδή, δυστυχώς, έτσι το θέλησε μια
μεροληπτικά κακή τύχη ή τα καμώματα μιας άδικης μοίρας -χωρίζει πια
διάπλατες αγκαλιές, σκορπίζει αβάσταχτο πόνο, φωλιάζει βουβή μελαγχολία
στις ψυχές των δικών σου ανθρώπων.
Αν δεν είναι ένα κακόγουστο, πικρό αστείο το πένθος δεν θα ταίριαζε ποτέ στη δική σου τη ζωή.
Γιατί στη δική σου σύντομη ζωή, φίλε Θέμο τη γεμάτη πλούσιες εμπειρίες αξιώθηκες πολλαπλές χαρές.
Δούλεψες πεισματικά, δραστήρια, σκληρά, κατέγραψες επιτυχίες κι επιτεύγματα με πάθος, εντιμότητα, δυναμισμό και αυταπάρνηση.
Έζησες ευτυχισμένα, έχοντας κοντά σου μια υπέροχη και αφοσιωμένη
σύζυγο, συμπαραστάτη στο πλευρό σου, συντιμονιέρισα στη ρότα σου που σε
τίμησε και σε αγάπησε όσο κανείς, μέχρι τέλους.
Απέκτησες τρία θαυμάσια παιδιά, άξια και αγαπημένα, που σε περιέβαλαν
με ξεχωριστή φροντίδα, ζεστασιά και τρυφερότητα, όπως ακριβώς εσύ τα
ανάθρεψες.
Κι ακόμα περισσότερο, στάθηκες λεβέντικα και με αξιοπρέπεια σε αυτό το κόσμο.
Με πηγαία και ακατανίκητη αισιοδοξία στο δημόσιο χώρο.
Με ψυχραιμία και μαχητικότητα σε μπουρίνια και μπουνάτσες.
Με μεγαλείο ψυχής και περίσσευμα θάρρους,απέναντι σε συσκοτίσεις, ύβρεις και αγελαίες συκοφαντίες.
Πρωτοστάτησες με γραφή ανεξίτηλη και βγήκες παλικαρίσια κόντρα στη
κακοβουλία τα κυνηγητά και τα παραφυλάγματα ασπόνδυλων δειλών.
Πολέμησες με την ευθύβολη πένα σου απειλές, εκβιασμούς και κακεντρέχειες από μικρόψυχα ανθρωπάκια.
Γιατί ήσουν παραδειγματικά δημοκράτης.
Ποτέ λιποτάκτης από τις αρχές σου και ποτέ φυγόμαχος από τις αξίες σου.
Πάντα πνευματώδης και εμπνευσμένος.
Σταθερά ανήσυχος και ερευνητικός.
Διαρκώς πολιτικά εύψυχος και κοινωνικά ευαίσθητος.
Μονίμως αλληλέγγυος και σπλαχνικός,
Αδιαπραγμάτευτα πρωτοπόρος και γενναιόδωρος
Δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει πίσω η έντονη προσωπικότητα σου αυτή
που στο διάβα της ζωής σου μαχόταν κάθε υποκριτικό καθωσπρεπισμό
συγκρουόταν με κάθε εφησυχασμό, τέλμα και ακινησία.
Ξέρω ότι ποτέ δεν σου άρεσαν τα εγκώμια και οι κολακείες αλλά,
ειλικρινά, υπήρξαμε τυχεροί όσοι σε γνωρίσαμε, συνεργαστήκαμε μαζί σου,
και μας τίμησες με τη φιλία σου.
Θα μας λείψει η ευγένεια, η δοτικότητα, ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ σου.
Θα μας λείψουν οι κουβέντες και οι σκέψεις σου για τα μεγάλα και τα μικρά τα σύνθετα και τα απλά.
Θα μας λείψουν οι οξυδερκείς παρατηρήσεις σου και τα αθώα πειράγματα
σου που σκορπούσαν γέλια ανοιχτόκαρδα και κελλαριστά σαν τη δίψα για
ζωή.
Αυτή τη δίψα σου για ζωή που δεν φοβήθηκε τον Χάρο.
Τον κοίταξες κατάματα.
Τον αμφισβήτησες αγέρωχα και τον πάλεψες γενναία με το μυαλό σου αγγυροβολημένο στην αγαπημένη σου οικογένεια.
Στη γυναίκα σου Βασιλική, στα παιδιά σου Αλίκη, Βύρωνα και Φιλιώ, στην αδελφή σου Νταϊάνα και τον ανιψιό σου Σπύρο.
Κι ακόμα με την καρδιά σου ακουμπισμένη στην πατρίδα και την έγνοια της σκέψης σου αφιερωμένη στην εφημερίδα.
Ήσουν πάντα ένας ανθρώπους που νοιαζόταν, μέχρι την οδυνηρή στιγμή που κόπηκε τόσο άδικα και πρόωρα το νήμα της ζωής σου.
