Του Δημήτρη Παπακωνταντίνου
Η προσβλητική ατάκα του Γερμανού ΥΠΟΙΚ
κ. Σόιμπλε "είναι η εφαρμογή, ηλίθιε", σε παράφραση του γνωστού
συνθήματος που χρησιμοποίησε ο Bill Clinton "the economy, stupid", το
οποίο είχε εμπνευστεί ο James Carville, επικεφαλής της καμπάνιας του
τότε κυβερνήτη του Άρκανσο, είναι προφανές ότι αφορούσε τον Αλέξη
Τσίπρα.
Και είναι ίσως η πιο άκομψη έμμεση -πλην
σαφής- προσβολή που έχει γίνει σε τετ α τετ τόσο υψηλού επιπέδου! Όσο
και αν προσπάθησε να το μαζέψει επικοινωνιακά το Μαξίμου με διαρροές,
όσο και αν στη συνέχεια έριξε ένα σωρό "καρφιά" ο Έλληνας πρωθυπουργός
προς τον κ. Σόιμπλε, οι εντυπώσεις που δημιουργεί είναι και ξεκάθαρες
αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνες. Γιατί ο κ. Τσίπρας δεν είναι ένας
ιδιώτης, αλλά ο πρωθυπουργός μίας χώρας και αυτήν εκπροσωπεί στα διεθνή
fora. Το blame λοιπόν στον κ. Τσίπρα, έχει συνέπειες και για ολόκληρη τη
χώρα. Τουλάχιστον για όσο την εκπροσωπεί...
Όταν ξεκίνησε η περιπέτεια του Αλέξη
Τσίπρα στην πρωθυπουργία και όπως εξελισσόταν στη συνέχεια η
διαπραγμάτευση με την ασάφεια που οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρώ, αλλά και
τις παγίδες που στη συνέχεια του έστησαν οι Ευρωπαίοι οδηγώντας τον σε
ένα δραματικό φινάλε με υπογραφή του σκληρότερου δυνατού Μνημονίου, δεν
ήταν λίγοι εκείνοι που αναρωτήθηκαν μήπως η χώρα και ο Έλληνας
πρωθυπουργός έπαιζαν τον ρόλο του "χρήσιμου ηλίθιου". Έτσι, για να
τρίζουν τα κόκαλα του συντρόφου Βλαδίμηρου Λένιν...
Για ποιον "χρήσιμος"; Αρχικά για όσους
ήθελαν να προκαλέσουν τριγμούς στην Ευρωζώνη και να πλήξουν το ευρώ,
στόχος που μεσοπρόθεσμα λειτούργησε..., αλλά και στη συνέχεια για τους
ίδιους τους Ευρωπαίους που στο τέλος έφεραν πολιτικά το παιχνίδι απόλυτα
στα μέτρα τους. Δίνοντας μέσω της ελληνικής υποταγής και ένα σκληρό
μήνυμα και σε όποιες άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου ευνοούσαν κινήματα
(τύπου Podemos στην Ισπανία) που υπόσχονταν την αλλαγή της Ευρώπης...
Μόνο που φαίνεται ότι σε αυτόν τον ρόλο ο
κ. Τσίπρας έχει πάψει να είναι και τόσο "χρήσιμος". Ίσως γιατί
υποσχέθηκε μέσα στον πανικό του το περασμένο καλοκαίρι ότι θα καταφέρει
πολύ περισσότερα από ό,τι μπορεί. Ίσως γιατί υπερεκτίμησε τις
δυνατότητές του και την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία. Ίσως γιατί
οι Ευρωπαίοι (αλλά και οι Αμερικανοί...) αντιλαμβάνονται ότι έχουν
αρχίσει να λιγοστεύουν τα πολιτικά ψωμιά του στη χώρα. Και πλέον θεωρούν
ότι υπάρχει εναλλακτική λύση κυβερνησιμότητας.
Δεν διστάζουν λοιπόν πλέον να τον
στριμώχνουν. Έως και με βάναυσο τρόπο. Απαιτούν αυτά που τους
υποσχέθηκε. Τι του είπε ο Σόιμπλε; "Είναι η εφαρμογή ηλίθιε". Ή με άλλα
λόγια εφάρμοσε αυτά για τα οποία δεσμεύτηκες και άσε τα επικοινωνιακά
τερτίπια. Δεν αρκούν τα λόγια, χρειάζονται και έργα. Έλα όμως που τα
έργα θα οδηγήσουν και στην πολιτική του θυσία. Αυτό όμως προφανώς και
δεν ενδιαφέρει τον κ. Σόιμπλε.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο στον Αλέξη Τσίπρα
να επικοινωνήσει με τον Αντώνη Σαμαρά. Να τον ρωτήσει πώς του
συμπεριφέρθηκαν οι εταίροι όταν διαπίστωσαν ότι αδυνατεί να
υλοποιήσει συγκεκριμένες δεσμεύσεις του δεύτερου Μνημονίου. Πώς τον
άδειασαν οι εταίροι φλερτάροντας ανοιχτά με τον επελαύνοντα τότε
πολιτικά ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα τον σώσουν αυτά που θα μάθει. Αλλά τουλάχιστον
θα τον προετοιμάσουν ψυχολογικά...
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου