Πρόσφατα η
κυρία Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου, χήρα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην
πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, προκάλεσε θόρυβο, λέγοντας δημόσια πως:
1. το εβραϊκό λόμπυ πίεζε την κυβέρνηση του συζύγου της, προκειμένου
να αφαιρέσει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών και 2. ο
πρώην πρωθυπουργός, επίσης, Κώστας Σημίτης είναι πράκτορας ξένων
δυνάμεων!!!
Τα παραπάνω είναι σίγουρα εκπληκτικά. Άλλωστε, η Δήμητρα Παπανδρέου
έχει βγάλει αρκετά συγκλονιστικά στοιχεία και στο βιβλίο της «10 χρόνια
και 54 μέρες», που αποτελεί ένα μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο, που
εκδόθηκε το φθινόπωρο του 1997. Ασφαλώς, η κυρία Παπανδρέου γνωρίζει
πολλά από το πολιτικό παρασκήνιο της χώρας μας (και όχι μόνο). Συνεπώς,
τα όσα ισχυρίζεται πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν. Ας πάρουμε
λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά, σε ό,τι αφορά τις απίστευτες πολιτικές
συνωμοσίες που διαδραματίζονται γύρω μας και πίσω από τις πλάτες του
ειρωνικά αποκαλούμενου «κυρίαρχου» λαού…
Στις εκλογές του 1985 το ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε μία δεύτερη συνεχόμενη
κυβερνητική θητεία, ύστερα από μία σκληρή προεκλογική αντιπαράθεση
ανάμεσα στους Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (αρχηγό τότε
της ΝΔ). Όμως, αν και οι εκλογές έγιναν στις 2 Ιουνίου, η νέα κυβέρνηση
του Παπανδρέου ορκίστηκε μόλις στα… τέλη Ιουλίου! Σχεδόν με δύο μήνες
καθυστέρηση… Κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει αυτή την κωλυσιεργία. Εκτός
αν όλα έγιναν, για να αναλάβει υπουργός οικονομίας ο Κώστας Σημίτης, για
τον οποίο ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Γιώργος
Καρατζαφέρης αποκάλυψε ότι το πραγματικό του όνομα είναι Ααρών Αβούρι!…
Μέχρι τότε ο Κώστας Σημίτης-Ααρών Αβούρι ήταν μία παράξενη
προσωπικότητα στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ. Σκληρός εχθρός του Ανδρέα
Παπανδρέου, τον οποίο μισούσε θανάσιμα, αποτελούσε κάτι σαν «ξένο σώμα»
στο εσωτερικό του «Κινήματος» και ήταν σε γενικές γραμμές αντιπαθής από
τα άλλα «πράσινα» στελέχη. Παρ’ όλα αυτά, πάντοτε έπαιζε ρόλο-κλειδί.
Π.χ. το 1976 ήταν αυτός που προλόγισε και επιμελήθηκε το βιβλίο του
ΠΑΣΟΚ «Κοινή Αγορά, ο Αντίλογος», που ήταν ένας (σωστός) λίβελλος κατά
της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Τότε, το 1976, ο Σημίτης ήταν σφόδρα
κατά της ΕΟΚ! Μερικά χρόνια όμως αργότερα και εντελώς αδιάντροπα
παρίστανε τον… «καλύτερο ευρωπαϊστή»!
Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου αρνήθηκε να συμπεριλάβει τον Ααρών
Αβούρι (Ψευτοσημίτη) στους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ! Προηγουμένως, το 1979,
αναγκάστηκε να τον διαγράψει για βραχύ χρονικό διάστημα από το κόμμα,
λόγω της απίστευτης προβοκάτσιας που έκανε ο Αβούρι, ο οποίος και είχε
τυπώσει την αφίσα (με το έμβλημα του ΠΑΣΟΚ) «Ναι στην Ευρώπη των λαών»,
ακυρώνοντας έτσι τη θέση του ΠΑΣΟΚ περί άρνησης της ένταξης της Ελλάδας
στην ΕΟΚ! [Όντως το ΠΑΣΟΚ, μαζί με το ΚΚΕ, αποχώρησαν από τη βουλή, όταν
το 1979 η Ελλάδα υπέγραψε την προσχώρησή της στην Κοινή Αγορά]. Όταν
λοιπόν το 1981 ο Παπανδρέου δεν έβαλε τον Σημίτη στα ΠΑΣΟΚικά
ψηφοδέλτια, επειδή είχε πληροφορίες ότι ο Αβούρι ήταν ξένος πράκτορας, ο
τελευταίος προκάλεσε δημόσιο επεισόδιο κατά του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ,
πιάνοντάς τον από το πέτο και ουρλιάζοντας ενώπιον άλλων «συντρόφων»
(μαρτυρία του αειμνήστου Δήμου Μάρκου Μπότσαρη)!…
Τελικά, μετά τις εκλογές του 1981 και τη σαρωτική επικράτηση του
ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου αναγκάστηκε να βάλει τον Σημίτη υπουργό γεωργίας.
Μέσα σε 4 χρόνια ο Αβούρι κατέστρεψε την ελληνική αγροτιά, θέτοντας έτσι
τις βάσεις για τη σύγχρονη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας… [Για
τον βίο και πολιτεία του Ααρών Αβούρι, βλ. και το βιβλίο μας «Οκταετία
Σημίτη 1996-2004, η υπονόμευση της Ελλάδας»]. Ο Αβούρι (Ψευτοσημίτης)
ανέλαβε εν τέλει υπουργός της οικονομίας το καλοκαίρι του 1985, με στόχο
να «εξυγιάνει» (δήθεν) την οικονομία της χώρας μας. Αντ’ αυτού, μέσα σε
δύο μόνο χρόνια «κατάφερε» να την βυθίσει στην ύφεση και το αδιέξοδο,
ακολουθώντας πολιτική λιτότητας και “Chicago Boys”, βασισμένη πάνω στο
σατανικό δόγμα του ψυχοπαθή «οικονομολόγου» Μίλτον Φρίντμαν! Όμως, στα
τέλη του Νοεμβρίου του 1987, και ενώ το ΠΑΣΟΚ ήδη κατέρρεε δημοσκοπικά,
στη διάρκεια της συζήτησης του προϋπολογισμού στη βουλή ο Παπανδρέου
απέλυσε ξαφνικά τον Αβούρι, τοποθετώντας στη θέση του τον Ανδρέα
Ρουμελιώτη, μετέπειτα εκπρόσωπο της Ελλάδας στο… ΔΝΤ!…
Η αλλαγή αυτή ωφέλησε τα μέγιστα το ΠΑΣΟΚ! Ενώ μέχρι τα τέλη του 1987
η αντιπολιτευόμενη ΝΔ προηγείτο δημοσκοπικά με σημαντική διαφορά, ήδη
την άνοιξη του 1988 το ΠΑΣΟΚ… πέρασε ξανά μπροστά στις δημοσκοπήσεις και
όδευε προς νέα (τρίτη κατά σειρά) εκλογική νίκη! Τότε τέθηκε σε πλήρη
εφαρμογή ολόκληρο «ενορχηστρωμένο» πρόγραμμα απαξίωσης του ίδιου του
Ανδρέα Παπανδρέου προσωπικά (σύμφωνα με μαρτυρίες της κυρίας Δήμητρας
Παπανδρέου και με δικές μας «πηγές»). Ο Ααρών Αβούρι (Ψευτοσημίτης)
«έχτισε» τη δική του «φράξια» μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αποτελώντας έκτοτε την
«πέμπτη φάλαγγα» στο εσωτερικό του «Κινήματος». Τα σκάνδαλα (αληθινά ή
τεχνητά) χτυπούσαν την τότε κυβέρνηση, αλλά ο Ααρών Αβούρι αποφάσισε να
δράσει διαφορετικά, πιο αποτελεσματικά και σε βάθος χρόνου.
Ο Αβούρι προσέγγισε τους Εβραίους της Ελλάδας και του εξωτερικού, με
στόχο να ρίξει από την εξουσία και να θανατώσει τον πρωθυπουργό
Παπανδρέου! Η εβραϊκή κοινότητα την εποχή εκείνη είχε θέσει ενώπιον του
Παπανδρέου δύο ζητήματα-απαιτήσεις της: 1. την αναγνώριση του κράτους
του Ισραήλ και 2. την απαλειφή από τα ελληνικά δελτία ταυτότητας του
θρησκεύματος. Όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα
αιτήματα των Εβραίων και τους έδιωξε από το γραφείο του!…
Την άλλη μέρα ξεκίνησαν τα σκάνδαλα. Αλλά και η ηθική απαξίωση της
Δήμητρας Λιάνη (μετέπειτα Παπανδρέου), η οποία όμως πήρε τον Ανδρέα
Παπανδρέου από την αθεΐα και τον αλκοολισμό και τον μετέτρεψε σε
μαχητικό Χριστιανό Ορθόδοξο! Αυτό το αναγνώρισε και ο εθνάρχης τότε
μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, όταν το 1990 το ζεύγος
(πια) Παπανδρέου τον επισκέφτηκε για να συζητήσει μαζί του…
Θέματα για τα διάφορα σκάνδαλα έπαιρνε ο ίδιος ο Αβούρι από τη
δυτικογερμανική υπηρεσία πληροφοριών BND, της οποίας διευθυντικό
στέλεχος ήταν… ο αδελφός του, ο Σπύρος (Φον) Σημίτης!!! Τα θέματα αυτά
διοχετεύονταν καταλλήλως μέσω του Τύπου, έτσι ώστε να καταστρέψουν
προσωπικά τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου και να οδηγήσουν σε αλλαγή της
ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, για την οποία οι Εβραίοι προόριζαν ήδη από τότε
(ποιον άλλο;) τον Κώστα Σημίτη! Βεβαίως, όλα αυτά προσπάθησε να τα
εκμεταλλευτεί και η αντιπολιτευόμενη ΝΔ του Μητσοτάκη, με αδέξιο πάντως
τρόπο, στην προσπάθειά της να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ελάχιστοι όμως
είχαν κατέβει τότε πραγματικά στον δρόμο για να ρίξουν το «πράσινο»
παρακράτος, όπως ένας εξ αυτών ήταν ο μαχητικός Γιώργος Καρατζαφέρης. Οι
υπόλοιποι… άραζαν στον καναπέ τους, περιμένοντας τη φθορά του ΠΑΣΟΚ και
την άνοδό τους στην εξουσία!
Από τότε λοιπόν ήταν εμφανής η σχέση του Σημίτη με τον εβραϊσμό. Και
πολλοί είδαν ότι και το επώνυμό του το ίδιο είναι, σύμφωνα με τα λεξικά
της ελληνικής γλώσσας, ο προσδιορισμός των Ελλήνων για τους… Εβραίους!
Εβραϊκής λοιπόν καταγωγής ο Κώστας Σημίτης; Οπωσδήποτε αυτό δεν αποτελεί
ντροπή. Θα έπρεπε όμως να έχει ενημερώσει τον ελληνικό λαό, έτσι ώστε
οι ψηφοφόροι να γνωρίζουν την προσωπική ζωή κάποιου που καλούνται να
ψηφίσουν. Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός της καταστρεπτικής οκταετίας
1996-2004 [Θεόδωρος Πάγκαλος: «Επί Σημίτη… καταστρέψαμε την Ελλάδα!!!»]
κρυβόταν πάντα σαν το ποντίκι και αρνήθηκε να διαψεύσει τις κατηγορίες
πολλών περί της πιθανής του εβραϊκής προέλευσης…
Μάλιστα κάποιοι προέκτειναν ακόμα παραπάνω όλα αυτά και είπαν ότι ο
Σημίτης δεν είναι απλώς Εβραίος, αλλά και κάτι σαν… «ραββίνος» (!!!) της
εν λόγω θρησκείας! Με την έννοια ότι πάντοτε βοηθούσε τα εβραϊκά
συμφέροντα και προωθούσε τα αιτήματα της ισραηλιτικής κοινότητας στην
Ελλάδα. Π.χ. στο θέμα των ταυτοτήτων ο Αβούρι δεν δίστασε να έρθει σε
μετωπική σύγκρουση με τον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, καταφέρνοντας
τελικά να νικήσει και να περάσει το νομοσχέδιο που επιθυμούσαν όλοι
εκείνοι που δεν ήθελαν να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ελληνικές
ταυτότητες. Αρωγό στην προσπάθειά του αυτή είχε και τον τότε προέδρο της
Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος συμμάχησε με την κυβέρνηση του
ΠΑΣΟΚ κατά της Εκκλησίας…
Εντύπωση προκαλεί επίσης η πληροφορία ότι τον Δεκέμβριο του 1995,
έναν δηλ. μήνα πριν γίνει πρωθυπουργός, ο Σημίτης επισκέφτηκε το
Αμερικανικό Εβραϊκό Συμβούλιο και, ενώπιον του προέδρου του Ρόμπερτ
Ρίκφιντ, υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιήσει το εβραϊκό αίτημα για διαγραφή
του θρησκεύματος από τις ελληνικές ταυτότητες. Ως αντάλλαγμα έλαβε την
υποστήριξη του εβραϊκού παράγοντα στις ΗΠΑ (τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου
ήταν με το ένα πόδι στον τάφο…) και, όντως, τον Ιανουάριο του 1996 ο
Σημίτης εξελέγη πρωθυπουργός της Ελλάδας…
Αλλά και σαν υπουργός βιομηχανίας (μέχρι να τον διώξει ο Ανδρέας
Παπανδρέου το φθινόπωρο του 1995!) ο Σημίτης… και πάλι τα εβραϊκά
συμφέροντα υπερασπίστηκε!!! Π.χ. στις 31 Αυγούστου 1995 η εφημερίδα «Το
Όνομα» κατηγόρησε τον Σημίτη ότι επιχείρησε να εκχωρήσει τα ναυπηγεία
Σκαραμαγκά σε μια εβραϊκή εταιρεία, ονόματι “Offer Brothers”! Τότε ο
πράκτορας των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών «Καλογερίδης» πηγαινοερχόταν
Ισραήλ-Ελλάδα, προκειμένου να πιέσει τον Αβούρι-Σημίτη να παραδώσει
στους Εβραίους τα νευραλγικής φύσεως αυτά ναυπηγεία…
Αλλά και αργότερα, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, ο βουλευτής του
ΠΑΣΟΚ (τότε) Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος με ερώτησή του προς το
υπουργείο εσωτερικών έκανε λόγο για… διείσδυση της ισραηλινής εταιρείας
“Efrat” μέσα στην ελληνική ΕΥΠ (!!!), προκειμένου η πρώτη να
πραγματοποιεί τηλεφωνικές υποκλοπές για λογαριασμό της δεύτερης! Σύμφωνα
με την καταγγελία του βουλευτή, σε περίπτωση βλάβης ειδοποιείτο – μέσω
της ισραηλινής πρεσβείας! – ο «κ. Ζεφ», υπεύθυνος για τις ελληνικές
υποκλοπές και την αποκατάσταση των βλαβών…
Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης
Το άρθρο είναι από παλαιότερο δημοσίευμα απο το makeleio.gr
Ο Κώστας Σημίτης έχει την λογική της νυφίτσας! Αποκαλυπτικό άρθρο
για τον ρόλο του και τις απόψεις του Α. Παπανδρέου για τον καταστροφέα.
ΤΟ ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ
Και μόνο από τα αποσπάσματα του τελευταίου βιβλίου του Κ.
Σημίτη –όπως τα αναδεικνύουν οι διαχρονικοί υποστηρικτές του «βαρόνοι»
των μίντια- προκύπτει ότι βασικό του πολιτικό χαρακτηριστικό υπήρξε, και
παραμένει, το απύθμενο πολιτικό θράσος. Υπενθυμίζεται, προς επεξήγηση
της εφεξής ανάλυσης, ότι το πολιτικό θράσος έχει δύο, κατά βάση, όψεις.
Η πρώτη του, ας την πούμε συγκεκαλυμμένη, συνίσταται στο
«να λουφάρεις όταν δεν σε παίρνει». Και για να μην επανερχόμαστε σ’
αυτό αρκεί η ανεκδιήγητη στάση του Κ. Σημίτη, όταν σύμπασα η
«Δημοκρατική Άμυνα» αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, με μόνο αυτόν να παραμένει
στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, παρά τις περί του αντιθέτου
διαβεβαιώσεις του προς τους συντρόφους του. Το θυμάται καλά π.χ. ο
Νίκος Κωνσταντόπουλος. Και, φυσικά, δεν το ξέχασε ποτέ ο Ανδρέας
Παπανδρέου, ο οποίος πίστευε για τον τότε υπουργό του ότι ήταν εκπρόσωπος της λογικής όχι της «αλεπούς» αλλά της «νυφίτσας».
Η δεύτερη και πιο σημαντική για τα σημερινά δρώμενα του Κ.
Σημίτη όψη του πολιτικού του θράσους είναι εκείνη που ξεσκεπάζει αυτόν,
ο οποίος καμώνεται πως ξεχνά τις «πομπές του». Και σπεύδει, πομπωδώς
και αναιδώς, να κάνει κριτική προς πάσα κατεύθυνση, ακόμη και με ψευδή ή
και συκοφαντικά στοιχεία.
Ας μην ασχοληθούμε εδώ, για λόγους δημοσιογραφικής
οικονομίας, με τις αντιφάσεις του Κ. Σημίτη ως προς τον Γιώργο
Παπανδρέου. Δική του επιλογή ήταν μετά από την, αλήστου μνήμης,
συνάντηση στην οδό Αναγνωστοπούλου. Και μάλιστα με την πιο
αντιδημοκρατική διαδικασία επιλογής πολιτικού διαδόχου που γνώρισε ο
τόπος. Ωχριά μπροστά σ’ αυτό η «θεωρία του κηπουρού», που είχε εφεύρει ο
μακαρίτης καθηγητής του συνταγματικού δικαίου Σγουρίτσας για να
στηρίξει τις επιλογές πρωθυπουργών από το Παλάτι. Και ας μην
ασχοληθούμε επίσης με τις συκοφαντίες –δεν είναι ανακρίβειες, είναι
πραγματικές συκοφαντίες- κατά του Κώστα Καραμανλή για το έλλειμμα και το
χρέος. Μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή απάντησε στον Κ. Σημίτη
ότι το χρέος είναι δικό του, και μάλιστα γνήσιο, τέκνο. Το γιατί δεν το
είπε και ο Πρωθυπουργός Α. Σαμαράς –ως όφειλε- είναι «άλλου παπά
ευαγγέλιο». Ίσως –η πιο επιεικής εκδοχή- επειδή ο Κ. Σημίτης έγινε
προσφάτως «υμνητής» του Α. Σαμαρά. Μόνο που ο Κ. Σημίτης υπήρξε
προηγουμένως, ως υποδειγματικός εκπρόσωπος του πολιτικού θράσους,
υμνητής πολλών άλλων. Άρα «υπηρέτης πολλών αφεντάδων».
