Καστοριά: Απάντηση σε δημοσιογράφο που ειρωνεύεται 3.000 ενεργούς πολίτες. Αντί για ρεπορτάζ, έγραψε χλευασμό και το βάφτισε άποψη...

 

ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ: Δεν ζούμε μαζί με την αρκούδα!!

 

 Απάντηση σε δημοσιογράφο που ειρωνεύεται 3.000 ενεργούς πολίτες.
Αντί για ρεπορτάζ, έγραψε χλευασμό
και το βάφτισε άποψη...

Η δημοσιογραφία οφείλει να αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και να στριμώχνει, με τεκμηριωμένα κείμενα και θέσεις, τους εκπροσώπους της αδικίας, που στην προκειμένη περίπτωση εδω είναι είτε η ανεύθυνη Πολιτεία (Δασαρχεία, ΥΠΕΝ), είτε οι εμμονικες με το χρήμα, επιδοτούμενες ΜΚΟ.

Είναι λοιπόν αδιανόητο κάποιος που φέρει τον τίτλο του δημοσιογράφου , που ζει και εργαζεται προφανως στην ιδια περιοχη , να αντιμετωπίζει με ειρωνεία και περιφρόνηση τις ανησυχίες 3.000 πολιτών, οι οποίοι αγωνίζονται, (έστω μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης), για την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των οικογενειών τους.

Επιτρέψτε μου εδώ να καταθέσω και τη δική μου προσωπική εμπειρία με τις αρκούδες, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα το μέγεθος της πρόκλησης: βρέθηκα σε δάσος της Δράμας, ως περιπατητής, καλοκαίρι, όταν ξαφνικά είδα μια αρκούδα να ξεπροβάλει από το πουθενά στα 10 μέτρα και να σηκώνεται στα δύο της πόδια, στο ύψος του θεού, κλείνοντας τον ήλιο με το μέγεθός της.
Ας αναλογιστεί ο αρθρογράφος πώς θα ένιωθε αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στο ίδιο — σίγουρα δεν θα ένιωθε ανέμελη ειρωνεία, αλλά δέος και τόσο φόβο που θα προκαλούσε την ανάγκη για" μέσα προστασίας πρώτης ανάγκης".

Υπάρχουν μόνο δύο ενδεχόμενα: είτε ο αρθρογράφος είναι γνώστης της φύσης και συνειδητά αγνοεί την επικινδυνότητα αυτής της πραγματικότητας, επιδεικνύοντας απάθεια και αδιαφορία που αγγίζει την πρόκληση, είτε ζει αποκομμένος από την πραγματικότητα, κρυμμένος πίσω από το πληκτρολόγιό του, πετώντας ανέξοδες και επικίνδυνες ατάκες. Στην πρώτη περίπτωση είναι θρασύς και αλαζόνας· στη δεύτερη, ανεύθυνος και επικίνδυνος.

Μια ομάδα 3.000 πολιτών λοιπόν παλεύει-και μπραβο της-να οργανωθεί και να διεκδικήσει το αυτονόητο: ασφάλεια και αξιοπρέπεια στην καθημερινότητά της — βασικά δικαιώματα που θα έπρεπε να εξασφαλίζει η Πολιτεία.

Αν ο αρθρογράφος δεν έχει παιδιά ή ηλικιωμένους γονείς, ας αναλογιστεί πώς θα ένιωθε αν η δική του οικογένεια ήταν εγκλωβισμένη σε αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση, όπου κυκλοφορούν παιδιά και ηλικιωμένοι χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας. Η απάθεια, ο χλευασμός και η αλαζονεία του απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα δεν είναι απλώς αμέλεια, αλλά ντροπή.

ΥΓ . Το να λέει κάποιος ότι θα «κοιμόμαστε αγκαλιά με τις αρκούδες μέσα στα διαμερίσματά μας» δεν είναι απλώς υπερβολή — είναι άκρως προσβλητική κοροϊδία προς τις πραγματικές και καθημερινες αγωνίες χιλιάδων πολιτών που ζουν τρομοκρατημενοι ΜΟΝΟΙ στην ελληνική ύπαιθρο

Αποστολος Γιαπουτζης