Το ασίγαστο, όμως, πάθος σου για ζωή και δημιουργία δεν θα σε ξεμακρύνει ποτέ από κοντά μας, φίλε Θέμο.
Θα σε θυμόμαστε με καμάρι σίγουροι, ότι η ιστορία του ελληνικού Τύπου
θα καταγράψει με περηφάνια το αξεθώριαστο και καινοτόμο σου αποτύπωμα.
Σου πρέπει σαν τελευταίο αντίο ο στίχος του Νίκου Καζαντζάκη που τόσο αγαπούσες.
Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.
Καλό ταξίδι, φίλε Θέμο
Καλό λιμάνι στην ρωμαλέα, ριψοκίνδυνη και ταξιδιάρα ψυχή σου
Φρίξος Δρακοντίδης, Εκπρόσωπος εργαζομένων «Πρώτου Θέματος» στην ΕΣΗΕΑ
Ο Θέμος Αναστασιάδης για εμάς δεν ήταν απλώς ένας εργοδότης. Όπως και
αυτό που έφτιαξε, μαζί με τον Τάσο Καραμήτσο, δεν ήταν απλώς ένας
οργανισμός μέσων μαζικής ενημέρωσης. Το Θέμα ήταν ένα σπίτι, μια
οικογένεια. Και όλους εμάς, τους εργαζόμενους, μας αντιμετώπιζε σαν
παιδιά του. Κι αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα σημαντικό -και καθόλου
αυτονόητο. Ειδικά για όσους από εμάς είμαστε δημοσιογράφοι. Επειδή το
ερευνητικό και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που υπηρετούμε στο Πρώτο ΘΕΜΑ
πολλές φορές έχει παρατράγουδα και αντίποινα, ο Θέμος πάντοτε ήταν δίπλα
στον ρεπόρτερ. Στηρίζοντας, δίνοντας στο πλευρό μας τη μάχη της
αλήθειας.
Η εικόνα που δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μας, είναι ο ίδιος ο
Θέμος. Η μορφή του, το αργό, συρτό βάδισμά του, καθώς περιφερόταν
αθόρυβα ανάμεσα στα γραφεία. Και όλοι βέβαια ξεροκαταπίναμε,
περιμένοντας να ακούσουμε κάτι σαν «τι γίνεται φίλε; Κανά θεματάκι;» Ο
αιώνιος τρόμος του ρεπόρτερ μπροστά στον εκδότη. Και έναν εκδότη όπως ο
Θέμος. Που εάν του έλεγες ότι έχεις κάποιο θέμα, το πιθανότερο ήταν ότι
θα σου έλεγε «άλλο;» Δεν ήταν όμως η βόλτα του αφεντικού για να
επιτηρήσει την τάξη. Αντίθετα, όποτε ο Θέμος κυκλοφορούσε ανάμεσά μας
ήταν για να φέρει την αταξία. Να τα τινάξει όλα στον αέρα, να προκαλέσει
αναστάτωση. Τη δημιουργική αναστάτωση που δεν έπαψε ποτέ να επιζητά.
Όπως δεν ήταν συμβατικός εκδότης, ο Θέμος δεν ήταν και συμβατικός
εργοδότης. Κάθε άλλο. Είχε ένα ειλικρινές ενδιαφέρον, μια επίμονη
περιέργεια να μάθει τα πάντα για τον καθέναν μας. Δεν του αρκούσαν οι
τυπικές πληροφορίες. Ήθελε να μπαίνει στο μυαλό και την ψυχή μας. Και το
έκανε αυτό κυρίως σαν πατέρας αλλά και με μια καλώς εννοούμενη
υστεροβουλία: Γνωρίζοντας τον καθέναν μας σε βάθος, μας πίεζε να γίνουμε
καλύτεροι. Όχι καλύτεροι εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι και λοιπά.
Καλύτεροι άνθρωποι. Και γι’ αυτό ήταν μοναδική, εξαιρετική τιμή που
δουλέψαμε μαζί με τον Θέμο.
Θέμο συγχώρησέ μας το κλισέ, αλλά θα συνεχίσουμε να τιμούμε την
εμπιστοσύνη που έδειξες σε εμάς, κάνοντας όλα όσα εσύ μας έμαθες, με τον
τρόπο που εσύ μας δίδαξες. Κι αφού εσύ επέμενες να διεισδύσεις στην
ψυχή και το μυαλό μας, στην ψυχή, το μυαλό και την καρδιά μας θα σε
κρατήσουμε. Για πάντα. Θέμο δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Χάρης Κονιδάρης, φίλος Θέμου Αναστασιάδη και εκπρόσωπος τύπου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών
Φίλε και αδερφέ Θέμο
Ο λόγος που τόσο πολύ αγάπησες και με τόσο πάθος υπηρέτησες όλα αυτά τα χρόνια μοιάζει πολύ πολύ μικρός για να σε χωρέσει.
