Η θλιβερή λίστα της αποβιομηχάνισης από την ευρωεπιδρομή
Την ώρα που ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών και ειδικότερα ο
πρόεδρός του Θεόδωρος Φύσσας, εισαγωγέας ειδών πληροφορικής (
Infoquest),υμνεί το ευρώ και καταριέται τη δραχμή, συνεχίζεται η
καταστροφή της εγχώριας βιομηχανίας που αδυνατεί να αναταπεξέλθει στον
αθέμιτο ανταγωνισμό των εισαγόμενων ξένων ομοειδών προίόντων.
Στο βωμό του «πάση θυσία στο ευρώ», που επαγγέλλονται οι κάλπικοι και κρατικοδίαιτοι εκπρόσωποι της ελληνικής βιομηχανίας, κλείνουν η μία βιομηχανία μετά την άλλη, με χιλιάδες λουκέτα μικρών, μεσαίων και μεγάλων παραγωγικών μονάδων.
Στο βωμό του «πάση θυσία στο ευρώ», που επαγγέλλονται οι κάλπικοι και κρατικοδίαιτοι εκπρόσωποι της ελληνικής βιομηχανίας, κλείνουν η μία βιομηχανία μετά την άλλη, με χιλιάδες λουκέτα μικρών, μεσαίων και μεγάλων παραγωγικών μονάδων.
Η καθίζηση της εγχώριας ζήτησης, η χρηματοοικονομική ασφυξία, το
δυσβάσταχτο ενεργειακό κόστος, η υψηλή φορολογία και κυρίως το ακριβό
ευρώ που ευνοεί τις εισαγωγές από χώρες με υποτιμημένα νομίσματα όπως η
Κίνα, έχουν προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο λεηλασία του παραγωγικού
ιστού της χώρας με με στρατιές ανέργων που οδηγούν στον φαύλο κύκλο της
ανακυκλούμενης κρίσης.
Το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ της αποβιομηχάνισης της χώρας
παίχτηκε πρόσφατα με το λουκέτο της ιστορικής Μεταλλουργικής Βιομηχανίας
Ηπείρου που παρήγαγε κέρματα και κάλυκες πυρομαχικών, η οποία παρότι
είχε σταθερούς πελάτες την Τράπεζα της Ελλάδος και την Ελληνικά Αμυντικά
Συστήματα, οδηγήθηκε στην χρεοκοπία. Στο άμεσο μέλλον θα εισάγουμε
κάλυκες και κέρματα απο το εξωτερικό !
Η μακριά θλιβερή λίστα της αποβιομηχάνισης
Το λουκέτο της Μεταλλουργικής Βιομηχανίας Ηπείρουτου προστίθεται στην εκατόμβη των βιομηχανιών που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια. Πέρυσι, έκλεισαν δεκάδες μεταποιητικές βιομηχανίες, με πιο γνωστές τις περιπτώσεις της Λεβεντέρης, της ΙΜΑΣ και της Softex. Το εργοστάσιο παραγωγής συρμάτων και συρματόσχοινων της Ν. Λεβεντέρης στον Βόλο ανέστειλε τη λειτουργία του τον περασμένο Αύγουστο, κλείνοντας έναν παραγωγικό κύκλο που ξεκίνησε το 1932 από ως μια μικρή βιοτεχνία στον Πειραιά που παρείχε εξάρτιση για τα ιστιοφόρα καΐκια. Στην πορεία των χρόνων η Λεβεντέρης είχε καταφέρει να αναδειχθεί σε κύριο προμηθευτή μεγάλων πελατών από την ακτοπλοΐα, τη ναυτιλία, το πολεμικό ναυτικό και τη βιομηχανία.
Ένα ακόμη ηχηρό λουκέτο, ήρθε τον πέρυσι το Μάρτιο όταν η γερμανική εταιρεία Contitech, ιδιοκτήτρια του εργοστασίου ΙΜΑΣ στο Βόλο, αποφάσιζε την παύση της παραγωγής μετά από 44 χρόνια λειτουργίας. Η εταιρεία παρήγαγε ελαστικές μεταφορικές ταινίες με συρματόσχοινα, ιμάντες και υλικά συγκολλήσεως, ενώ από το 2007 είχε αυξήσει την παραγωγική δυναμικότητα και είχε ξεκινήσει εξαγωγές σε χώρες όπως η Αυστραλία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια εξαρτιόταν από τις εργολαβίες της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα, όταν χάθηκε ένας μεγάλος διαγωνισμός από αντιπροσφορά εισαγόμενων αναταγωνιστών το 2015, να μην καταφέρει να συνέλθει από το πλήγμα.