Ας έλθουμε λοιπόν στο προκείμενο ως προς τις συγκεκριμένες
πτυχές του πολιτικού θράσους του Κ. Σημίτη. Δηλαδή πως τολμά να
επικρίνει άλλους, όταν εκείνος οφείλει να απολογείται πολιτικώς –ας
είναι καλά ο νόμος περί ευθύνης υπουργών για το ποινικό σκέλος- κυρίως
για τα εξής:
-
Στον τομέα των εθνικών θεμάτων ο Κ. Σημίτης θα ‘πρεπε να έχει χάσει
αιωνίως τον ύπνο του για τη «νύχτα των Ιμίων» και τα «ευχαριστήρια» προς
τους Αμερικανούς. Τα οποία, φυσικά, δεν τον έσωσαν από τον τελικό
πολιτικό διασυρμό του και τον για πάντα πολιτικώς ατιμωτικό στιγματισμό
του στη συνείδηση των Ελλήνων. Και ας μην αυταπατάται γι’ αυτό. Όπως
επίσης θα ‘πρεπε να ντρέπεται διαχρονικώς για τις «γκρίζες ζώνες» στο
Αιγαίο, που κληροδότησαν στην έρμη Ελλάδα οι πολιτικώς άθλιοι χειρισμοί
του στη Μαδρίτη και το Ελσίνκι. Και όχι τίποτ’ άλλο, αλλά τολμά να τα
βάζει με τον Κώστα Καραμανλή ο οποίος, αν μη τι άλλο, και παρά τα λάθη
του, όχι μόνον είπε ένα «όχι» στο σχέδιο Ανάν, ύψωσε ένα «veto» στο
Βουκουρέστι και αναπροσανατόλισε την ενεργειακή μας πολιτική προς όφελος
της οικονομίας και του τόπου. Αλλά διόρθωσε τις «γκρίζες ζώνες» με το
«Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο» του Οκτωβρίου του 2008 στο
Παρίσι.
-
Κυρίως όμως ο Κ. Σημίτης θα ‘πρεπε, κυριολεκτικώς, «να κρύβεται» ως
προς την εσωτερική, και ιδίως την οικονομική και περί διαφάνειας
πολιτική του, όταν:Και ας φθάσουμε στην πιο μεγάλη, την πιο τρανταχτή
αλήθεια: Ήταν αυτός που υπέγραψε, ως Πρωθυπουργός και επικεφαλής είτε
της Κυβερνητικής Επιτροπής είτε του ΚΥΣΕΑ, όλες τις εγκληματικές
συμβάσεις διαπλοκής και διαφθοράς, για τις οποίες έχει διεθνώς διασυρθεί
η Ελλάδα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις συμβάσεις της Siemens; Της
M.A.N.; Του ΟΣΕ; Του C4I; Των υποβρυχίων που γέρνουν; Όσοι είναι στις
φυλακές Κορυδαλλού και όσοι διώκονται δεν ήταν υπουργοί του; Και μόνον ο
Άκης Τσοχατζόπουλος έχει ευθύνη; Μόνον ο Γιάννος Παπαντωνίου είναι
ύποπτος; Ο Κ. Σημίτης, ως Πρωθυπουργός και πρώτος υπογράφων, δεν
γνώριζε; Δεν άκουγε; Τι ήταν δηλαδή, «η αθώα παιδούλα» της πολιτικής
που την παραπλάνησαν; Τυχαίο ήταν ότι πίσω από αυτές τις συμβάσεις
απύθμενης διαφθοράς και διαπλοκής ήταν η «μήτρα» της διεθνούς διαπλοκής,
η Γερμανία, με αιχμή του δόρατος την παγκοσμίως πια γνωστή για τη
διαπλοκή της Siemensq Η Γερμανία που τον είχε και τον έχει πάντα εκλεκτό
της; Η Γερμανία που θέλει σήμερα να «βάλει πόδι στην Ελλάδα» και να
καθορίσει τις πολιτικές της τύχες με πολιτικά πρόσωπα της δικής της
επιλογής;
-
Ήταν αυτός, που μετά από «ανεξήγητες» καθυστερήσεις «έκλεισε» το
δεύτερο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης με «προγραμματικές συμβάσεις» της
τελευταίας στιγμής –δήθεν για να μην χαθούν τα κοινοτικά κονδύλια- προς
όφελος του γνωστού και μη εξαιρετέου «εθνικού προμηθευτή». Οι
γερμανικές ρίζες δεν ξεχνιούνται, τι να κάνουμε; «Πες αλεύρι, η Siemens
σε γυρεύει»!
-
Ήταν αυτός που, μαζί με τους οικονομικούς και άλλους αρμόδιους
υπουργούς του, υπέθαλψε και ανέχθηκε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.