Ήσουν τόσο σιωπηλός και στιβαρός και εσωστρεφής που οι λέξεις
περιττεύουν και ήσουν τόσο πληθωρικός και σαρωτικός και ανοιχτός που οι
λέξεις δεν αρκούν.
Είσαι ένας σπάνιος άνθρωπος, ήσουν… με απαράμιλλο ήθος με περίσσευμα
αγάπης για όλους, με αποθέματα ευγένειας, καλοσύνης, ψυχικής ομορφιάς
που δεν εξαντλούνταν σε τυπικότητες.
Δεν κουβαλούσες μέσα σου αυτα τα βαρίδια που κουβαλάμε πολλοί, τις
μικροψυχίες, τις μειονεξίες, τα σύνδρομα, τη ζήλια και το φθόνο.
Ήσουν πολύ πολύ ευρύχωρος στη ψύχη σου, πολύ πολύ ευρύχωρος στο πνεύμα σου.
Ήσουν ένα μικρό παιδί στο σώμα ενός ενήλικα με μυαλό ενός γέρου σοφού
που όμως ήθελε πάντα να αναζητά, ήθελε πάντα να μαθαίνει και γι’ αυτό
άλλωστε ήσουν και σοφός.
Ήσουν ένας μοναδικός σύντροφος για τη γυναίκα σου τη Βασιλική, τη
φίλη σου το μπιλάκι σου, όπως έλεγες και την αγάπησες με έναν τρόπο, ο
οποίος ήταν μοναδικός και υποκλίνομαι σ’ αυτόν μπροστά σου, όπως και
αυτή σ’ αγάπησε με έναν τρόπο που ήταν μοναδικός και υποκλίνομαι μπροστά
της.
Ήσουν ένας απίστευτος πατέρας για τα παιδιά σου Αλίκη, Βύρωνα, Φιλιώ
και είχες πάντα ανησυχία και αγωνία για τα επόμενα βήματά τους και την
επόμενη μέρα και ήθελες πάντα να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και να
αποκτήσουν αποκτήσουν μόρφωση και παιδεία.
Ήσουν ένας μοναδικός αδερφός για την αδερφή σου την Νταϊάνα για την
οποία ήσουν ο ήρωας της και ένας μοναδικός θείος για τον ανιψιό σου τον
Σπύρο.
Ήσουν ένας πατέρας, ένας φίλος και ένας αδερφός για τη δεύτερη
οικογένειά σου, την οικογένεια του Πρώτου Θέματος, για τον πρωταδερφό
σου τον Τάσο που φέρει σήμερα την ευθύνη να κουβαλήσε αυτή τη βαριά
παρακαταθήκη που αφήνεις στο μέλλον, για τον Μπάμπη για όλους τους
ανθρώπους που δούλευες καθημερινά όχι ως εκδότης, ούτε ως διευθυντής
αλλά ως συνάδερφος, φίλος, αδερφός, πατέρας.
Δεθήκαμε πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια τις στιγμές των
δοκιμασιών σου και τους τελευταίους 18 μήνες τις στιγμές της μεγάλης σου
δοκιμασίας.
Δεν λύγισες, δε συμβιβάστηκες, δεν υποτάχθηκες, δε συναλλάχθηκες, δε
διαπραγματεύτηκες σε τίποτε και έφυγες όρθιος και ίσιος γιατι ήσουν
πάντα Έλληνας και γαρ Ηπειρώτης.
Στον καλό τόπο που θα πας θα φροντίσεις και έτσι θα κάνεις να τους
συναρπάσεις, να τους μαγέψεις και να τους κάνεις να χαμογελούν.
Δεν αξιώθηκα να σου φέρω την κάπα που σου είχα υποσχεθεί για να σε σκεπάζει.
Θα σε σκεπάζουν όμως οι βράχοι της Αστράκας, οι πύργοι, και θα
θύμαμαι πάντα όταν σου έστειλα μία φωτογραφία και μου απάντησες «θεϊκό
φίλε switzerland and green horses».
Χιούμορ μέχρι την τελευταία στιγμή, χιούμορ όσο και αν πόναγες, όσο και αν οι κακές σκέψεις τριγύρναγαν στο κεφάλι σου.
Θα σε συνοδεύει πάντα και να είσαι βέβαιος γι αυτό η λατρεία της
Βασιλικής της Αλίκης της Φιλιώς του Βυρωνα της Νταϊάνας, του Σπύρου, του
Τάσου, όλων των παιδικών σου φίλων, όλων των ανθρώπων που είχες σαν
παιδιά σου και σαν αδέρφια σου στην εφημερίδα και όπου και αν πέρασες
και να είσαι σίγουρος ότι το πλεούμενό σου, το πλεούμενο «Θέμος» θα
ταξιδεύει πάντα σε ανοιχτές θάλασσες και σε ανοιχτούς ωκεανούς, με όλους
τους ανέμους θα περνά πάνω από τα κύματα και θα μπαίνει πάντα ασφαλές
σε όλα τα λιμάνια του κόσμου.
Εις το επανιδείν φίλε.
pentapostagma.gr
