«Η Ελλάδα δεν έχει να χάσει τίποτα αν πει “όχι”»

Ο 

Βόλφγκανγκ Μινχάου, εκτιμά ότι αν η ελληνική κυβέρνηση αποδεχτεί την πρόταση των πιστωτών, τότε θα πρέπει να συμφωνήσει σε δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του ΑΕΠ στους επόμενους 6 μήνες

Μπάμπης Μιχάλης

Ο Βόλφγκανγκ Μινχάου, με άρθρο του στους «Financial Times», εξηγεί τους τρεις λόγους για τους οποίους είναι προτιμότερη μια έξοδος από το ευρώ, παρά να δεχτεί η ελληνική κυβέρνηση τα εκβιαστικά διλήμματα των πιστωτών της.

Κι όμως, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει να χάσει τίποτα αν πει ένα μεγαλοπρεπές «όχι» στο εκβιαστικό δίλημμα των πιστωτών για επιπλέον δημοσιονομική προσαρμογή ή έξοδο από το ευρώ.

Οπως επισημαίνει στο χθεσινό του άρθρο στους «Financial Times» o Βόλφγκανγκ Μινχάου, η σημερινή κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο εκλογών πριν από τον Ιανουάριο του 2019. Ετσι, όποιες επιλογές κάνει σήμερα, αυτές θα κριθούν για τους καρπούς που θα αποφέρουν έπειτα από τουλάχιστον τρία χρόνια, ενδεχομένως και λιγότερο.

Ο Γερμανός αρθρογράφος εκτιμά ότι αν η ελληνική κυβέρνηση αποδεχτεί την πρόταση των πιστωτών, τότε θα πρέπει να συμφωνήσει σε δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του ΑΕΠ στους επόμενους 6 μήνες. Η επιλογή αυτή, όπως είναι γνωστό, μέσω των πολλαπλασιαστών θα επηρεάσει αρνητικά ανάπτυξη και αναλογία χρέους/ΑΕΠ.

Επικαλούμενος τις διττές επιπτώσεις που έχει στην ανάπτυξη η δημοσιονομική πολιτική, ο Μινχάου υπολογίζει ότι σε βάθος τετραετίας το πλήγμα που θα δεχτεί το ελληνικό ΑΕΠ από το πρόγραμμα προσαρμογής που προτείνουν οι πιστωτές θα είναι της τάξης του 12,6% ενώ η αναλογία χρέους/ΑΕΠ θα αγγίξει το 200%. Πρόκειται, όπως λέει, για διπλή αυτοκτονία, τόσο της ελληνικής οικονομίας όσο και της πολιτικής καριέρας του Ελληνα πρωθυπουργού.

Θεωρεί έτσι ότι η άλλη άκρη του εκβιαστικού διλήμματος των πιστωτών, η έξοδος από το ευρώ, θα ήταν προτιμότερη για τρεις λόγους:

1. Η Ελλάδα θα μπορέσει να ξεφορτωθεί τα τρελά προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής των πιστωτών. Η Αθήνα θα χρειαστεί να εμφανίσει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο θα απαιτήσει πιθανότατα μια εφάπαξ προσαρμογή, αλλά μέχρις εκεί. Θα αθετήσει όλα τα χρέη του επίσημου τομέα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΣΜ, χώρες Ε.Ε.), ενώ θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τα χρέη των ιδιωτών με στόχο την επιστροφή στις αγορές λίγα χρόνια αργότερα.
2. Η μείωση του ρίσκου. Μετά το Grexit κανείς δεν θα φοβάται για τον κίνδυνο μετατροπής νομίσματος, ο κίνδυνος χρεοκοπίας θα είναι πολύ μικρότερος καθώς η Ελλάδα θα έχει ήδη αθετήσει το χρέος των επίσημου τομέα και θα αναζητεί την ανάκτηση της χρηματοδότησης από τους ιδιώτες πιστωτές.
3. Το όφελος που θα έχει η εξωτερική θέση της οικονομίας και κυρίως ο τουρισμός από ένα λιγότερο ισχυρό σε σχέση με το ευρώ νέο νόμισμα.

Ο Μινχάου θεωρεί σημαντικότερο λόγο ενός Grexit τον πρώτο, ειδικά βραχυπρόθεσμα, ενώ οι άλλοι δύο είναι εξίσου σημαντικοί μακροπρόθεσμα. Η έξοδος από το ευρώ θα έχει βέβαια και αρνητικές επιπτώσεις, κυρίως βραχυπρόθεσμα. Η εισαγωγή του νέου νομίσματος μπορεί να είναι χαοτική, η κυβέρνηση μπορεί να αναγκαστεί να οδηγηθεί στην επιβολή ελέγχων στη διακίνηση των κεφαλαίων και να κλείσει τα σύνορα. Οι απώλειες για ένα χρόνο θα είναι σημαντικές, όμως το χάος θα διαδεχτεί σύντομα μια γρήγορα ανακάμπτουσα οικονομία.

Oι εκτιμήσεις

Πάντως ο Μινχάου πιστεύει ότι, αν και ορθολογικά συμφέρουσα, η επιλογή του Grexit δεν θα είναι αυτή που θα υιοθετηθεί. Εκτιμά ότι η επιλογή αυτής της εβδομάδας θα έχει να κάνει με την αποδοχή ή μη της πρότασης των πιστωτών. Αν ο Αλέξης Τσίπρας πει «όχι» και το Eurogroup δεν καταλήξει σε συμφωνία την Πέμπτη, τότε η στάση πληρωμών στα χρέη που εκπνέουν Ιούλιο και Αύγουστο θα είναι αναπόφευκτη. Και αν τότε η ΕΚΤ κλείσει περαιτέρω τη στρόφιγγα της ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα θα αναγκαστεί σε έξοδο από το ευρώ.

Αν όμως φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, είναι πολύ πιθανό οι πιστωτές της ευρωζώνης να αποφασίσουν τότε ότι είναι πιο συμφέρον να μιλήσουν για μια ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αφού αν η Ελλάδα κηρύξει μεσοκαλόκαιρο στάση πληρωμών στο χρέος του επίσημου τομέα, τότε Γαλλία και Γερμανία μόνο θα χάσουν περί τα 160 δισ. ευρώ και βέβαια Μέρκελ και Ολάντ θα μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι «χασούρηδες».





 minchaou.jpg