Τον 2016 οριστικοποιήθηκε η απόφαση του ιταλικού ομίλου Bolton να βάλει λουκέτο στην ιστορική χαρτοποιία Softexτ την λαμπρή βιομηχανική μονάδα που δημιουργήθηκε από τον Κωνσταντίνο Κεφάλα το 1937 και κυριάρχησε στην ελληνική αγορά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το καλοκαίρι του 2015 αίσθηση προκάλεσε ένα ακόμη ηχηρό βιομηχανικό λουκέτο της ιστορικής βιομηχανίας συσκευασίας ΒΙΣ της οικογένειας Φιλίππου. Η μονάδα στον Βόλο σταμάτησε τη λειτουργία της, καθώς διαπιστώθηκε ότι ήταν πιο συμφέρουσα η εισαγωγή χαρτιού από το εξωτερικό. Η ΒΙΣ ξεκίνησε τη λειτουργία της το 1936 και ήταν η πρώτη βιομηχανία συσκευασίας που παρήγαγε κυματοειδές χαρτόνι. Σημαντικές απώλειες καταγράφηκαν και σε άλλους κλάδους, όπως στη βιομηχανική ξυλεία (εργοστάσιο της Shelman στην Εύβοια το 2013), στη βιομηχανία τροφίμων (Pepsi στο Λουτράκι, Nutriant στη Θεσσαλονίκη το 2013) κλπ.
Βαριά βιομηχανία
Αλλεπάλληλα πλήγματα στα χρόνια της κρίσης δέχθηκε και ο κλάδος της βαριάς βιομηχανίας, (χαλυβουργία, παραγωγή μετάλλων, τσιμεντοβιομηχανία). Η αρχή έγινε το 2011 από την Arcelor Mittal ιδιοκτήτρια της Konti Steel , η οποία αποφάσισε στο κλείσιμο του εργοστασίου στον Βόλο.
Το Μάρτιο του 2013 η ΑΓΕΤ προχωρά στο κλείσιμο του εργοστασίου της Χαλκίδας. Το Νοέμβριο του 2013 οδηγήθηκε σε κλείσιμο το εργοστάσιο της Αλουμύλ στην Ξάνθη, που ανήκει στον πρώην πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος Γιώργου Μυλωνά. Το 2014 αποφασίστηκε η λύση της εταιρείας ΒΙΟΜΕΚ η οποία ανήκε στον όμιλο ΓΕΚ Τέρνα και η οποία δραστηριοποιείτο στις μεταλλικές κατασκευές πυλώνων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας.
Από το 2014 ουσιαστικά κλειστό είναι και το εργοστάσιο των Ελληνικών Σωληνουργείων Χαλκίδας (πρώην Τσαούσογλου) που ανήκει στη Μηχανική της οικογένειας Εμφιετζόγλου. Το 2014 ξεκίνησαν οι διαδικασίες εκκαθάρισης και για την Ηλεκτρομηχανική Κύμης, θυγατρική της ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), το εργοστάσιο της οποίας έχει επίσης σταματήσει να λειτουργεί. Από το 2012 η Χαλυβουργική προχώρησε σε εκ περιτροπής σβήσιμο της υψικάμινου, ενώ το 2015 οριστικοποιήθηκε η απόφαση εταιρείας να λειτουργήσει το ιστορικό εργοστάσιο μόνο ως ελασματουργείο. Επίσης, από το 2014 έχει τεθεί σε καθεστώς εκκαθάρισης η χαλυβουργία Hellenic Steel, θυγατρική της ιταλικής Ilva, η οποία έκλεισε οριστικά το 2015.
Στην Ελλάδα το 2016 σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας ο δείκτης κύκλου εργασιών στη βιομηχανία υποχώρησε κατά 5,1%, ενώ ακόμα μεγαλύτερη ήταν η πτώση (10,2%) το 2015. Η διαρκής κρίση που πλήττει την ελληνική βιομηχανία αποτυπώνεται και στα στοιχεία για την απασχόληση: την 7ετία 2010 – 2016, η απασχόληση στον κλάδο της Μεταποίησης υποχώρησε κατά 21,3%, στον κλάδο της ενέργειας κατά 31,5% ενώ στα ορυχεία-λατομεία κατά 10,1.
Μετά από όλα αυτά, ορισμένοι πανέξυπνοι ευρωσαλιάρηδες, αναφωνούν τον πολύφερνο επιχείρημα με το οποίο ψεκάζονται από τα κατοχικά ΜΜΕ ότι, «αν γυρίσουμε στη δραχμή θα εισάγουμε σχεδόν τα πάντα αφού δεν παράγουμε τίποτα!» Αθεράπευτα ψεκασμένοι και καμμένοι, δεν προβληματίζονται γιατί άραγε εισάγουμε ολοένα και περισσότερα προϊόντα απο το εξωτερικό ενώ παλαιότερα η εγχώρια παραγωγή ήταν σε σημαντικό βαθμό αυτάρκης. Είναι αλήθεια πως αν φτάσουμε να εισάγουμε τα πάντα απο το εξωτερικό, έ τότε η χώρα αυτή δεν θα μπορεί να επιβιώσει και δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Εκτός και αν όλοι οι Έλληνες μετατραπούμε σε γκαρσόναι και υπηρέτες στους ξένους, ζωή να έχουνε οι Ευρωπάιοι «φίλοι» μας που κάποτε τους αποκαλούσαμε «κουτόφραγκους».
Από ΠΗΓΗ
Η μακριά θλιβερή λίστα της αποβιομηχάνισης
Το λουκέτο της Μεταλλουργικής Βιομηχανίας Ηπείρουτου προστίθεται στην εκατόμβη των βιομηχανιών που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια. Πέρυσι, έκλεισαν δεκάδες μεταποιητικές βιομηχανίες, με πιο γνωστές τις περιπτώσεις της Λεβεντέρης, της ΙΜΑΣ και της Softex. Το εργοστάσιο παραγωγής συρμάτων και συρματόσχοινων της Ν. Λεβεντέρης στον Βόλο ανέστειλε τη λειτουργία του τον περασμένο Αύγουστο, κλείνοντας έναν παραγωγικό κύκλο που ξεκίνησε το 1932 από ως μια μικρή βιοτεχνία στον Πειραιά που παρείχε εξάρτιση για τα ιστιοφόρα καΐκια. Στην πορεία των χρόνων η Λεβεντέρης είχε καταφέρει να αναδειχθεί σε κύριο προμηθευτή μεγάλων πελατών από την ακτοπλοΐα, τη ναυτιλία, το πολεμικό ναυτικό και τη βιομηχανία.
Ένα ακόμη ηχηρό λουκέτο, ήρθε τον πέρυσι το Μάρτιο όταν η γερμανική εταιρεία Contitech, ιδιοκτήτρια του εργοστασίου ΙΜΑΣ στο Βόλο, αποφάσιζε την παύση της παραγωγής μετά από 44 χρόνια λειτουργίας. Η εταιρεία παρήγαγε ελαστικές μεταφορικές ταινίες με συρματόσχοινα, ιμάντες και υλικά συγκολλήσεως, ενώ από το 2007 είχε αυξήσει την παραγωγική δυναμικότητα και είχε ξεκινήσει εξαγωγές σε χώρες όπως η Αυστραλία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια εξαρτιόταν από τις εργολαβίες της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα, όταν χάθηκε ένας μεγάλος διαγωνισμός από αντιπροσφορά εισαγόμενων αναταγωνιστών το 2015, να μην καταφέρει να συνέλθει από το πλήγμα.
Τον 2016 οριστικοποιήθηκε η απόφαση του ιταλικού ομίλου Bolton να βάλει λουκέτο στην ιστορική χαρτοποιία Softexτ την λαμπρή βιομηχανική μονάδα που δημιουργήθηκε από τον Κωνσταντίνο Κεφάλα το 1937 και κυριάρχησε στην ελληνική αγορά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το καλοκαίρι του 2015 αίσθηση προκάλεσε ένα ακόμη ηχηρό βιομηχανικό λουκέτο της ιστορικής βιομηχανίας συσκευασίας ΒΙΣ της οικογένειας Φιλίππου. Η μονάδα στον Βόλο σταμάτησε τη λειτουργία της, καθώς διαπιστώθηκε ότι ήταν πιο συμφέρουσα η εισαγωγή χαρτιού από το εξωτερικό. Η ΒΙΣ ξεκίνησε τη λειτουργία της το 1936 και ήταν η πρώτη βιομηχανία συσκευασίας που παρήγαγε κυματοειδές χαρτόνι. Σημαντικές απώλειες καταγράφηκαν και σε άλλους κλάδους, όπως στη βιομηχανική ξυλεία (εργοστάσιο της Shelman στην Εύβοια το 2013), στη βιομηχανία τροφίμων (Pepsi στο Λουτράκι, Nutriant στη Θεσσαλονίκη το 2013) κλπ.
