Η υπόθεση της Καστοριάς είναι συνολική ήττα

Ο Νίκος Μπουρλάκης γράφει για την χαμένη ευκαιρία της Καστοριάς που αφορά όλο το ελληνικό μπάσκετ. Διότι ο λόγος της αποχώρησης του χορηγού δεν ήταν άλλος από τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν σε όλα τα επίπεδα

Απόψεις υπάρχουν πολλές. Και έχουν ενδιαφέρον. Αλλά υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στο ρεπορτάζ και την άποψη. Η γνώμη μου είναι ότι χωρίς ρεπορτάζ και εμπειρία δεν μπορείς να έχεις άποψη. Γιατί θα εκτεθείς. Και κυρίως θα μεταφέρεις λανθασμένες καταστάσεις ή εντυπώσεις.
Για το θέμα της Καστοριάς, που το ήξερα από πρώτο χέρι (λόγω ρεπορτάζ) και μάλιστα εξαιτίας μιας διαβολικής σύμπτωσης μόλις λίγα λεπτά αφότου αποχώρησε ο Ναούμ Δίτσιος, χορηγός της ομάδας, είμαι κάθετος. Πρόκειται για μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, όχι μόνο για την ομάδα ή την πόλη αλλά για το ελληνικό μπάσκετ.

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, για τον οποίο έχουν όλοι να πουν τα καλύτερα, δεν… τρελάθηκε μέσα σε μια νύχτα και είπε «σηκώνομαι και φεύγω». Μιλάμε για έναν πολύ σοβαρό άνθρωπο, χαμηλών τόνων και όχι του «φαίνεσθαι» και κυρίως των πράξεων και όχι των λόγων.
Μιλάμε λοιπόν για έναν επενδυτή/παράγοντα/επιχειρηματία που ΗΘΕΛΕ να κάνει δουλειά. Ηθελε να επενδύσει. Είχε στόχο να παρουσιάσει η πόλη του μια ομάδα- πρότυπο. Δεν ζήτησε ούτε προβολή, ούτε διαφήμιση, ούτε χάρες. Όταν όμως είχε να αντιμετωπίσει αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα, έκρινε ότι ήρθε η ώρα της αποχώρησης.
Δεν μπορεί να τρελάθηκε ξαφνικά ένας άνθρωπος που επί των ημερών του η Καστοριά έφτασε από τα τοπικά στην 3η θέση στην Α2 και ουσιαστικά προ των πυλών της Basket League. Αλλά τι να έμενε να κάνει; Να παρουσιάσει μια εικόνα ντροπής; Οι πληροφορίες μου λένε ότι ο ίδιος είχε ζητήσει να φτιαχτεί νέο γήπεδο στην Καστοριά και να βάλει περίπου 500 χιλιάδες ευρώ από την τσέπη του. Δεν βρήκε ανταπόκριση. Προτίμησε λοιπόν να αποχωρήσει από το να παίξει η Καστοριά στην Basket League σε ένα κλειστό που έχει… κουβάδες στην οροφή για να μην γίνεται πισίνα το παρκέ όταν βρέχει.

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα μηδενικής στήριξης ή ανταπόκρισης και βέβαια συνολικής έλλειψης οράματος απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που είχε κάτι να παρουσιάσει και να προτείνει. Τι ακριβώς να έμενε να κάνει; Τον ήρωα; Ηταν επιχείρηση… καμικάζι!

Το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα έχουν ανάγκη από ανθρώπους πρόθυμους να βοηθήσουν την τοπική κοινωνία. Και σίγουρα δεν έχει την πολυτέλεια να τους χάνει, έτσι απλά, λόγω απαράδεκτων καταστάσεων που παραπέμπουν σε εποχές του χαλκού.





basketblog.gr