Της μεγαλύτερης δηλαδή χρηματοπιστωτικής απάτης, που οδήγησε και στη
μεγαλύτερη και πιο σκοτεινή αναδιανομή πλούτου που γνώρισε η Ελλάδα. Και
που προετοίμασε το έδαφος για τη σημερινή οικονομική κατάρρευση της
Χώρας. Θυμάται, άραγε, ο Κ. Σημίτης με ποιο σύνθημα κατέβηκε στις
εκλογές του 2000; Ναι ή όχι το δικό του ΠΑΣΟΚ κέρδισε –όπως, και αν,
κέρδισε- τις εκλογές αυτές ως το «Κόμμα του Χρηματιστηρίου»; Και τώρα
διάφοροι κονδυλοφόροι της δημοσιογραφίας οικτίρουν τον Ανδρέα
Παπανδρέου, και όχι τον Κ. Σημίτη…
-
Ήταν αυτός που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ και το ευρώ, μάλιστα μ’ ένα
χρόνο καθυστέρηση, και με ψευδή στοιχεία. Τα swaps της Goldman Sachs
–με σύμβουλο τότε τον σημερινό «τσάρο της οικονομίας» Γ. Στουρνάρα-
μαρτυρούν αψευδώς. Και το κυριότερο –πάλι με το «σαΐνι» Γ. Στουρνάρα-
όρισε την ισοτιμία της δραχμής προς ευρώ σε ένα επίπεδο, το οποίο από
την αρχή υπονόμευσε την πορεία της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Αυτό, κυρίως,
πληρώνουμε τώρα. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει.
-
Ήταν αυτός που «έκρυβε» το έλλειμμα της οικονομίας μας με αλχημείες,
έτσι ώστε η επιτήρηση της Ελλάδας να αρχίσει από το 2003. Και ύστερα
διαμαρτυρόταν για την απογραφή του Γ. Αλογοσκούφη…
-
Ήταν αυτός που οδήγησε στην κρίση χρέους, η οποία αφάνισε τη Χώρα.
Τα πολιτικά ψεύδη του δεν πρόκειται να κρύψουν την αλήθεια, τώρα που
έρχεται η ώρα της Εξεταστικής Επιτροπής για την Οικονομία. Και αν του
χαρισθεί ο Α. Σαμαράς –ευχόμαστε να μην γίνει αυτό- δεν θα του χαρισθεί ο
Α. Τσίπρας και σύμπασα η αντιπολίτευση, αξιωματική και μη.
«Ξεχάσαμε» κάτι: Ότι άλλο, και όχι δευτερεύον, χαρακτηριστικό του
πολιτικού θράσους είναι η πολιτική δειλία. Και αυτή εκφράζεται από
πλευράς Κ. Σημίτη στο πρόσωπο του πιο στενού του συνεργάτη, του
ταλαίπωρου Θόδωρου Τσουκάτου. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο Θόδωρος
Τσουκάτος έπαιρνε χρήματα από τη Siemens, κατά λογική ακολουθία λόγω της
σχέσης των αδελφών Σημίτη με τη Γερμανία, για την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ.
Και τα έδινε όλα στο ΠΑΣΟΚ. Ας ρωτήσουν τον τότε αρμόδιο Κ. Σκανδαλίδη.
Κι όμως, ο Θ. Τσουκάτος είναι υπόλογος στη Δικαιοσύνη, ενώ ο «μέγας και
πολύς» Κ. Σημίτης «σιωπά αδημόνως». Τι κατάντια Θεέ μου. Και τι
μικροψυχία…
Ύστερα απ’ αυτά έχει ή δεν έχει δίκιο ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ο
οποίος στο «Εγχειρίδιο Βλακείας» (παράγραφος 75) ζωγραφίζει, εμμέσως
πλην σαφώς, τον Κ. Σημίτη ως «το υστερικό τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι
που οχυρώνεται καχύποπτο προς όλους πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας
και σπουδαιότητας»;
Το εκπληκτικό άρθρο είναι από παλαιότερο δημοσίευμα απο το
ΠΑΡΟΝ