Βαριά βιομηχανία
Αλλεπάλληλα πλήγματα στα χρόνια της κρίσης δέχθηκε και ο κλάδος της βαριάς βιομηχανίας, (χαλυβουργία, παραγωγή μετάλλων, τσιμεντοβιομηχανία). Η αρχή έγινε το 2011 από την Arcelor Mittal ιδιοκτήτρια της Konti Steel , η οποία αποφάσισε στο κλείσιμο του εργοστασίου στον Βόλο.
Το Μάρτιο του 2013 η ΑΓΕΤ προχωρά στο κλείσιμο του εργοστασίου της Χαλκίδας. Το Νοέμβριο του 2013 οδηγήθηκε σε κλείσιμο το εργοστάσιο της Αλουμύλ στην Ξάνθη, που ανήκει στον πρώην πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος Γιώργου Μυλωνά. Το 2014 αποφασίστηκε η λύση της εταιρείας ΒΙΟΜΕΚ η οποία ανήκε στον όμιλο ΓΕΚ Τέρνα και η οποία δραστηριοποιείτο στις μεταλλικές κατασκευές πυλώνων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας.
Από το 2014 ουσιαστικά κλειστό είναι και το εργοστάσιο των Ελληνικών Σωληνουργείων Χαλκίδας (πρώην Τσαούσογλου) που ανήκει στη Μηχανική της οικογένειας Εμφιετζόγλου. Το 2014 ξεκίνησαν οι διαδικασίες εκκαθάρισης και για την Ηλεκτρομηχανική Κύμης, θυγατρική της ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), το εργοστάσιο της οποίας έχει επίσης σταματήσει να λειτουργεί. Από το 2012 η Χαλυβουργική προχώρησε σε εκ περιτροπής σβήσιμο της υψικάμινου, ενώ το 2015 οριστικοποιήθηκε η απόφαση εταιρείας να λειτουργήσει το ιστορικό εργοστάσιο μόνο ως ελασματουργείο. Επίσης, από το 2014 έχει τεθεί σε καθεστώς εκκαθάρισης η χαλυβουργία Hellenic Steel, θυγατρική της ιταλικής Ilva, η οποία έκλεισε οριστικά το 2015.
Στην Ελλάδα το 2016 σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας ο δείκτης κύκλου εργασιών στη βιομηχανία υποχώρησε κατά 5,1%, ενώ ακόμα μεγαλύτερη ήταν η πτώση (10,2%) το 2015. Η διαρκής κρίση που πλήττει την ελληνική βιομηχανία αποτυπώνεται και στα στοιχεία για την απασχόληση: την 7ετία 2010 – 2016, η απασχόληση στον κλάδο της Μεταποίησης υποχώρησε κατά 21,3%, στον κλάδο της ενέργειας κατά 31,5% ενώ στα ορυχεία-λατομεία κατά 10,1.
Μετά από όλα αυτά, ορισμένοι πανέξυπνοι ευρωσαλιάρηδες, αναφωνούν τον πολύφερνο επιχείρημα με το οποίο ψεκάζονται από τα κατοχικά ΜΜΕ ότι, «αν γυρίσουμε στη δραχμή θα εισάγουμε σχεδόν τα πάντα αφού δεν παράγουμε τίποτα!» Αθεράπευτα ψεκασμένοι και καμμένοι, δεν προβληματίζονται γιατί άραγε εισάγουμε ολοένα και περισσότερα προϊόντα απο το εξωτερικό ενώ παλαιότερα η εγχώρια παραγωγή ήταν σε σημαντικό βαθμό αυτάρκης. Είναι αλήθεια πως αν φτάσουμε να εισάγουμε τα πάντα απο το εξωτερικό, έ τότε η χώρα αυτή δεν θα μπορεί να επιβιώσει και δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Εκτός και αν όλοι οι Έλληνες μετατραπούμε σε γκαρσόναι και υπηρέτες στους ξένους, ζωή να έχουνε οι Ευρωπάιοι «φίλοι» μας που κάποτε τους αποκαλούσαμε «κουτόφραγκους».
Από ΠΗΓΗ
شركات كشف تسربات المياه المعتمدة
ΑπάντησηΔιαγραφήشركة عوازل
مكافحة حشرات
تسليك المجاري
تنظيف مكيفات
تنظيف منازل